Met een spijtige blik keek Deborah naar haar drie Pokémon. Sparky zat op de grond raar naar haar te kijken, Converse was heen en weer aan het bewegen in het water en Dizzy wachtte af wat komen ging. Ze hurkte voor haar Pokémon neer. 'Ik heb een telefoontje ontvangen, van mijn ouders,' zei ze met een spijtige blik. De tranen die ze had gelaten en die daarnet nog over haar wangen hadden gerold, waren opgedroogd. 'Mijn moeder is ernstig ziek. Ze zijn naar Johto verhuisd om een bepaald medicijn daar te bemachtigen, maar ze weten niet of het gaat lukken. Ze hebben gevraagd of ik afscheid van haar wil komen nemen.' Deb snotterde en veegde haar neus af. Ze keek vies naar het snot dat achterbleef op haar hand, maar richtte zich daarna weer op haar Pokémon. 'Jullie snappen wel wat dit betekent,' zei ze. 'We kunnen de gyms hier niet bevechten samen. Ik moet naar mijn moeder toe. En als het weer goed met haar gaat naar een tijdje, kan ik misschien terugkomen, maar die kans is zo vreselijk klein. En als ze sterft...' Deb snikte. Haar Pikachu keek haar vreemd aan, zijn oortjes gingen plat. Dizzy richtte zijn blik verward op haar en kwam daarna naar haar toe. 'Nee,' zei Deb verschrikt, waarna ze naar achteren sprong. 'Ik moet niet nog meer gehecht aan jullie raken.' Ze snotterde nogmaals en keek weg van de Pokémon. De Magikarp, die in het water heen en weer bewoog, begreep natuurlijk niet wat er gaande was en reageerde dan ook helemaal niet zoals Sparky en Dizzy. Deze begrepen het maar al te goed. Haar Pikachu keek haar aan met een blik alsof ze hem bedrogen had. Daarna draaide hij zich boos om. 'Jullie hebben het recht om boos te zijn, maar...' Ze begon te huilen. 'Ik hou van jullie,' bracht ze uit. 'Vaarwel.' Daarna draaide ze zich gauw om, weg van haar Pokémon. Ze kon die blikken niet meer aanzien. Zij zou naar Johto gaan en zij zouden hun eigen weg gaan hier in Kanto, misschien een nieuwe trainer krijgen. Ze draaide zich tijdens het rennen om. Dizzy zag ze niet meer, Converse was ook weg. Alleen Sparky zat nog op de grond. Die had zijn oortjes plat en was zo te zien aan het huilen. Hij bewoog met zijn oortjes, waarna ook hij langzaam weg begon te gaan. Deb kon het niet meer aanzien, draaide zich om en rende verder, weg van haar Pokémon.

De haven van Vermillion City zat vol met mannen die zware kisten heen en weer droegen. De boot die haar aandacht trok doemde voor haar op. Deb haalde diep adem en veegde haar tranen weg, waarna ze haar koffer achter zich aantrok. Het was goed wat ze gedaan had. Ze had haar Pokémon hier veilig achtergelaten in Kanto. Ze mochten toch niet mee naar Johto. In Johto zou ze misschien nieuwe Pokémon vinden, misschien zelfs een nieuwe reis beginnen, maar het zou nooit zou worden zoals hier. Ze had nog geen badges met hun verdiend of wat dan ook, maar ze hadden een band gekregen. Beelden van haar en haar Pikachu gingen door haar heen en Deb schudde haar hoofd. Die tijd was nu voorbij. Over. Ze mocht er niet meer aan denken. 'Ga je ergens heen, meisje?' Ze schrok op van een robuuste man die voor haar stond. 'Johto,' fluisterde ze zachtjes. Hij knikte, bewoog even nadenkend zijn hoofd en legde vervolgens zijn hand op haar schouder. 'Nog een reiziger voor Johto!' riep hij daarna hard. Meteen werd er gereageerd en werd Deb naar een boot begeleid. 'Je kamer zal zo aangewezen worden. Iedere reiziger heeft zijn eigen cabine waar hij...' Deb volgde het al niet meer, ze was te veel aan haar Pokémon aan het denken. '... en dan zul je uiteindelijk in Johto aankomen. Begrijp je het?' Deb knikte afwezig. Ze stapte op de boot en ging naar de cabine toe die haar aangewezen werd. Uitgeput zakte ze neer op het bed dat in de cabine stond. Ze haalde een foto van Sparky uit haar zak en bekeek het. Daarna begon ze hartverscheurend te huilen. 'Sparky, je bent uit het oog, maar niet uit het hart.' En met die woorden viel ze in een diepe slaap, terwijl de boot begon te vertrekken en koers maakte naar Johto, haar eindbestemming.