Sneeuw dwarrelde langzaam en stil uit de lucht naar beneden. De vlokken kleefden vast aan het eerste materiaal dat ze tegen kwamen, of dat nou de tak van een boom, de grond, een stuk steen of het de jas van een persoon was. Destiny keek even omhoog, maar de witte, grauwe lucht. Ze hield niet van sneeuw, ook al mocht het winterweer altijd een droevig effect hebben op mensen. Sneeuw was voor inbrekers en mensen met snode plannen, zoals zij, een hel. Ergens inbreken zonder sporen achter te laten was namelijk een erg lastige opgave wanneer iedere pas zichtbaar achterbleef in de sneeuw. Het wilde alleen wanneer er een heftige sneeuwstorm woedde en haar voetstappen binnen een paar tellen zouden worden uitgewist. Helaas was het vandaag niet zulk weer. Vandaag was het weer dat door veel mensen als romantisch kon worden opgevat. De zachtjes neerdwarrelende sneeuw, een prachtig, besneeuwd landschap, en een ondergaande zon. Allemaal erg romantisch, als je daar ten minste van hield en het met iemand kon delen. Destiny was niet zo iemand. Zij walgde van dit soort romance. Was ze verbitterd? Misschien ,maar er was maar één iemand die dat echt wist, en dat was zijzelf, en ze was niet van plan het verder ook maar met iemand te delen. Het ging mensen niks aan hoe zij in elkaar zat, zolang zij hen maar de grond in kon stampen en hun pokémon kon stelen.

Vandaag zou dat echter niet gebeuren, tenzij ze een kleine snotneus tegen het lijf zou lopen, deze uit de weg zou moeten geruimd en het toevallig een leuke, nuttige pokémon bij zich had. Vandaag was Destiny, voor de zoveelste keer, als een soort onderzoeker erop uit gestuurd door Night. De jonge vrouw moest toegeven dat ze het aardig zat begon te worden om steeds met dit soort rotklusjes te worden opgescheept, maar Night had haar al aardig goed duidelijk gemaakt dat dit belangrijk werk was dat niet zomaar door de Grunts gedaan kon worden, en aangezien zij de enige Commander was, werd zij al gauw op pad gestuurd. Aan de ene kant dus erg vervelend, maar aan de andere kant ook fijn, omdat het liet zien dat ze belangrijk was, omdat ze steeds belangrijk werk te doen kreeg. Er was echter altijd wel weer dat stemmetje in haar achterhoofd dat pesterig aan haar vroeg “is dat wel zo? Is dit echt belangrijk? Of zegt hij dat alleen maar om er zeker van te zijn dat je het ook echt doet?” Destiny luisterde nooit naar dat stemmetje, het maakte haar altijd boos en aangezien ze al genoeg woede en frustratie in zich had, kon ze het gezeur van het stemmetje er niet bij gebruiken.

Met haar handen diep in de zakken van haar warme jas weggestopt liep de jonge Team Rocket Commander door de sneeuw. Haar voetsporen lieten zien waar ze vandaan kwam, helaas, maar gelukkig was het pad dat ze had afgelegd niet verdacht; ze kwam namelijk vanuit het dorp op Cinnebar Island. Ze was op weg naar de vulkaan van het eiland voor onderzoek, maar vanwege de sneeuw moest ze de toeristische route naar de vulkaan nemen en kon ze niet via de geheime gangen die de vulkaan had. Daarbij was vliegen op haar Dragonair met dit weer ook niet het meest aantrekkelijke idee op aarde, dus was lopen beter geweest, al waren haar bevroren tenen het daar niet mee eens. Man wat zou ze blij zijn als ze straks eindelijk binnen in die warme vulkaan was, dan zou ze eindelijk weer wat gevoel krijgen in haar tenen. Als ze die onderweg niet stiekem al was verloren that is.

Destiny’s ogen gleden over het pad dat ze bewandelde, naar de vulkaan die hoog voor haar op rees. Dratini, welke om haar nek hing, onder haar capuchon door, keek ook omhoog naar de imposante berg. De vrouw glimlachte even en liep stug verder over het besneeuwde pad. Hoe lang zou de winter nog duren? Ze begon het nu toch wel aardig zat te worden eigenlijk, al die kou. Prima als iedereen in een winterdip terecht kwam, maar moest zij er dan ook zo onder lijden? Liever niet. Helaas was haar lijden nog niet over vandaag, want bij aankomst bij de vulkaan kwam ze er achter dat er veel was veranderd in de afgelopen paar jaar. Vroeger was de vulkaan vrij toegankelijk voor toeristen, maar inmiddels was er het één en ander veranderd. Dit begon bij Destiny te dagen op het moment dat ze de vulkaan naderde en er opeens een klein huisje naast de ingang van de vulkaan stond met een bord “VVV Cinnebar Vulcano”. Even trok de vrouw een wenkbrauw op. Serieus? Hadden ze nu een VVV geopend bij de vulkaan? Wat erg. Om het nog erger te maken bleek je de vulkaan niet meer in te mogen zonder de begeleiding van een gids, in het gezelschap van een hele groep toeristen. Als het even kon had Destiny nu een vulkaanuitbarsting gewild. Waarom moest haar dit nou gebeuren?

Het had maar een paar minuten gekost of Destiny zat vast in een toeristengroepje. Ze mocht dan wel binnenin de vulkaan zijn, ze kon nergens heen zonder dat iemand zou merken dat ze weg was. Fijn. Daarbij was de tour ook nog eens heel saai en vertelde die man, die overigens ook werd begeleid door een wetenschapper, niks interessants. Hmm, wacht eens, misschien was het een idee als ze die wetenschapper ontvoerde en meenam naar het hoofdkwartier. Dan hoefde ze zelf geen onderzoeken te doen maar kon ze die kerel gewoon gaan ondervragen. Hmmm, ja, goed idee. ‘Change of plans Dratini,’ mompelde ze tegen haar pokémon. Deze keek haar even aan en knikte toen. Mooizo, die had ook door dat ze wat anders gingen doen. Nu nog het juiste moment afwachten om die wetenschapper te grijpen zonder al te veel aandacht of argwaan te wekken.

Lillian keek door het raam van de veerboot naar buiten. Aan de andere kant van het raam dwarrelden grote vlokken sneeuw naar beneden. 'Hoe lang blijft die winter nog hangen?' vroeg de vrouw zich hardop af, waarna ze naar beneden keek, naar haar Jolteon. Deze keek haar met trieste ogen aan, ook hij had wel genoeg van de winter. Jolt was, net als haar, veel meer een goed-weer-persoon. Zon, warmte en vrolijkheid waren de dingen die hen meer trokken dan sneeuw, kou en veel somberheid. 'Hopelijk wordt het weer snel lente Jolt,' glimlachte de vrouw, waarop de Jolteon hevig knikte. Ja, hij snakte ook wel weer naar het zachte gras onder zijn pootjes en niet die natte, koude sneeuw.

De veerboot minderde vaart en begon te draaien zodat hij kon aanleggen in de haven van Cinnabar. Eigenlijk wilde de vrouw niet van boord gaan, maar ze had nu eenmaal voor deze bootreis betaald met een reden, dus gewoon heen en weer varen zonder van boord te gaan was een beetje stom. Een beetje noodgedwongen dus verlieten de vrouw en haar Jolteon het schip. Lillian liep een eindje de kade op voordat ze haar Rapidash en Vulpix tevoorschijn haalde. Vera sprong meteen in haar vaste zadeltas op de rug van Twister en ook Lillian stapte op. Jolt zou gewoon meerennen met Twister. Lillian zou vandaag even een bezoekje brengen aan haar ouders, even bij Brendon kijken voor een eventuele nieuwe Ponyta voor op de manege en misschien zelfs even de tourist uithangen op het eiland. Ze was al een tijdje niet meer bij de vulkaan geweest bijvoorbeeld, dus dat werd ook wel weer eens tijd.

Hoewel ze haar ouders had gemeld dat ze langs zou komen, waren ze allebei niet thuis. Waarschijnlijk waren ze aan het werk op de stoeterij van Brendon. Lillian besloot echter eerst even langs de vulkaan te gaan, want als ze nu eerst naar de stoeterij zou gaan, zou ze daar de hele dag blijven hangen en dan zou er niks meer komen van haar bezoek aan de vulkaan. 'Oké jongens, we gaan eerst langs de vulkaan en dan op bezoek bij Brendon, goed?' Jolt en Twister knikten en ook Vera liet een vrolijk 'Vul!' horen vanuit de zadeltas. Lillian spoorde haar Rapidash en deze liep op de automatische piloot naar de vulkaan. In haar jeugd, waar ze nu eigenlijk ook nog in zat, was ze vaak bij de vulkaan geweest om te spelen en te trainen, want waar kon je beter vuurpokémon trainen dan in een vulkaan? Sinds haar vorige bezoek aan de vulkaan was er echter wel wat veranderd; er was een VVV-huisje aan de voet van de vulkaan gebouwd.

Verbaasd liet de jonge vrouw haar rapidash stoppen voor het kleine gebouwtje. Haar ogen lazen het bord dat erbij stond. De vulkaan was nu alleen toegankelijk onder begeleiding van een gids. Wat raar, was er soms een ongeluk gebeurd dat je nu niet meer zonder professioneel toezicht in de vulkaan mocht? Zou dit ook voor haar gelden? Dit zou ze straks wel even bij Brendon navragen, nu ging ze echter de tour volgen. Ze was eigenlijk wel benieuwd naar wat er dan allemaal over de vulkaan verteld zou worden tijdens zo'n tour. Misschien kreeg ze zelfs wel wat nieuwe weetjes te horen. De vrouw liet haar Rapidash en Vulpix weer terugkeren in hun pokéballs en melde zich toen, samen met Jolt, aan voor een tour. Ze had geluk, want er zou net een groep toeristen de vulkaan binnen gaan.

Vrolijk sloot Lillian bij de massa mensen aan en liep op haar gemakje mee naar binnen. terwijl ze liepen vertelde een gids, welke werd vergezeld door een wetenschapper, van alles over de vulkaan. Hoewel het erg interessant was, hoorde Lillian toch veel informatie die ze jaren geleden al had gehoord van Brendon had gehoord. Toch was de tour best interessant, want er werd ook veel nieuws verteld. Tijdens het luisteren keek Lillian een beetje om zich heen, naar de mensen die ook mee waren op de tour. Er zaten veel typische toeristen tussen, bewapend met camera en al, maar er was ook een vrouw die een capuchon droeg, een Dratini om haar nek had en er niet echt uit zag alsof ze een toerist was. Ook Jolt keek argwanend naar de vrouw en begon zelfs een beetje te grommen. 'Wat is er Jolt?' vroeg de vrouw op fluistertoon aan haar Pokémon. 'Vertrouw je haar niet?' De Pokémon schudde zijn kop en Lillian besloot de vreemde vrouw wat beter in de gaten te houden. Wat betreft mensen had Jolt het altijd bij het juiste eind.

Destiny: De tour was nog saaier dan Destiny had gevreesd. De gids en wetenschapper hielden samen een lang en zeker niet interessant verhaal over het ontstaan van de vulkaan. Misschien zou de tour nog een beetje interessant zijn geweest als het de vrouw iets had kunnen schelen, maar helaas, het interesseerde haar niet, en dus was het oersaai. Als ze niet had besloten die wetenschapper te ontvoeren was ze er al lang en breed vandoor gegaan, ook al had dat mens van het VVV-kantoor haar verteld dat je absoluut niet weg mocht bij je tourgroepje. Haloho! Ze was de (enige) commander van Team Rocket! Niemand vertelde haar wat ze wel en niet mocht doen. Zij bepaalde zelf de regels, dus als ze hier weg wilde, dan ging ze ook. Ze had echter een missie, ook al was die nu even wat aangepast. Ze moest die wetenschapper zien te grijpen en het liefst zonder al te veel aandacht te trekken. Als ze die man nou een aan de praat hield terwijl de rest van de groep verder liep? Ja, dat was een goed idee, gewoon ervoor zorgen dat ze die man los kreeg van de rest van de groep en hem dan grijpen. Hopelijk zou niemand van die toeristen opletten, want ze had geen zin in een gevecht. Of juist wel? Hmmm, het was alweer een tijd geleden dat ze een goed gevecht had gehad met iemand, dan was het natuurlijk wel leuk als iemand de ontvoering zou zien en het zou willen tegenhouden. Maar nee, Night zou waarschijnlijk willen dat ze zo onopvallend mogelijk zou handelen, dus beter zou ze ervoor zorgen dat niemand het zag.

De tour ging verder en Destiny moest echt haar best doen om haar aandacht erbij te houden en niet in slaap te vallen. Dratini, welke om haar nek hing, begon wat ongeduldig te worden en wurmde wat heen en weer om haar nek. 'Dratini lig stil,' reageerde Destiny bits tegen haar Pokémon, waarop de Dratini ophield met wurmen en om haar heen begon te kijken.

Dratini: Verveeld hing de jonge Dratini om de nek van haar trainster. Ze zouden naar de vulkaan gaan voor onderzoek, maar in plaats daarvan waren ze nu bezig met een tour... Waarom? De Dratini wist het niet, tot op het moment dat Destiny fluisterde dat ze een ander plan had. Oké, prima, dan gingen ze wat anders doen. De kleine Draakpokémon had al door dat het iets met die wetenschapper had te maken die bij de tour was en ze vermoedde dat ze de man wilde ontvoeren om hem uit te horen. Slim, die man wist vast veel over de vulkaan waar ze nu waren. Wachten was alleen best vervelend met zulk koud weer. Nou was het al wel warmer in de vulkaan dan buiten, maar alsnog had de Dratini het niet echt warm. Ze wurmde wat heen en weer in een poging het wat warmer te krijgen, maar werd al gauw tot de orde geroepen door haar trainster. Oké, prima, dan niet. In plaats daarvan begon de Dratini de mensen in haar omgeving te bestuderen. Er waren heel wat mensen mee met camera's en tassen, maar wat haar het meest opviel, was een Jolteon in het gezelschap. Naast haarzelf was dit de enige Pokémon in de tourgroup. De Pokémon keek haar achterdochtig aan. Dratini keek chagrijnig terug, want ze vermoedde dat deze Jolteon wel door had dat zij en haar trainster niet veel goed van plan waren. Verdorie, nou moest ze die Jolteon ook nog in de gaten gaan houden. Kon ze Destiny maar duidelijk maken dat ze in de gaten gehouden werden.

Destiny: De jonge vrouw luisterde met een half oor naar wat de wetenschapper aan het vertellen was toen haar Dratini haar aandacht trok. 'Wat?' siste ze naar haar Pokémon, welke op subtiele wijze gebaarde naar ergens verderop in de groep. De vrouw gluurde langs haar Pokémon heen en merkte toen een niet al te vriendelijk kijkende Jolteon op. Hmmm, zo te zien hield dat beest haar in de gaten. Dat was niet zo handig. Destiny draaide haar hoofd en keek de Jolteon dreigend aan. Hopelijk kon ze de Pokémon met haar blik zodanig afschrikken dat hij niet meer op haar zou letten. Helaas leek de Elektrische Pokémon niet erg onder de indruk van haar blik. Ze wilde net gaan nadenken over een mogelijke afleiding toen zich een perfect moment voordeed om de wetenschapper apart te pakken. De groep liep net een stukje verder terwijl de man even over een reling naar beneden leek te kijken. Destiny greep meteen haar kans, schoot naar voren en ging naast de man staan. 'Goedemiddag professor,' begroette ze de man met een poeslieve stem. 'Erg interessant allemaal wat u weet over de vulkaan, dat kan erg handig zijn voor mij en mijn baas.' De man keek haar even wat niet begrijpend aan, maar nog voordat hij haar iets kon vragen greep ze de man bij zijn arm. Hij wilde zijn mond al openen om om hulp te roepen, maar Dratini was sneller en wikkelde haar lichaam in hoog tempo om zijn hoofd heen. Haar lichaam bedekte zijn mond en verhinderde zo dat de man alarm kon slaan. 'Tut tut professor, niet zo tegenstribbelen hoor, dat maakt het alleen maar erger,' grinnikte Destiny op duistere toon. Zo, ze had hem, en nu wegwezen hier.

Lillian: Het was lastig om iemand in de gaten te houden en tegelijkertijd te willen luisteren naar wat de gids en de wetenschapper allemaal vertelden. Lillian was nooit zo heel goed in haar aandacht verdelen. Ze gluurde iedere keer naar de vreemde vrouw met de Dratini om haar nek en kreeg maar de helft mee van wat er tijdens de tour werd verteld. Jammer, maar gelukkig wist ze al heel wat over de vulkaan dankzij Brendon. De groep ging verder door de vulkaan en Lillian verloor de vrouw even uit het zicht. Waar was ze heen? Gegrom van Jolt maakte haar attent op de verblijfplaats van het verdachte figuur. De vrouw stond te praten met de wetenschapper die bij de tour hoorde. Hmmm, niet echt verdacht, of toch wel? Plotseling greep de vreemde vrouw de wetenschapper bij de arm en haar Dratini wikkelde zich om zijn hoofd zodat hij geen geluid kon maken. Oké, genoeg, dit was niet goed. Jolt zijn haren gingen recht overeind staan en elektriciteit knetterde door zijn vacht. De rest van de tourgroep en de gids waren doorgelopen en leken niet door te hebben wat er aan de hand was. Waren die mensen nou echt zo dom, of leek het alleen maar zo? Lillian liep richting de vrouw en de wetenschapper en sprak op duidelijke toon; 'Hé, wat moet dat?'

Jolt: De Jolteon hield de vrouw en haar Pokémon scherp in de gaten. Hij en de Dratini hadden hun blikken al gekruist en uit die blik was hem al helemaal duidelijk geworden dat deze twee hier niet waren voor de tour. Nee, ze hadden andere plannen en dat zinde Jolt maar niks. De vrouw en haar Pokémon volgden braaf de tour en even leek het alsof ze niks van plan waren toen ze opeens toesloegen. De vrouw sprak de wetenschapper aan, op het eerste gezicht niet echt verdacht, maar greep de man toen bij de arm. Jolt begon te grommen en trok zo de aandacht van zijn trainster. Deze had al snel door dat er wat aan de hand was en liep naar het tweetal toe. Jolt liep met haar mee, half voor haar om haar te beschermen. Vonken waren duidelijk te zien in zijn vacht die nu overeind stond. Hij was klaar om aan te vallen en de man te redden van deze vrouw die duidelijk niks goeds van plan was. 'Hé, wat moet dat?' vroeg Lillian aan de vrouw, waarop Jolt zijn blik op de Dratini richtte. 'Laat hem gaan,' gromde hij tegen haar, zijn blik doordringend en woedend.

Destiny: De man werkte niet mee en stribbelde flink tegen toen ze probeerde hem mee te nemen. Een logische en voorspelbare reactie van mensen die werden ontvoerd. Ze werkten nooit mee. Logisch, want als ze vrijwillig meegingen waren ze niet goed snik en was het ook geen ontvoering meer. Goed, nu ze de wetenschapper had moest ze hier zo snel mogelijk weg zien te komen voor iemand in de gaten had wat ze van plan was. De tourgroep was al een stuk verder dus dit was de perfecte kans om te ontsnappen, niemand zou op haar letten. Althans, dat had ze gehoopt. Ze was nog geen twee stappen op weg naar de uitgang toen ze opeens een stem achter zich hoorde. 'Hé, wat moet dat?' De stem was van een vrouw en toen Destiny zich omdraaide zag ze een jonge vrouw staan die onmogelijk ouder kon zijn dan zijzelf. 'Mijn zaken gaan jou niks aan,' reageerde Destiny bits. 'De professor en ik gaan even gezellig babbelen over deze vulkaan, dus hup, terug naar de tourgroep jij anders verdwaal je straks nog.' Haar hand was al in de buurt van de Pokéball van haar Dragonair, klaar om deze in te zetten, mocht het op een gevecht uitlopen.

Dratini: Dratini wikkelde zich braaf om het hoofd van de professor om te voorkomen dat deze geluid kon maken zodra Destiny hem vast had. Ja, zij wist wel wat er van haar werd verwacht. Ze had dit al zo vaak gedaan, het was bijna een gewoonte geworden. Mocht haar gijzelaar haar proberen te bijten dan zou ze zijn hoofd eens lekker fijnknijpen. Ze wenste immers niet gebeten te worden. Destiny wilde er net vandoor gaan met de professor en Dratini toen de Jolteon en zijn trainster zich er opeens mee kwamen bemoeien. Dratini keek boos en uitdagend naar de Jolteon op de grond, maar ze kon niks doen. Ze moest er immers voor zorgen dat de professor niet om hulp ging roepen. Daarbij had Destiny ook nog andere Pokémon op zak die mooi konden helpen in deze situatie. 'Laat hem gaan,' gromde de Jolteon tegen haar, waarop Dratini een korte lach uitstootte. 'Ha! Mooi niet! Ga je even lekker met iemand anders bemoeien?' Mooi niet dat ze haar trainster nu ging verraden alleen maar omdat een wildvreemde Jolteon het haar vroeg. Ha! Hij kon de boom in!

Lillian: Zoals ze wel had verwacht reageerde de vrouw niet al te vriendelijk. Haar zaken gingen Lillian niks aan. In principe was dat waar, ware het niet dat zij iemand probeerde te ontvoeren en Lillian het daar niet mee eens was. Daarbij was de vrouw ook nog eens erg denigrerend tegen haar en zei dat ze maar gauw terug naar de tourgroep moest, omdat ze anders zou verdwalen. 'Toevallig weet ik prima mijn weg te vinden in de deze vulkaan, thank you very much,' reageerde Lillian met een kattige stem terug. 'Daarbij ga ik niet toestaan dat jij de professor ontvoerd, of dat nou mijn zaken zijn of niet.' Zo, daar had ze vast niet van terug. Ondertussen probeerde de wetenschapper nog altijd te ontsnappen aan de greep van de vrouw en de Dratini om zijn hoofd. Hmmm, hoe kon ze dit oplossen zonder de man te bezeren? Lillian zag dat de hand van de vrouw ondertussen in de zak van haar jas was verdwenen, dus ze vermoedde dat ze klaar stond om een Pokéball naar haar te gooien en te vechten. Lillian keek naar Jolt, welke een soort gromwedstrijd leek te houden met de Dratini van de vrouw. 'Goed, ik vraag het je nog één keer, laat die man gaan.' De vrouw zou vast niet naar haar luisteren, maar je wist maar nooit.

Jolt: Dratini leek te lachen toen hij zei dat ze de professor moest laten gaan. 'Ha! Mooi niet! Ga je even lekker met iemand anders bemoeien?' O, dus de Dratini was al net zo als haar trainster? Good to know. 'Prima, dan kom ik hem wel halen,' reageerde Jolt en hij zette al een stap naar voren om de Dratini aan te vliegen. 'Tut tut, dat zou ik niet doen,' reageerde de trainster van de Dratini echter, waarna ze een Pokéball tevoorschijn haalde. 'Kom maar op,' gromde de Jolteon, meer gericht op de vrouw dan op de Dratini, ook al zou zij hem niet verstaan, zijn houding moest toch genoeg zeggen.

OOC: Godmode met toestemming!

Destiny: Waarom moest er altijd weer iemand ten tonele verschijnen om zich ermee te bemoeien? Het leek wel alsof iedereen zich tegenwoordig een held voelde. Vroeger renden mensen nog bang weg zodra er een ontvoering of iets anders plaatsvond, maar tegenwoordig had iedereen een grote mond en moest zich ermee bemoeien. Nou, mooi niet dat zij zich daar iets van aan ging trekken. Die vrouw mocht zich nu dan misschien wel heel stoer voelen en denken dat ze een held was, Destiny zou haar en die irritante Jolteon eens een lesje leren. Ze had de Pokéball van Dragonair al in de hand en eigenlijk vroeg ze zich af waarom ze haar Pokémon niet meteen al geroepen had, dat had heel wat tijd gescheeld. Enfin, tijd voor een gevecht! 'Dragonair!' riep Destiny, terwijl ze haar Pokéball in de lucht gooide. In een witte flits verscheen de lange, blauwe Draakpokémon. 'Schakel die twee uit,' beval de vrouw, terwijl ze met een priemende vinger op de blonde vrouw en haar Jolteon wees. 'En laat geen sporen achter,' voegde ze er met een valse grijns aan toe.

Dratini: Dratini baalde dat ze zelf niet kon vechten, maar toekijken hoe Dragonair vocht was ook leuk. Ze zou ervan genieten hoe die bemoeizuchtige Jolteon de grond in werd gestampt. Niemand kon op tegen Dragonair. Voor zover zij wist had ze namelijk nog nooit verloren en het zou wel heel raar zijn als ze opeens verloren van deze zwakkeling. Naja, misschien was deze Jolteon wel sterker dan ze dacht, maar tot nu toe was iedere Pokémon en trainer die hen had geprobeerd te stoppen zwak geweest, dus het zou een hele verrassing zijn als dit verhaal opeens anders zou lopen.

Dragonair: Dragonair richtte haarzelf in haar volle lengte op zodra Destiny haar had geroepen. Het was altijd maar weer afwachten wie of wat haar tegenstander zou zijn, maar al gauw viel haar oog op een woedend kijkende Jolteon. O, was dit het? Dat ging een makkie worden. 'Schakel die twee uit, en laat geen sporen achter,' hoorde ze haar trainster zeggen, waarop de Dragonair knikte. Het zelfde verhaal dus als altijd. De Dragonair tilde haar staart op en zette Slam in. Ze zou die Jolteon eens even van de kaart vegen.

Lillian: Toen ze vandaag naar Cinnebar was vertrokken, had ze nooit verwacht dat ze in gevecht zou raken met een vreemde vrouw die iemand probeerde te ontvoeren. Zo zag je maar weer, het leven kon raar lopen. De vrouw voor haar had inmiddels besloten dat een gevecht nodig was en riep haar Dragonair ten tonele. Lillian vermoedde dat deze vrouw iemand was die zich vooral richtte op Draakpokémon, aangezien ze er nu twee op het veld had. Lillian zelf gebruikte voornamelijk Vuurpokémon, maar hield haar team ook open voor andere Pokémon, zoals Jolt. 'Schakel die twee uit,' sprak de vrouw tegen haar Dragonair, terwijl ze haar kant op wees. 'En laat geen sporen achter.' Even liep er een koude rilling over Lillians rug. Ze begon het gevoel te krijgen dat ze hier niet zomaar iemand voor haar had staan. Dit was iemand die dit duidelijk al vaker had gedaan. De Dragonair zag er ook uit alsof ze wel vaker Pokémon en mensen had moeten "uitschakelen zonder sporen achter te laten". Wederom slikte de blonde vrouw. Wat had ze zich nu weer op de hals gehaald?

Jolt: De Jolteon gromde naar de vrouw, die nu een andere Pokémon op het veld riep. Jolt zette een pas achteruit toen er een enorme Dragonair voor hem verscheen. De vulkaan mocht dan groot zijn, het stuk waar ze stonden was niet zo heel er breed dat er voldoende ruimte was voor deze grote, blauwe slang. Jolt legde zijn oren plat in zijn nek en gromde dreigend naar de Dragonair, welke een bevel kreeg van haar trainster en hierop haar staart optilde, klaar om hem van de kaart te vegen. Achter zich merkte de Elektrische Pokémon dat zijn trainster het benauwd had gekregen over dit gevecht. Had ze het toch makkelijker ingeschat dan het nu bleek te zijn? Hem interesseerde het niet, hij ging vechten en zijn best doen, alleen dan kon je zien of een gevecht ver boven je pet rees of niet. De staart van de Dragonair kwam suizend naar beneden aan Jolt zijn rechterkant en de Jolteon sprong snel omhoog om de staart te ontwijken. De staart vloog onder hem door en sloeg hard tegen de muur aan zijn linkerkant. Stenen brokkelden af van de muur en er zat nu een flink gat in. Oei, als dit maar goed ging.

Lillian: Jolt leek meer vertrouwen te hebben in dit gevecht dan zij, want hij ontweek de aanval van Dragonair met gemak door simpelweg omhoog te springen. Hmmm, dat had zij ook wel kunnen bedenken eigenlijk. De vrouw schrok van de kracht waarmee de staart van Dragonair tegen de wand van de vulkaan sloeg. Stenen vielen naar beneden en er zat een diep gat in de muur. Gelukkig zat Jolt daar niet tussen! De vrouw vreesde echter dat de vulkaan zou gaan instorten wanneer dit gevecht te ver uit de hand ging lopen. Haar tegenstandster vriendelijk vragen om mee naar buiten te gaan was echter ook geen optie. 'Jolt, Thunder Fang!' De Jolteon landde op zijn poten op de grond en stoof naar voren, klaar om de Dragonair een shockende hap toe te dienen.

Destiny: Hoewel ze in eerste instantie van plan was geweest om deze operatie zo stilletjes mogelijk uit te voeren, zonder gezien te worden of op andere manieren de aandacht te trekken, had deze blonde bemoeial ervoor gezorgd dat er nu een gevecht was ontstaan. De Team Rocket Commander had haar Dragonair opgeroepen en deze op de Jolteon afgestuurd die tegenover hen stond te grommen alsof hij heel wat voorstelde. Ze zou hem eens laten zien dat er met Team Rocket niet te sollen viel. Helaas was die Jolteon wat wendbaarder en slimmer dan ze had gedacht, want terwijl zijn trainster daar stond met een mond vol tanden, reageerde hij wel op de aanval van haar Dragonair en sprong heel simpel omhoog, waardoor de staart van Dragonair onder hem door zoefde. Slim, maar niet slim genoeg. Om dit te winnen waren ze wel meer nodig dan slimheid alleen. Destiny keek toe hoe haar Dragonair de wand van de vulkaan ramde en een gigantisch gat achter liet. Hmmm, jammer dat die Jolteon daar niet tussen zat. Ach ja, volgende keer beter. 'Jolt, Thunder Fang!' riep de blondine tegenover Destiny, waarop de Jolteon, zodra hij landde, naar voren schoot. Ach, wat schattig, ze dachten echt dat ze gingen winnen! Well, not today.

Dragonair: Het maakte Dragonair woedend dat de Jolteon haar zo gemakkelijk had weten te ontwijken, en nu dacht hij haar nog eens te kunnen bijten ook? De brutaliteit! 'Dragon Pulse!' hoorde ze Destiny bevelen, waarop de Dragonair haar bek opende en haar aanval op de springende Jolteon afvuurde. Deze werd vol geraakt, want zeg nou zelf, welke vliegende Jolteon kon nou een aanval ontwijken? Ze hadden geen vleugels om te sturen. De gele stekelachtige Pokémon werd naar achteren geblazen en knalde hard tegen een gigantische stalactiet, die daar toevallig leek te hangen. Dragonair keek toe hoe de Jolteon naar beneden viel en op de rand van een afgrond viel, waar hij net niet in leek te vallen. Hè wat jammer nou. O maar wacht, die stalactiet ging ook nog vallen, misschien dat die de Jolteon zou raken en dan zou dit gevecht voorbij zijn. Konden ze eindelijk gaan.

Destiny: De vrouw keek toe hoe haar Dragonair haar Dragon Pulse afvuurde en de Jolteon wist weg te blazen. Helaas viel de Pokémon niet in de afgrond naast het pad, maar hij lag wel op de rand en de enorme stalactiet, waar hij daarvoor tegenaan was gevlogen, stond op het punt van vallen. Dit gevecht was voorbij. Destiny begon achteruit te lopen en sleurde de professor met haar mee. Ze moest naar de top van de vulkaan, waar een helikopter haar op zou pikken. Ze had eigenlijk op Dragonair terug willen vliegen, maar met een gijzelaar was dat niet echt handig. De kans dat ze hem onderweg zou laten vallen en dat hij dan zou overlijden was te groot. 'Kom op Dragonair, we gaan,' reageerde Destiny en ze schoot een gang in die, als het goed is, naar boven leidde. Dragonair gleed als een slang achter haar aan en zo verdwenen ze uit het zicht.

OOC: Godmode met toestemming!

Lillian: Het was lang geleden dat Lillian zo had gevochten als nu. Vroeger, in haar trainerjaren, had ze vaak genoeg gevechten gevoerd, maar niet zoals nu, nu er mensenlevens op het spel stonden. Nou ja, op het spel, ze ging er niet vanuit dat de professor, die ontvoert werd, zou worden vermoord, maar ze was niet van plan de vrouw haar gang te laten gaan. Jolt sprong naar voren om zijn Thunder Fang uit te voeren, maar Dragonair counterde dit met een welgemikte Dragon Pulse. 'Jolt!' riep de blonde vrouw geschrokken toen haar Jolteon met veel kracht naar achteren werd geblazen en tegen een stalactiet knalde. De gele Pokémon viel op de rand van het pad waar ze op stonden en viel, thank god, niet in de afgrond, maar Lillian zag wel dat de stalactiet naar beneden kwam. 'Jolt!' gilde de vrouw en ze stoof naar voren. Hij mocht niet gespietst worden! Ze greep haar Jolteon vast en dook snel opzij. De stalactiet miste haar en Jolt op het nippertje, maar sloeg wel een stuk van het pad weg en brak in grote brokken af, waarna het in de afgrond stortte. Lillian lag hijgend op de grond, Jolt stevig tegen haar aangedrukt. 'Jolt? Jolt, gaat alles goed met je?' vroeg de vrouw bezorgd. Haar hele lichaam trilde van de schok, maar dat interesseerde haar nu niet. Hoe was haar Jolteon eraan toe?

Jolt: Blij te horen dat zijn trainster ook nog mee ging doen met dit gevecht, schoot de Jolteon naar voren, zijn bek geopend en met elektriciteit van zijn tanden spattend. Hij zou de Dragonair eens een lesje leren! Ware het niet dat de Dragonair sneller was dan hij. De grote, blauwe Pokémon vuurde een Dragon Pulse op hem af en hij werd vol geraakt, niet in staat de straal te ontwijken, aangezien hij nog in de lucht was. Nee! dacht de Jolteon geschrokken terwijl hij achteruit werd geblazen en tegen iets hards knalde. Door de klap raakte hij bewusteloos, en wat er daarna gebeurde was voor hem dan ook een raadsel. Het enige wat hij wist, was dat hij had gefaald. Jolt! Jolt! De stem van Lillian echode ergens in zijn hoofd, ver weg, alsof er zich enkele honderden meters tussen hen tweeën bevond. Jolt, gaat alles goed met je? vroeg de stem, maar nog altijd was het ver weg. Jolt reageerde niet, kon het niet, wilde het niet. Hij had gefaald. Hij was er niet in geslaagd zijn trainster te beschermen en te winnen van de Dragonair. Hij was een slechte Pokémon.

Kom op Jolt! hoorde hij, smekend en al iets dichterbij dan eerst. Laat me niet in de steek! Jolt bromde. Hij wilde haar ook niet in de steek laten, echt niet, maar hij had gefaald, dus hoe kon hij haar nu onder ogen komen? Hij kon haar echter niet in de steek laten. Wie moest Lillian dan beschermen? Vera? Twister? Nee, die twee konden dan niet, zelfs niet als ze hun krachten zouden bundelen. Lillian was hem nodig. Ze waren hem allemaal nodig. Met moeite dwong de Jolteon zichzelf om weer bij bewustzijn te kopen. Langzaam opende hij zijn ogen en keek omhoog, recht in het gezicht van Lillian. Haar ogen waren groot en verdrietig, een enkele traan drupte naar beneden op zijn gezicht. Hoe kon hij haar nou verlaten? Zij kon niet zonder hem, en hij niet zonder haar. Hij zou haar niet verlaten, nu niet, nooit niet.

Lillian: Wanhoop nam bezit van de vrouw terwijl ze daar zo lag, haar Jolteon bewusteloos in haar armen. Hij leek niet te reageren op haar stem. Waarom niet? Hij was toch niet dood? Nee, hij ademde nog, dus waarom reageerde hij dan niet? 'Kom op Jolt!' snikte de vrouw smekend, tranen opwellend in haar ogen. 'Laat me niet in de steek!' Een brom was hoorbaar vanuit de Jolteon. 'Jolt!' reageerde de vrouw, een sprankje hoop flikkerde in haar borstkas. De ogen van de Jolteon begonnen te trillen en langzaam gingen ze open. 'O Jolt!' reageerde de vrouw opgelucht en ze legde haar voorhoofd op dat van de Jolteon. 'Gelukkig leef je nog. Heb je ergens pijn?' Ze keek de Jolteon onderzoekend aan, maar deze schudde "nee". Lillian glimlachte. Nee, natuurlijk niet. De Jolteon was een harde, niet zo gemakkelijk klein te krijgen. Voorzichtig kwam de vrouw overeind en liet Jolt los; de Jolteon ging, ietsjes wankel, op zijn eigen poten staan en ook Lillian stond op. Ze klopte haar kleren iets af en keek om haar heen. De vrouw, haar Dragonair en de professor waren weg. 'Shit,' vloekte de vrouw zachtjes. 'Jolt!' blafte haar Jolteon. Hij liep al richting de gang waar de vrouw even geleden voor had gestaan. Lillian keek de Jolteon even ongelovig aan. 'Wil je er achteraan?' vroeg ze, twijfelend. De Jolteon knikte, vastbesloten. Lillian knikte terug, nu ook vastbesloten. Jolt had gelijk, ze konden die professor niet zomaar in de steek laten. 'Er achteraan dan!' riep Lillian en samen met Jolteon rende ze de gang in waar de vrouw was verdwenen.

Zwaar tevreden over haarzelf liep Destiny door de stenen gang. Ze had er flink de pas in, ondanks het feit dat ze een hevig tegenspartelende professor mee moest sleuren. Dragonair gleed soepel achter haar aan door de gang en Dratini zat nog altijd om het hoofd van haar gijzelaar gewikkeld. Ondanks een kleine opschudding, verliep haar plan nog aardig vlekkeloos. Nu maar hopen dat die verdraaide helikopter er al was, want ze wilde hier geen minuut langer blijven. De neiging om die irritante, tegenspartelende man in de vulkaan te gooien was erg aanlokkelijk, maar misschien had ze geluk en kwam die blondine achter haar aan, dan kon ze haar in de lava gooien. Een beetje vermaak tijdens het wachten was altijd welkom. In de verte verscheen er een klein lichtje ten teken dat ze het einde van de gang bijna had bereikt. Het kon echter ook een zoveelste bemoeial met een zaklamp zijn, maar dan was het licht wel anders geweest. Ergens achter zich meende ze voetstappen te horen, maar ze bestede er geen aandacht aan. Ze kon zich niet voorstellen dat die blonde griet haar achterna zou komen.

Knetterende elektriciteit, vonken, licht en stukken steen die naar beneden vielen. Met een ruk draaide Destiny zich om. Wat was dit? Even verderop in de gang stond Jolteon, met zijn trainster achter zich. Kakkerlakken dacht de vrouw grimmig. Ongedierte dat zich maar niet liet uitroeien. 'Jij weet ook van geen ophouden of wel,' riep ze door de gang naar de vrouw. 'Waarom ga je niet lekker naar huis? Kopje thee erbij, en laat mij met rust.' Ze keek naar Dragonair, die haar zijdelings aan keek, en knikte naar haar. De Draakpokémon begon met haar staart te zwaaien en sloeg tegen de wanden van de muur. Een soort aardbeving leek te ontstaan en Destiny vervolgde gauw haar weg. Ze had geen zin om bedolven te worden onder een berg stenen. Dragonair sloeg nog een paar keer tegen de muur en volgde haar toen snel. Destiny rende de gang uit en zag tot haar grote opluchting dat de Helikopter er was. 'Naar binnen jij,' gromde ze tegen de professor en ze duwde hem ruw naar binnen. Zelf stapte ze ook in, maar de deur hield ze open. De helikopter steeg op en Dragonair wikkelde zich om het landingsgestel van het vliegtoestel. Beide richtten hun blik op de uitgang van de gang. Mochten die blondine en haar Jolteon nog tevoorschijn komen, dan zou ze hen meteen aanvallen.

OOC: Godmode met toestemming!

Lillian: Met dreunende voetstappen rende Lillian door de stenen gang, Jolteon rende voor haar, duidelijk met hernieuwde kracht. Ze had ontzettend veel respect voor de vechtlust van haar Pokémon, en zijn doorzettingsvermogen, maar ze wist niet helemaal zeker of het in deze situatie ook een goed idee was. Stel nou dat ze straks nog erger gewond zouden raken dan net? Ze hadden geluk gehad dat Jolt niet over de rand van het ravijn was gevallen, maar zou dat geluk aanhouden, of was het nu op? Het geluk leek nog even met hen te zijn, want even verderop was het lange lichaam van Dragonair te zien. De ontvoerder en de professor liepen er hoogstwaarschijnlijk voor. 'Jolt, doe je Thunderbolt!' Hopelijk konden ze Dragonair raken en deze een flinke klap verkopen. Helaas klapte de aanval tegen de wanden van de gang aan, want deze was niet zo heel breed. Hun sluipaanval was mislukt, want door de vele elektrische vonken en het licht, wist de vrouw nu dat ze er waren. 'Jij weet ook van geen ophouden, of wel!' hoorde Lillian haar roepen, waarop ze terug schreeuwde; 'Nee! Jij ook niet zo te zien!' Er volgde een grap over dat ze lekker thuis thee moest gaan zitten drinken, maar hier kon Lillian niet om lachen. Ze zou wel thee gaan drinken als ze die man had gered.

Jolt: Zo snel als zijn poten en zere lichaam het toelieten, rende de Jolteon achter de Dragonair en de vrouw met de professor aan. Ze mochten niet ontsnappen! Lillian volgde hem op de voet en dit gaf hem moed om door te gaan. Al gauw kwam de Draakpokémon in zicht en droeg Lillian hem op een Thunderbolt in te zetten. Elektrische vonken schoten van Jolt zijn vacht, maar klapten al gauw tegen de muur, waardoor er enkele stenen naar beneden vielen. De Jolteon ontweek deze snel en hoorde toen dat hun doelwit hen had opgemerkt, wat natuurlijk niet zo raar was met al die commotie. Helaas, dan geen verrassingsaanval, dan maar gewoon een gevecht. Hun tegenstander dacht daar echter anders over en de Dragonair sloeg hard met zijn staart tegen de zijkanten van de gang. Een aardbeving leek te ontstaan en stenen begonnen naar beneden te vallen vanaf het plafond. Jolt probeerde de stenen te ontwijken en tegelijkertijd de Dragonair te blijven volgen, want deze gleed er vandoor, maar er vielen zoveel stenen naar beneden, dat het gewoon onmogelijk werd.

Lillian: Hun tegenstander was sluw en gewiekst, dat bleek wel, want de Dragonair veroorzaakte een heuse lawine in de gang waar ze stonden. Snel zocht de vrouw dekking terwijl Jolt probeerde de Dragonair te volgen. 'Jolt pas op!' riep de vrouw. 'Blijf hier!' Jolteon keek achterom naar haar, keek weer naar de Dragonair, welke nog een paar keer tegen de muur sloeg, en rende toen terug naar haar. Snel zochten de twee dekking in een kleine inham, waar ze angstig wachtten tot de stenen zouden stoppen met vallen. Het duurde even, maar toen werd alles weer rustig in de gang. Voorzichtig kwamen Lillian en Jolt uit hun schuilplaats en zagen tot hun ontzetting dat de toegangsweg was geblokkeerd. De blonde vrouw vloekte zachtjes, want dit was de enige doorgang naar de top van de vulkaan. 'Kom Jolt, misschien kunnen we ze buiten kon pakken,' reageerde de vrouw en ze draaide zich om. Snel zetten ze koers naar de uitgang van de vulkaan, hopend dat ze daar de vrouw en haar Dragonair nog konden tegenhouden.

De helikopter steeg verder en verder op en zette koers naar het vaste land, naar het hoofdkwartier van Team Rocket. De professor wilde nog een poging doen om te ontsnappen, maar Destiny greep de man vast en duwde hem met zijn hoofd naar buiten, zijn ogen op de grond gericht. 'Doe niet zo dom professor. Jij en ik weten allebei dat je die val nooit overleeft.' De man slikte zichtbaar en werd toen door Destiny op een stoel gesmeten. 'Zo, en blijf nu maar braaf zitten, anders zal in serieus gaan overwegen om je uit de helikopter te gooien.' Ze grijnsde vals, maar zelfs de professor moest wel zo slim zijn om te weten dat ze hem ergens voor nodig was en dat ze hem dus niet uit de helikopter zou gooien. Aan de andere kant, er waren wel meer professoren werkzaam in de vulkaan, dus het zou altijd een optie blijven voor Destiny. Ze kon hem natuurlijk ook naar buiten gooien en Dragonair de man na enkele meters vallen weer op laten vangen, dan zat de schrik er wel goed in. Destiny grinnikte duivels bij haar geweldige plannen, maar haar aandacht werd toen getrokken door Dragonair.

De Pokémon riep naar haar, waarna hij met zijn kop naar de grond wees. Ze vlogen inmiddels niet meer boven de vulkaan, maar net daar voorbij. Daar, beneden op de grond, stonden de blonde vrouw en haar Jolteon. Helaas was het tweetal niet bedolven geraakt onder de lawine van Dragonair, maar ze waren nu te ver weg om nog tegen gehouden te kunnen worden. De Jolteon probeerde hen nog te raken met een elektrische aanval, maar Dragonair counterde dit met een Dragon Pulse. De twee aanvallen klapten hard tegen elkaar aan en een grote rookwolk ontstond. Dit gaf hen voldoende tijd om weg te vliegen. Toen de rook was opgetrokken en de vrouw op de grond weer kon zien, waren zij al lang en breed boven de zee. Destiny lachte triomfantelijk, waarna ze plaats nam in een stoel tegenover de professor. 'Zo, professortje,' sprak ze duister, 'kom maar op met die informatie.'

OOC: Godmode met toestemming en dit topic is klaar! <3