Een splinternieuwe dag brak aan in Pewter City en de Pidgey’s floten uit volle borst hun beste liedjes. Een enkeling liep al op straat om de absurd vroege boodschappen te doen, te reizen naar werk of de gymleider uit te dagen. Dat laatste gold bij haar. Ze liep al door de rustige, vredige straten van de stad met een vastberaden blik en haar Pokémon volledig gereed voor de strijd die ze zouden leveren. Dagenlang hadden ze getraind en ze de absurde ‘super training’ gegeven die duidelijk al wat effect begon te krijgen op haar Pokémon. Fysiek was iedereen dus in orde, maar mentaal gold dat bij Olivia niet. De gebeurtenissen die ze een paar weken geleden beleefd had met Ralph, hadden haar nachtmerries bezorgd. Nu sliep ze misschien eindelijk beter, maar het effect bleef dat ze hierdoor niet al te vrolijk was. Het werd echter toch tijd voor het gymgevecht en niets mocht haar tegenhouden. Niets. Ze wilde immers haar uiteindelijke doel bereiken m alle acht gymbadges te verzamelen. De man, Ralph,  de roodharige jongen en zélfs haar nicht, Mitsu zouden haar niet kunnen tegenhouden. Inmiddels had ze het grote stenen gebouw bereikt, bezaaid met enkele rotsen aan de voorkant en zelfs een bord waarop stond dat dit de gym was.  Het was duidelijk een vrij nieuw bord, gezien de vorige er handhavend uit zag. Bovendien stond er op dit bord niet de zwaar bekende naam ‘Brock’, maar juist een onbekende ‘Eve Cross’. Veel onderzoek had ze amper naar haar kunnen doen. Een gerucht ging rond dat ze tweemaal de Elite Four in Johto uitgedaagd had, de groep trainers die sterker waren dan zelfs de gymleiders.  Dan moest ze echt krachtige Pokémon hebben.  Ook hielp het bepaald niet dat de tainers die haar al uitgedaagd hadden met terneergeslagen blikken in de Pokémon Center rondhingen, mompelend over of hij écht een Trainer wilde zijn.  Was de gymleider dan zo sterk om een trainer zo wanhopig te laten maken om een dergelijke vraag aan zichzelf te stellen, of was het iets anders? Het maakte haar lichtjes onzeker, maar toch wilde ze vastberaden de gymbadge in handen krijgen. Met stevige stappen liep ze een stenen trap op en opende de deur. “H-Hallo?” Ze werd begroet door een verlaten gang met stoelen en zelfs een balie, hoewel ze niet meer dan dat kon onderscheiden in het donker. Er volgde geen reactie. Ze stapte het gebouw verder in en sloeg de deur achter haar dicht. “Hallo?” probeerde ze nogmaals, ditmaal luider.

Voordat ze het wist schoten de lampen aan, alsof iemand net een druk op de knop had gegeven om alle lichten in te schakelen. Direct zag ze ook aan het uiteinde van een gang de silhouet van een rotsachtig veld binnen een enorme ruimte. Dát moest het zijn! Het veld waar het zich zou afspelen! Zonder het te beseffen glommen haar ogen en viel zelfs haar mond open. Een gedaante liep toen vanuit het veld op haar af. Ondanks het licht zag ze amper wie het was en voelde ze zich bedreigd. Haar gedachten schoten terug naar het steegje en haar Spearow, de man die hen bedreigde en wat de roodharige jongen allemaal van haar wilde. Gefrustreerd door deze angst beet ze op haar onderlip, zodat ze zich kon richten op de pijn dan deze akelige herinneringen. De gedaante begon vorm te krijgen en bleek een jongedame te zijn met een zachte glimlach, maar in combinatie met een zeer energieke uitstraling. Haar lange, rode haren golfden haar vest, terwijl ze vrolijk met haar rode ogen naar Olivia keek. ‘Beetje vroeg, zeg. Kon je niet nog een uur wachten? Je had geluk dat ik vroeger kwam om wat te regelen,’ Zei de dame met een grinnik. Vreemd genoeg voelde Olivia zich geruster, ondanks dat de dame nog onbekend voor haar was. Gezien haar woorden… was zíj de gymleider? ‘Sorry, ben vrij ongeduldig. Bent u Eve Cross trouwens?’ De dame knikte met een brede glimlach en legde haar handen op haar heupen, haar nieuwsgierig opnemend. ‘En met wie heb ik het genoegen?’ Olivia reageerde met een vriendelijke glimlach. “Olivia Wild. Uw eerste uitdager van vandaag,” De angst trok in een zwaai weg en vastberaden hield ze de Pokéball van Mizukage voor zich. Eve Cross leek even verrast te zijn door haar zelfverzekerdheid en leek toen een gedachte te accepteren.

‘Volg mij,’ Olivia volgde Eve die de gang doorliep. Aan de muren van de gang zaten diverse portretten van Rock Pokémon, maar ook uitgestorven Pokémon. Veel tijd om ze te bewonderen had ze niet en al spoedig stonden beide aan hun zijde van het rosachtige veld. Haar hart klopte in haar keel en ze moest toegeven dat ze zwaar nerveus was, maar telkens herhaalde ze zich de zware trainingen die ze haar twee Pokémon gegeven had en bedaarde ze. Een scheidsrechter trad aan de zijkant van het veld op en hield twee vlaggen omhoog, exact zoals een boel klasgenoten van haar op de basisschool verteld hadden. ‘De gymleider mag niet wisselen, maar de uitdager wel. Beide partijen mogen maar twee Pokémon gebruiken. Is dat begrepen?’ De twee meiden knikten, waarop de scheidsrechter de vlaggen omlaag sloeg. ‘Laat het gymgevecht tussen Eve Cross, de Gymleider en …. Wat is uw naam?’ Licht beschaamd keek hij haar kant op. Het was ook voor haar beschamend dat het gevecht niet vloeiend kon beginnen doordat ze net te vroeg was komen opdagen. “Olivia Wild,” De scheidsrechter knikte en herhaalde haar naam, waarop het gevecht mocht beginnen.

Olivia besloot om te beginnen met Mizukage, haar Squirtle.  Hij was in het voordeel en indien ze de twee Pokémon van Eve kon verzwakken, zou ze het kunnen afmaken met haar Spearow. Die had namelijk een lage verdedigingsniveau en kon amper klappen opvangen.  Het zou niet slim hebben om hem een hele tijd in het gevecht te hebben. Ze wierp de Pokéball van Mizukage omhoog en een Squirtle verscheen recht tegenover haar die zwijgend, in volledige concentratie richting het tegenpartij keek. ‘Je maakt het moeilijk voor jezelf, Olivia!’ Zei Eve, nadat ze de Squirtle had opgenomen.  Van deze opmerking keek livia er even van op, gezien een Squirtle met zijn Water type aanvallen zwaar in het voordeel was tegen een Rock type. Met een stevige zwaai wierp Eve ook een Pokéball de lucht in, waaruit een Rhyhorn verscheen. De Pokémon brulde luid en schraapte al vastberaden met zijn poot over de grond en zijn scherpe hoorn laag. Olivia was een tel totaal uit het veld geslagen door de Pokémon. Zou ze geen Geodude gebruiken, zoals Brock? En waren Rhyhorn’s tamelijk moeilijk te vinden en al helemaal vangen? Dit werd niet gemakkelijk, maar dat had ze ook niet verwacht.  ‘Uitdager begint,’ Grijnsde Eve met gekruiste armen. Olivia knikte en dacht snel na over een openingsaanval. Een Rhyhorn was van nature zwaar en zou niet snel kunnen draaien in bochten.

“Mizu, zet je af op de rotsen!” De Squirtle sloeg met gebalde vuisten op zijn schild, voordat hij op een rots afliep en zich met zijn achterpoten tegen verzette en zo behendig tussen de rotsen kon manoeuvreren. Te snel voor een directe, rechtstreekse aanval van de Rhyhorn. Eve keek geamuseerd naar Olivia’s eerste actie om de Squirtle zich snel te laten bewegen, zodat ze moeilijk zou kunnen aanvallen. Dat zag ze niet vaak, maar dat betekende niet dat ze het net zo vaak bestreden had. Ze zou het moeilijker maken. ‘Dale, gebruik je Rock Slide!’ De Rhyhorn liet met een brul een wit licht boven het veld verschijnen, waarna een boel rotsen op het veld neer vielen. Dat zou de Squirtle minstens moeten vertragen. Olivia keek verrast op door de actie van Eve, maar het was tenslotte een gymleider waar ze tegen vocht. “Schiet ze richting de Rhyhorn met je Water Gun!” De Squirtle remde af en schoot waterstralen richting de dichtbijzijnde neervallende rotsen die van hun richting afweken en richting de Rhyhorn schoten. Pfoe, dat scheelde wat. Eve keek aardig van Olivia’s reactie op, oe ze vrij koeltjes een tegenaanval wist te verzinnen. Niet slecht, maar lang niet genoeg om dit gevecht te winnen.
‘Gebruik je Fury Attack!’ De Rhyhorn haalde fel uit met zijn hoorn tegen de naderende rotsen die door de kracht braken in kleinere stukken. De Pokémon liep enige schade op, maar veel was het zeker niet. Nu most Eve echter offensief zien te vechten en zolang hield de Squirtle van haar tegenstander het al vol zonder enige schade toegediend te krijgen. Dat zou spoedig eindigen. Ze had al iets om het haar tegenstander en Pokémon benauwd te laten krijgen en zelfs de voordelige aanvallen van de Squirtle af te zwakken. Voor eventjes dan, tijdens de verwarring. Dat was nog net lang genoeg. Inmiddels waren alle rotsen richting Dale afgeschoten en lagen de stukken om de Pokémon heen. Olivia wist dat ze snel de kans moest nemen om voor een aanval te gaan, maar voordat ze iets had kunnen bedenken, riep Eve al haar volgende zet uit. ‘Dale, gebruik je Flamethrower op het veld en dan weer je Rock Throw!’ De Rhyhorn lanceerde  een Flamethrower op volle kracht tegen de verzamelde rotsen om hem heen. De temperatuur binnenin de ruimte nam snel toe en maakte de boel benauwd. Hoewel Eve en Dale de warmte en benauwdheid niet altijd even veel konden waarderen, gaven ze geen krimp.

Olivia keek echter stom verrast naar de zo net vuurspuwende Rhyhorn. Ze had gehoord dat het mogelijk was dat de Pokémon de aanval kon gebruiken, maar om het te zien was een ander verhaal. Ook Mizukage keek stom verbijsterd naar het schouwspel en sprong richting een andere rots toen de vlammen wel heel dichtbij kwamen. Voordat ze zich echter weer helder kon krijgen door de hitte en benauwdheid kwam weer een regen van rotsen op Mizukage af. Ditmaal zou het moeilijkere worden om ze weg te krijgen met een Water Gun. Haar blik gleed kort richting de top van de ruimte waar een raam lichtjes openstond om frisse lucht door te laten. Dat zou echt afkoelend moeten zijn. Hé, wacht! “Ontwijk en spring op de vallende rotsen!” De Squirtle ontweek een enorme rots, maar werd alsnog geschaafd aan zijn staart door een kleinere die hem ontschoten was. ‘Squir!’Kreunde Mizukage zachtjes na de klap, terwijl de andere rotsen al zeer dichtbij kwamen Een rots dreigde hem te raken, maar op tijd zocht hij dekking achter een grotere rots. De twee rotsen raakten elkaar, maar degene op het veld was groter en de kleinere brak in meerdere stukken. Met een sprong klom de Pokémon op de rots, maar bleek de rots vrij heet te zijn, ondanks dat deze niet geraakt was door de Flamethrower. “Snel, zet je af!” Met enige moeite sprong hij van de rots af en wist hij op een van de vallende rotsen te landen en door zich meerdere malen af te zetten, de plek te bereiken waar eerder het licht geweest was. Het had echter te lang geduurd. “Dale, gebruik je Thunderbolt!” Mizukage was al een makkelijk doelwit geworden.  Eerst… Flamethrower en nu… Thunderbolt?! Kon een Rhyhorn dat ook leren. Wacht, dat was niet belangrijk nu! “Mizukage, ontwijk het!”
Tsjung!
De aanval was raak en de Squirtle liet een luide pijnkreet horen en liet zich richting de grond vallen. “Mizukage! Snel, gebruik je Water Gun om af te remmen!” De Squirtle luisterde amper en leed teveel pijn om te bewegen in de luchtruim. Hij had immers veel schade opgelopen door de rake Elektrische aanval. Bezorgd sloeg ze haar handen voor haar mond. Wat moest ze nu? Haar Pokémon was nu ook een makkelijk doelwit en zou eenmaal op de grond zwaar beschadigd zijn! Was het nu voorbij voor hem? Haar kameraad? Haar vriend. Nee. Haar béste vriend! Ze durfde amper te kijken, maar toch deed ze het en zag ze iets wonderbaarlijks gebeuren. Mizukage schoot een Water Gun richting de grond, amper twee meter boven de grond en landde op de verhitte grond. Zwijgend keek ze richting hem, waarop ze breed glimlachte. Haar Squirtle schoot direct erna kleine waterstralen naar zijn achterpoten die de hitte moesten doorstaan, en knikte toen vastberaden naar Olivia. Zo zwak was hij inderdaad niet! Hij was een vechter. En zij ook. Eve genoot van het toonbeeld dat voor haar afspeelde, niet enkel door hun jonge band, maar ook haar kans om de Pokémon uit te schakelen.

‘Dale, gebruik je Return! En Olivia, het gevecht is verre van voorbij. Blijft gefocust!’ Zei Eve luid met een licht strenge ondertoon die ze weer goed maakte met een energiek gebaar met haar gebalde vuisten. Olivia begreep de hint, maar was ook verrast door de aanval. De Rhyhorn was vrij snel en verrassend behendig tussen de rotsen gekomen. Zo snel dat ontwijken moeilijk zou zijn. Ze most snel handelen. “Mizu, spring op de rug van de Rhyhorn!” De Squirtle sprong opzij en klom toen op de Rhyhorn. De Pokémon remde pas na enkele meters af en probeerde de Pokémon van zich af te schudden. Nu wist ze dat de Pokémon dus van grote afstanden kon aanvallen en dichtbij, maar niet vanuit zijn rug. “Water Gun tegen zijn gezicht en poten!” De Squirtle spoot met een grijns een waterstraal, deels afgezwakt door de warmte, tegen het gezicht van de Rhyhorn die geërgerd brulde van de nattigheid. Toen volgde een waterstraal tegen de voorpoten van de Pokémon, die hij ook niet waardeerde. ‘Werp de Squirtle tegen een rots!’ Direct beukte de Rhyhorn op volle kracht zijn rug tegen een rots. Mizukage greep snel richting het voorhoofd van de Rhyhorn, maar het weerhield hem er niet van om schade op te lopen door de pijnlijke knal tegen de rots.  Zijn schild had gelukkig een deel opgevangen. “Ga van de Rhyhorn af manoeuvreer tussen de rotsen!” De Squirtle knikte, en zette zich af van een andere rots en manoeuvreerde door het veld, maar trager dan eerst door de brandwonden op zijn achterpoten.  Eve keek hier van op. Waarom zou ze dezelfde strategie gebruiken, als het geen nut had? ‘Dale, gebruik je Rock Slide!’

Weer kwam het licht en kwam er weer een regen van rotsen neer op het veld. “Zet je weer af op de vallende rotsen!” De achterpoten van Mizukage kregen een boel te verduren, maar ze had vertrouwen in hem dat hij het nog even zou kunnen volhouden. De Squirtle liet het ook blijken met een van vermoeidheid getrokken, maar vastberaden gezicht, terwijl hij weer de rotsen op sprong. Het was vreemd dat ze exact hetzelfde deden als een poosje geleden. Eve moest bekennen dat ze de boel niet vertrouwde. ‘Dale, gebruik je Thunderbolt!’ De Rhyhorn schudde zijn gezicht en gebruikte de aanval op de Squirtle. “Werp een steen richting de aanval!” De Squirtle greep de laatste, vrij kleine rots en wierp die van zich af, recht richting de elektrische straal. Nu kwam haar wijsheid en weetjes natuurkunde van pas. Steen geleidde geen stroom. Direct toen ze toe zag hoe de Squirtle de kleine rots wierp, had ze van aanval willen veranderen. Dat was slim. Ook was het boven koeler, wegens de ramen, dus zou de Squirtle dat prettiger vinden. Eve had niet zomaar deze tegenaanval verwacht, maar daar hield het niet bij op.

“Gebruik je Water Gun!” De rollen waren omgedraaid en Dale was een makkelijk doelwit geworden. De Squirtle schoot een waterstraal naar de Pokémon. In een laatste poging om de aanval af te zwakken, gaf Eve hem snel een commando. ‘Fury Attack!’ De Rhyhorn haalde uit met zijn hoorn tegen de waterstraal, maar liep alsnog net genoeg schade op om na de inspanning vermoeid op de grond neer te vallen. “En nu Water Gun door de ruimte!” Voordat Eve Dale kon bedanken voor zijn inspanning, spoot de Squirtle vanuit de lucht richting de warme ruimte die lichtjes wist af te koelen. Bij de landing gebruikte de Squirtle wee een Water Gun om minder pijnlijk op zijn achterpoten terecht te komen. ‘De Rhyhorn van Eve is uitgeschakeld,’ Galmde de stem van de scheidsrechter. Eve bedankte de Rhyhorn en liet hem terugkeren. ‘Goed gedaan, de meeste komen niet zo ver. Je moet er nog echter één, nog sterker dan de Rhyhorn,’ Olivia knikte, en keek direct naar haar Squirtle die nog amper op zijn achterpoten kon staan, letterlijk en figuurlijk. Ze moest Byu dus spoedig gebruiken, maar zolang moest ze zoveel mogelijk schade toebrengen. Eve had al dat vermoeden en liet haar Onix uit zijn Pokéball verschijnen. De stenen slangachtige Pokémon brulde luid en sloeg zijn staart met een klap tegen de grond en verpulverde enkele rotsen. ‘Deze kanjer, dus,’ Olivia en Mizukage slikten tegelijk bij het zien van de enorme Onix. Ze had eens eerder een Onix geconfronteerd en wist hoe krachtig ze konden zijn.

Eve begon ditmaal echter met de aanval, zonder verder rekening met Olivia te houden. ‘Gebruik je Stealth Rock en dan je Sandstorm!’ De Onix wierp lichtgevende projectielen richting de Squirtle, waaruit vervolgens vlijmscherpe, zwevende stenen verschenen. Eve was van plan om een poging tot een effectieve aanval van haar tegenstander zwaar te verkleinen en daar was haar Onix perfect voor. Iram liet direct erna een zandstorm over het veld verschijnen. Olivia  kon ampeR haar Pokémon van het veld onderscheiden, enkel zijn blauwe kleur stak uit. Zo kon ze minder effectief aanvallen. Wacht. Wist de gymleider al dat ze dat van plan was en had het daardoor moeilijke gemaakt? Ze moest stoppen met de gymleiders te onderschatten. Het zag eraan te komen. Het bleef ergens ironisch dat ze eerder ook zowel trainer als Pokémon het moeilijk maakte in het gevecht tegen Ralph. Ditmaal werd het tegen haar gebruikt. En de Stealth Rock kwam niet op het juiste moment. Haar Spearow zou enkel bij het betreden van het veld al een boel schade oplopen. Alles zat haar tegen. Alsnog zou ze blijven strijden. Ze had nog enkele kleinigheden gereed staan. “Mizukage, gebruik je Water Gun op de grond onder de Onix!” De Squirtle schoot een waterstraal richting de grond onder de Onix. Direct was het te zien dat de grond zeer lichtjes inzakte door het verlies van zijn stevigheid en dus de kracht om de Onix te dragen. Indien ze het meerdere malen zou gebruiken, kon het een modderpoel onder de Pokémon worden en zou hij zich amper kunnen voortbewegen.

Dus ze wilde de Onix laten remmen? Oké, dat werd nog eens leuk. ‘Gebruik Rock Polish, en dan Strength!’ De uit stenen bestaande lijf van de Onix werd scherper en liet zijn snelheid lichtelijk toenemen. Ze beet op haar onderlip en besloot voor de aanval te gaan, zeker nu de Onix bezig was. “Schiet jezelf af met je Water Gun richting de Onix!” De Squirtle voerde de commando uit en schoot recht op de tegenstander af. ‘Nu!’ De Onix beukte met zijn kop een groot stuk uit het veld en wierp die op volle kracht naar de Squirtle. “Land op de rots!” De Squirtle trok zich terug in zijn schild om minder weerstand van de zandstorm te krijgen en landde aan het uiteinde van de rots. Zijn snelheid nam namelijk sterk af door de sterke zanderige rukwinden. “Gebruik je Water Gun tegen de ogen van de Onix!” Eenmaal op de rots schoot de Squirtle een waterstraal richting de Onix, maar de wind zwakte deze af en bereikten de Pokémon amper. Huh? De winden moesten dan zelfs te sterk zijn voor dat! Olivia hield haar hand bij haar ogen en voelde de wind aan haar kleren trekken en de zanden zich ophopen erop. Dit werd toch een grotere hindernis dan ze eerst had verwacht. ‘Smack Down!’* De Onix schoot een bol richting de Pokémon, waarop de rots met de Squirtle erop op volle vaart de grond naderde.  Olivia keek verbijsterd toe hoe haar Squirtle de grond onder zich naderde. Het mocht nog niet eindigen voor hem. Deze klap zou zeker de genadeklap zijn, gezien de Thunderbolt van de Rhyhorn al veel schade had toegebracht. Ze mest nog schade leveren tegen de Onix. Iets! Wacht eens even. Er was iets wat ze nog kon proberen! “Mizu, kruip in je schild en zet je weer af met je Water Gun richting de muur!” De Squirtle keek even waar twijfelend richting de wand, maar liet de rots los en vuurde een waterstraal tegenaan en kroop toen in zijn schild. Eenmaal bij de muur beland bleek de rots al neergeknald te zijn. Het had al afgelopen kunnen zijn. ‘Snel, gebruik je Bind om de Squirtle!’ De Onix snoof luid en liet de laatste deel van zijn lichaam de Squirtle benaderen. “Gebruik je Withdraw en je Water Gun, nadat je weer afgezet hebt!” De kracht in zijn achterpoten waren sterk afgezwakt, maar toch wist hij de Onix te benaderen. Door de draaiing van zijn schild, vormde zich een straal water om zijn schild heen. Al zou de Onix hem vastgrijpen, dan zou hij schade oplopen. Het rotsachtige lijf van de Onix naderde snel.

“Glij van zijn staart naar zijn gezicht!” Dat was interessant. Niet eerder dacht iemand erover om haar Onix zo te benaderen. Of het slim was, was een tweede. ‘Stop met de Bind, en grijp de Pokémon met je kaken!’ De kop van een Onix was namelijk enorm en bevatte ook kracht, buiten zijn lijf. De schild van de Squirtle kaatste van de staart af, recht richting de Onix. Olivia keek gspannen toe hoe Mizukage de enorme kaken van de Onix naderde. “Gebruik je Water Gun!” Eve en de Onix keken van de aanval op. De Squirtle stopte met draaien en schoot een waterstraal recht naar het gezicht van de Onix. De Onix stribbelde bij de eerste druppel tegen en greep de Squirtle vast met zijn kaken, voordat deze al teveel schade kon doen. ‘Gebruik je Strength op hem!’ De Onix werd omgeven door een lichtgevende aura en beet op volle kracht op de Squirtle. Mizukage schreeuwde het direct uit en staakte zijn Water Gun. “Nee!” Het was echter al te laat; de Onix opende zijn kaken voor Olivia en liet een uitgeschakelde Squirtle uitrollen. “Mizu…” Ze zakte door haar kniën en trok de zwaar gehavende Pokémon naar zich toe. “Je hebt het fantastisch gedaan, jochie,” Ze hield haar gezicht dicht bij zijn kop en zag een teken van een knikje, klein, maar aanwezig bij de Squirtle. Hij had nooit eerder zo zijn best gedaan in een gevecht. Natuurlijk verdiende hij rust. Olivia liet hem terugkeren in zijn Pokéball en keek richting Eve en haar Onix, beide wachtend op haar volgende Pokémon. Nu was het de beurt aan Byu.

Olivia haalde zijn Pokéball tevoorschijn en keek eerst richting de vliegende stenen. Die zouden haar Spearow een boel verzwakken, maar het was niet direct afgelopen. Een druk op de knop zorgde ervoor dat een Spearow op het veld verscheen. Voordat Byu de omgeving tot zich kon opnemen kwamen meerdere rotsen op hem af. ‘Spearowwww!’ Klonk er luid door de ruimte, na de klap. De Spearow wapperde moeizaam zijn vleugels en direct zag ze dat hij al wat schade opgelopen had. Eve keek echter vermakelijk. De meeste beginnende trainers hadden Flying Pokémon, omdat die makkelijk te vinden waren. “Byu, gaat h-“ Meer hoefde ze niet te vragen. De Spearow kraste luid en keek vol woede, maar ook zelfverzekerdheid naar de enorme Onix. ‘Rock Throw! En dan je Smack Down!’ De Onix liet licht boven Byu verschijnen en liet rotsen neervallen. De zandstorm vertraagde haar Spearow en zo ook hun ontwijkkansen.

“Byu, vlieg tussen de rotsen door naar het plafond!” Byu knikte en wapperde zo hard mogelijk met zijn vleugels om snelheid te maken en de rotsen te ontwijken. Met enige moeite kwam hij bij het plafond aan. Vanaf dit punt had haar Spearow zeker mee overzicht en kon hij effectiever aanvallen. Dat was het interessante aan hem, hij kon de overhand nemen door zijn intelligentie en had prima zicht door zijn Keen Eye Ability. Er kwam echter een bol recht op hem af die hem tegen de grond zou brengen en dan het gevecht zowaar zou beëindigen. “Ontwijk! En gebruik je Pursuit!” De Spearow ontweek op tijd de aanval en schoot van bovenaf richting de Onix. Eve wist dat ze de Spearow neer moest krijgen, mar de Rock Throw en de Smack Down werkten niet uit. Het moest echt een Pokémon zijn die goed afstanden kon inschatten en uithoudingsvermogen moest hebben  om tweemaal achter elkaar meerdere objecten te ontwijken. Ze moest het anders aanpakken. ‘Gebruik je Harden!’ De Onix liet zijn lijf verharden, en Byu bereikte de Onix. “Vlieg hem voorbij!” Byu kraste luid en vloog langs de kop van de Onix. Olivia had een idee gekregen.  De Onix was sterk met zijn kaken en lijf. Niemand zei het achterhoofd, toch? Eve keek met een diepe frons toe. Ze wist niet wat ze van plan was. ‘Nogmaals Harden!’ Het was het enige wat haar verstandig leek voor zulke momenten. “Pursuit!”De Spearow viel de Onix bij het stuk tussen zijn kop en lijf fel aan met zijn snavel.  Dat was Olivia dus van plan! Ze wilde zijn zwakke plek aanvallen! Slim. Het deed Iram echter weinig, maar ze moest wel de Pokémon van een beroerde plek wegkrijgen. Maar.. hoe?

Iram stribbelde tegen en beukte zijn nek tegen diverse rotsen, maar de Spearow wist zich dep tussen de kaken en nek te verbergen. “Blijf Pursuit gebruiken!” Een Dark type aanval, maar er was verder niets effectief. En zolang de Onix zijn Harden bleef gebruiken, zou het ook minder doen, maar de Onix bezorgde zichzelf ook schade. ‘Stop, Iram!  Strek je nek en beuk tegen de muur.’ De Onix brulde geërgerd en volgde toen de commando op. Dit was slecht voor Olivia. “Kom van de plek vandaan en gebruik Pursuit tegen…. Uhm… zijn ogen!’ De spanning nam toe in het veld en Olivia was bijna radeloos met het verzinnen van een tactiek. De Onix knalde tegen de muur, maar een kleine Pokémon vloog weg en haalde fel uit naar diens ogen. Iram vond dit alles behalve pleasant en beukte zijn kop tegen een andere muur, waarna de gigantische Pokémon  uitgleed. De Water Gun van eerder had dus toch effect gehad, maar wel pas op dit moment. Byu’s leek echter vastgegrepen te zijn door de mondhoek van de Onix. Beide trainers keken sprakeloos toe hoe de twee Pokémon samen op de grond neerkwamen. Door de klap doemde er stof op over de twee. Gespannen keken ze zwijgend toe. Was de strijd gewonnen of verloren?
* = Volgens Bulbapedia.


Het duurde lang voordat er beweging kwam bij een van de Pokémon. Eerst leek het erop dat de Onix weer overeind zou komen, maar nauwelijks had hij zijn kop geheven, of hij stortte weer neer. Byu daarentegen wist overeind te krabbelen. Zwaar gehavend, maar nog niet K.O.
Gefeliciteerd, je hebt de Boulder Badge gewonnen!

Olivia keek zwijgend toe, terwijl Byu overeind krabbelde en vervolgens recht naar zijn trainer toeliep. Nog haar overwinning niet bevattend, greep ze de Spearow vast en gaf ze hem een stevige knuffel. Byu hield haar geeneens tegen, ondanks zijn terughoudende gedrag. Pas toen Eve haar Onix bedankte voor de strijd die hij geleverd had en op haar afliep, drong het tot haar door. Met de Spearow in haar armen keek ze Eve recht aan. 'Zo zo, je bent de eerste die mij verslagen heeft. De strategie die je gebruikte was opmerkelijk en hierbij verdien jij de Boulder Badge. Gefeliciteerd!' Eve gaf de jonge trainer een stevige schouderklop en overhandigde haar toen de Boulder Badge. De eerste keer dat ze een trainer mocht feliciteren op haar overwinning. En de eerste gymbadge dat Olivia ooit behaald had. Triomfantelijk en ongelovig keek Olivia naar de glimmende badge op Eve's hand, waarna ze deze vastpakte en vol verbazing naar keek. Ze hadden gezamenlijk de badge binnen gehaald met veel moeite en inspanning. Het was hun gelukt! Met een energieke stoot omhoog liet ze een enthousiaste kreet horen. Eve keek vermakelijk toe, zichzelf verbeeldend ook een badge te halen. Zo zou zij ook reageren. Olivia liet de badge aan Byu zien die goedkeurend terug naar zijn trainer keek. Het was hen echt samen gelukt.