Trainers, opgelet. Deze vredige berg is niet wat ze lijkt. Hoed u, want een verschrikkelijk kwaad houd zich hier schuil. Een gevaarlijk monster, dat haar vijanden uitschakelt met slechts één woord: haar naam. Een spoor van uitgetelde pokémon laat zij achter waar zij gaat, zelfs de grootste en vreeswekkendste Onix kan niet op tegen de klank van haar stem. Ze is klein. Ze is rond. Ze is roze. En ze was van plan een nietsvermoedend meisje een geweldige nachtrust te bezorgen...

ARYA ~ Het kleine groepje liep door de bossen rond de berg. Het meisje liep voorop met de Charmeleon naast zich. De Diglett groef schuin achter haar zijn pad en de Tangela sprong en danste om hen heen. Achteraan liep de Meowth met zijn rode sjaal om zijn nek, zich niets aantrekkend van het seizoen. Gwen blies een vlam naar Ona toen die voor de zoveelste keer vlak voor haar langs huppelde. De Tangela bromde zacht iets wat Arya niet verstond, maar wat bij Gwen een grom ontlokte. Ona was echter zo verstandig de Charmeleon verder met rust te laten. Sinds Gwen geëvolueerd was ging Ona een stuk voorzichtiger met haar om.

De zon stond al laag. Ze hadden die dag goed getraind, vond Arya. Gwen had geoefend op haar Dragon Rage. Gelukkig was het voor haar niet al te moeilijk woede in zichzelf op te wekken met een giechelende Tangela in de buurt. Nou ja, gelukkig... Ze had ook geprobeerd Scary Face te doen, maar hoewel ze erg angstaanjagende gezichten kon trekken, lukte de echte aanval nog niet.
Ona begon Poison Powder al onder de knie te krijgen. Het kostte haar alleen wat moeite om Poison Powder en Sleep Powder gescheiden te houden. Oz had niet op nieuwe aanvallen geoefend, maar had aan zijn nauwkeurigheid met Mud-slap gewerkt. Zephir had met zijn Fury Swipes een omgevallen boom volledig tot zaagsel gehakt. Een vrij geslaagd trainingsdagje, dus.

Het leek bijna alsof het hele voorval rond Gwens verdwijning niet was gebeurd. Gwen had geen nieuwe pogingen gewaagd om ervandoor te gaan en ze leek zich ook minder te ergeren aan het opvolgen van bevelen. De pokémon spraken er met geen woord meer over. Toch brandde de vraag in ieders gedachten: zou Gwen teruggekomen zijn als die Onix haar niet aangevallen had? Ze zouden het nooit weten.

Ze waren ver afgedwaald van Cerulean City, dus Arya had besloten haar tentje weer eens op te zetten. Ze was er inmiddels al vrij geoefend in geworden, dus toen ze eenmaal een goede kampeerplek hadden gevonden, stond de tent al gauw overeind.
Na het eten (voor zichzelf een blikje... spul met brood, voor haar pokémon brokjes), ging ze nog even zitten tekenen, maar het wilde niet zo lukken. Ze besloot maar te gaan slapen.
Ze hoorde wat geritsel van buiten komen, maar dat was waarschijnlijk gewoon een Caterpie of Weedle die op de grond gevallen kruimels zocht. Arya had al haar pokémon in hun pokéballs gestopt voor de nacht, allemaal om een andere reden: Gwen zou de tent perongeluk in lichterlaaie kunnen zette, Oz zou het grondzeil ruïneren, Ona snurkte en Zephir... voor hem had ze niet echt een reden, eigenlijk. Toch liet ze ook de Meowth in zijn pokéball verdwijnen.

Midden in de nacht werd Arya wakker. Het was stikdonker, maar dat was vrij logisch. Het was pas vreemd geweest als het midden in de nacht de zon geschenen had. Ze wist niet waar ze wakker van geworden was, maar toen hoorde ze buiten geschuifel. Het klonk zwaarder dan een Caterpie, vond ze, maar misschien was dat haar verbeelding maar. "Puuuuu," klonk het buiten zacht. Arya's nekharen gingen overeind staan. Wat liep daar voor haar tent rond? Voorzichtig ging ze overeind zitten. Haar slaapzak ritselde en het geschuifel buiten hield op. Heel langzaam bewoog Arya haar hand naar de rits van de tent. Ze ritste hem een stukje open en gluurde naar buiten. Een eindje van haar tent af kon ze vaag een donkere vorm onderscheiden, die bepaald niet de vorm van een Caterpie had. Ze ritste de tent nog een stukje verder open. Plotseling draaide de gedaante zich om en keek ze recht in twee enorme, ronde ogen."Puuuuu!" riep het wezen. Arya gilde zo hard dat ze waarschijnlijk iedere bosbewoner wakker maakte. Ze wilde een pokéball pakken, die van Gwen of Oz misschien, maar ze zat nog steeds in haar slaapzak en viel onhandig om. Met ogen die net zo groot waren als die van het wezen staarde ze deze aan. "Jiggly?" Arya kreunde. Een Jigglypuff, het was een Jiglypuff. De roze bol opende opnieuw haar mond. Of zijn mond? Arya kon zich nauwelijks voorstellen dat er mannelijke Jigglypuff bestonden. Toen Arya besefte wat er gebeurde was het al te laat. "Jiggelypuuuff, jiggelieeeepuuuuuuff..." Arya viel als een bonk in slaap.

De volgende ochtend werd ze gewekt door de zon die in haar gezicht scheen. Ze lag half binnen, half buiten de tent. Op haar linkerwang waren rode afdrukken te zien van de takjes waar ze op had gelegen. Ze kreunde toen ze moeizaam overeind kwam, haar hele lichaam voelde stijf aan. Ze kroop terug haar tent in en bleef nog een paar minuten in haar slaapzak liggen. Daarna stond ze toch maar weer op.
Van de Jigglypuff was geen spoor meer te bekennen. Ze liet haar pokémon weer uit hun pokéballs en besloot hen maar niets over het voorval te vertellen. Ze was niet van plan hen te laten weten dat ze zich doodgeschrokken was van een Jigglypuff...