Grappend zei Alexis dat ze iedereen knuffelde die ze tegenkwam, vooral mannen. Kean lachtte en besefte weer eens hoe knap Alexis was, toen haar wangen tijdens het lachen een beetje verkleurden. Elke keer als hij bij haar was, vroeg hij zich opnieuw af hoe hij al die tijd had geleefd zonder Alexis. Er had al die tijd een gaatje in zijn hart moeten zitten; een gaatje dat nu opgevuld was. Toen had hij niet beter geweten dan een leven zonder vriendin, maar nu hij wist hoe het was om Alexis in zijn buurt te hebben, wilde hij haar nooit meer kwijt. Zijn leven, dat toch al niet beklagenswaardig was, was geperfectioneerd door die jonge vrouw met haar prachtige blauwe haren.
‘Ik heb je zoveel te vertellen,’ zei Alexis toen. Er klonk duidelijke opwinding door in haar stem, iets wat de nieuwsgierigheid van Kean opnieuw aanwakkerde. Hij wist nu in ieder geval dat wat Alexis ook ging vertellen niet vervelend was, want ze zag er vooral heel positief opgewonden uit. Bijna als een trainer die zojuist zijn Marsh Badge had gehaald in de gym van Kean en Kane. Maar ja, Alexis was geen trainer, dus zij zou geen badge hebben gehaald en ze was ook geen coördinator, dus een lintje zou het ook niet zijn. Bovendien was er de afgelopen tijd sowieso geen contest geweest. Dus wat zou het dán zijn?

Op dat moment haalde Alexis iets tevoorschijn, met de woorden dat ze weer eens in een impulsieve bui was. Kean staarde er even naar, niet wetend of wat hij zag de realiteit was. Hij zag een zilverkleurig, achthoekig schijfje, dat half zo groot was als de palm van zijn hand. Als hij niet had geweten dat Alexis geen trainer was, had hij geloofd dat het de Boulder Badge was. Ondertussen ratelde Alexis door en pas toen ze vertelde hoe het gevecht was gelopen, bracht hij uit: ‘Wait, what? Alexis...’
Maar wat hij ook had willen zeggen, de tijd werd hem niet gegund. Alexis haalde een van haar Pokéballs tevoorschijn en liet haar Charmander verschijnen. Tenminste, dat dacht Kean in eerste instantie, maar Zippo was gegroeid en verkleurd: hij was een Charmeleon geworden! Het was duidelijk dat Zippo zelf ook trots was op zijn evolutie, dat was te zien aan zijn houding. ‘Wauw, goed gedaan, Lexi... en Zippo natuurlijk!’ En in gedachten complimenteerde hij zichzelf ook, want hij betwijfelde of Zippo zover zou zijn gekomen als hij en Kane Alexis niet hadden aangezet om te gaan trainen. Het was een hardnekkig stukje ego in zijn karakter.
Vervolgens vertelde Alexis hoe het zover was gekomen dat Zippo was geëvolueerd. Verontschuldigend zei ze dat ze naar de Pokémon Tower was gegaan, maar in tegenstelling tot wat zij dacht, vond hij dat helemaal niet erg. De Pokémon Tower was waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet en door de vele Ghost Pokémon was het voor Kean en Kane ook een ideale plaats om te gaan trainen. Hij zag niet in waarom hij Alexis zou verbieden naar de Tower te gaan, als hij er zelf ook geregeld kwam. Ze was toch zeker geen kind meer? Dat het er gevaarlijk kon zijn, was voor hem sowieso niet helemaal duidelijk, want zelf had hij erg weinig besef van dat er zoiets bestond als “gevaar”.
Toen kwam er een tweede Pokéball tevoorschijn, maar dit keer wist Kean beter wat hij moest verwachten. Hij grijnsde toen er een Gastly tevoorschijn kwam. ‘Je bent een echte trainer geworden, hè,’ merkte hij op. ‘Pokémons vangen, gymbadges winnen...’ Maar zijn woorden gingen verloren in het gelach van de Gastly en de woorden van Alexis. Ze liet het spook terugkeren in zijn Pokéball, waarna ze enthousiast het verhaal over haar gevecht met de Onix hervatte. Kean luisterde geboeid en ook enigszins vertederd, bij gebrek aan een beter woord. Alexis kwam soms gewoon echt over als een klein kind, zoals ze zo enthousiast kon vertellen en daarbij wilde armbewegingen maakte. Tenslotte kwam ze bij de climax van haar verhaal: de Onix die uitgeteld op de vloer van de gym lag. Maar in plaats van dat ze hem nu daadwerkelijk de tijd gaf om te reageren, stelde ze de vraag of zij in de tussentijd nog wat hadden gedaan. Kean trok met een verbaasd lachje een wenkbrauw op en volgde Alexis naar het bankje. Soms vroeg hij zich af of Alexis wel prioriteiten kon stellen. Er waren immers belangrijkere dingen om over te praten dan over of Kane en hij vanmiddag een spel op de PlayStation hadden gespeeld of op de Nintendo.

‘Ben je eindelijk gekalmeerd?’ vroeg hij plagerig, terwijl hij bij het bankje bleef staan. Het simpele feit dat Alexis hem had gewenkt, weerhield hem ervan om te gaan zitten. Het was een kinderlijke eigenwijsheid om niet te doen wat er van hem gevraagd werd, ook al was Alexis’ gebaar niet als verplichting bedoeld. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jas om zichzelf een houding te geven.
‘Dus je bent een trainer geworden, hè?’ Hij glimlachte jongensachtig. ‘Je weet wel wat dat betekent hè? Nog maar vijf gyms en je staat tegenover de crème de la crème van Kanto. Alle andere gyms vallen dan in het niet. Jaja, de Psychische gym. Dan kun je nog zo’n enthousiaste Gastly hebben; je kunt Kane en mij niet aan hoor. En we doen niet aan vriendjespolitiek.’ Hij grijnsde ten teken dat ze hem niet al te serieus moest nemen (al geloofde hij wel daadwerkelijk dat Alexis moeite zou hebben met een dubbelgevecht) en ging toen pas naast Alexis zitten. ‘Tenzij je natuurlijk nog vaker met ons meetraint,’ zei hij. Hij legde nonchalant een arm om Alexis heen. ‘Maar het duurt nog wel even voordat we tegenover elkaar staan, eerst moet je Cynthia nog verslaan. Dat zou geen probleem moeten worden met Thunder... maar laat me het wel even weten als je je volgende gymgevecht houdt, oké? Ik zou graag toeschouwer en mentale steunpilaar willen zijn bij in ieder geval een paar van je gymgevechten.’

Helaas was Alexis niet bepaald onder de indruk van zijn mooie speech waarin hij zichzelf en zijn broer de hemel in prees. Maar goed, dat had hij dan ook niet verwacht. Hij lachte toen ze zei dat ze een groot ego hadden en niets veranderd waren. Ook Kean dacht terug aan hun eerste ontmoeting en kon zich nu nauwelijks voorstellen hoe arrogant hij was geweest tegen Alexis, maar hij kon zich nog minder voorstellen dat ze elkaar toch elke keer weer tegen waren gekomen en daardoor nu hier zaten. Glimlachend vroeg hij zich af of er zoiets als het "lot" bestond, of dat Alexis hem gewoon gestalkt had en zich expres in de nesten had gewerkt als hij in de buurt was.
'Ik zal je zeker waarschuwen,' beloofde Alexis toen. Hoewel het leek alsof ze het meende, kon hij het toch niet laten om haar wantrouwend aan te kijken. Hij zag haar er wel voor aan dat ze Cynthia zou gaan uitdagen en hem weer zou verrassen met een badge. Vond hij dat erg? Tja, eigenlijk wel. Hij zou Alexis graag een keer willen zien vechten tegen een gymleider. Anderzijds hield hij ook wel van leuke verrassingen, dus wat dat betreft... Niet dat het iets uitmaakte wat hij vond, want Alexis zou toch wel doen waar ze zin in had. Dat was precies waarom hij haar leuker vond dan enig ander meisje dat hij ooit had ontmoet - naast het feit dat ze er verschrikkelijk leuk uitzag als ze bloosde... en als ze lachte... en als ze enthousiast was... en als ze... oh well, you get the point by now.

Even was het stil tussen het tweetal, maar het was geen ongemakkelijke stilte. Althans, niet als je het Kean vroeg. Hij genoot simpelweg van de aanwezigheid van Alexis en besefte dat hij haar eigenlijk dankbaar moest zijn voor haar gave om in de problemen te komen, anders had hij haar nooit beter leren kennen. Stel je voor! Dan had hij haar nog steeds uitgelachen om haar gedrag in de Pokémon Tower. Hij herinnerde zich nog goed hoe ze zich in eerste instantie niet had laten kennen tegenover hem en zijn broer, maar zodra duidelijk werd dat ze gymleiders waren, had ze haar koppige toon laten varen en had ze hen als haar meerderen erkent. Precies zoals dat hoorde, aldus de tweeling. Diep van binnen vroeg Kean zich wel af of dat feit - het feit dat hij een gymleider was - misschien de enige reden was waarom ze met hem om wilde gaan. Die nare gedachte schudde hij echter meteen van zich af door aan zijn andere goede punten in gedachten op te noemen. Per slot van rekening was slim, aardig, knap, een goede trainer... en oké, misschien ook een tikkeltje arrogant, maar daar viel natuurlijk niet aan te ontkomen als je zoveel goede eigenschappen had.

'En welke gevechten zou je dan zeker willen bijstaan?' vroeg Alexis plotseling. Meestal had hij wel meteen een antwoord klaar, maar nu niet. Hij was verrast door de vraag, omdat hij niet had verwacht dat ze hem serieus bij haar gymgevechten zou laten toekijken. Hij had eerder verwacht dat ze er alles aan zou doen om hem bij haar gevechten weg te houden of zo.
'Ach, je kan die gymleiders toch wel aan?' zei Kean, zodra Alexis aangaf dat ze niet zo goed tegen haar verlies kon. 'Het is allemaal niet zo moeilijk als het lijkt. Bij Cynthia zet je het bad onder stroom, bij Mitsu zul je iets creatiever moeten zijn en bij Miki zet je de boel in de fik. Ik zou me niet zo'n zorgen maken over verliezen.' Hij haalde zijn schouders op, al wist hij niet of Alexis net zo nuchter naar een gymgevecht kon kijken als hij. Hij had al veel meer ervaring met gevechten, terwijl zij pas een half jaar aan het trainen was. Als hij eerlijk was, geloofde hij dat Alexis nog een paar zware nederlagen zou moeten lijden voordat ze überhaupt bij de zesde gym was en als ze het dan tegen Kane en hem moest opnemen... aan de ene kant leek het hem leuk, aan de andere kant... Ze konden allemaal niet tegen hun verlies. Zij niet. Hij niet. Kane niet. Normaal gesproken kon het hem niets schelen dat zijn tegenstander huilend de gym verliet, maar als het Alexis was... zou het gevolgen hebben voor hun relatie als een van beide zou verliezen? Hij wist niet of hij haar nog wel zou kunnen aankijken als hij verloor, maar ooit zou zij van hem moeten winnen om mee te mogen doen aan de League. Maar met die gedachten moest hij haar niet lastigvallen. Ze was al onzeker genoeg en moest kunnen rekenen op zijn onvoorwaardelijke steun.

'Ik zou al je gevechten willen bijstaan,' zei hij met een glimlach die je alleen tegenkomt in de liefde. 'Maar als ik er één moet kiezen...' Hij dacht even na. 'Bij je eerstvolgende gevecht. Tegen Cynthia.' Hij knikte, overtuigd van zijn eigen keuze. 'Daar moet winnen geen groot probleem zijn, met Thunder aan je zijde.' En na dat gymgevecht zou hij haar doodleuk vertellen dat hij het volgende gevecht ook wilde zien. Of ze dat nou leuk vond of niet. Tegen Mitsu zou ze sowieso alle steun nodig hebben die ze kon krijgen, want vooralsnog had ze geen Pokémon die in het voordeel was tegen de Elektrische types die Mitsu zou gebruiken. En iemand moest er toch bij zijn om haar te troosten als ze verloor? Langzaam streelde hij haar haren, bijna alsof ze nu al had verloren en zijn troost nodig had. Misschien onderschatte hij haar gewoon te erg. Per slot van rekening had ze Brock ook zonder problemen en zonder zijn aanwijzingen weten te verslaan.
‘Hé, ehm, zullen we anders ergens op een terrasje gaan zitten? Om je overwinning te vieren?’

‘Ja ja, en dan moet ik trakteren zeker,’ zei Alexis nadat Kean had voorgesteld om ergens wat te gaan drinken. Lachend merkte hij op dat dat precies het plan was, want hij wist heel goed dat het een grapje was. Tenminste, hij ging er voor het gemak maar even van uit dat Alexis niet zó negatief over hem dacht dat hij geen geld voor haar wilde uitgeven.
Opeens merkte Alexis op dat hij toch wel erg knap was. Kean keek haar verbaasd, met opgetrokken wenkbrauwen aan en toen schoot hij, evenals Alexis, in de lach. Natuurlijk wist hij dat hij knap was, maar daar had hij eigenlijk nooit echt bij stil gestaan. Like, wat kon het hem zelf schelen? Ja, het zou balen zijn geweest als hij hamsterwangen, konijnentanden en olifantenoren had gehad, maar dat was niet het geval en hij wist zeker dat dat kwam omdat hij nou eenmaal een goddelijk uiterlijk verdiende. (kuch).

Samen liepen ze naar het dichtsbijzijnde caféetje. Nou ja, samen? Alexis had blijkbaar haast en liep iets voor hem. Tja, wat had hij dan verwacht? Als híj een gratis drankje kreeg aangeboden, wilde hij toch zeker ook meteen het duurste van de kaart bestellen?
‘Daar?’ vroeg Alexis. Kean knikte. Hij gunde het terrasje eigenlijk nauwelijks een blik waardig, want hij vond het allemaal wel prima als Alexis het ook prima vond. Hij wilde al het terras op lopen, toen Alexis zijn hand vastpakte. Nou was dat op zich niets noemenswaardigs, het voelde heel logisch en natuurlijk, maar blijkbaar had Alexis iets gezien wat haar niet beviel. ‘We kunnen ook ergens anders gaan zitten?’ zei ze op een vragende toon. Kean moest toegeven dat hij niet helemaal kon volgen waarom ze hem daarna een kus gaf. Was ze bang dat hij anders niet naar haar zou luisteren en wél hier zou gaan zitten? En waarom wilde ze hier eigenlijk niet zitten? Het was een prima terras, zag hij nu. Lekkere stoelen, het zonnetje scheen, het was niet extreem druk, maar ook niet zo leeg dat je je afvroeg of er een bepaalde reden was dat er niemand naar dat café kwam.

Hij volgde Alexis’ blik naar een knappe jonge vrouw met blond haar die op het terrasje zat. In haar zonnebril werd de rest van het terras weerspiegeld. Stijlloos, arrogant kind, dacht Kean, die heeft de pubertijd nooit helemaal achter haar gelaten. Misschien was Alexis net als hij allergisch voor domme blondjes (want dit was natuurlijk een dom blondje, dat was wel te zien aan de sletterige manier waarop ze iets naar voren boog en met haar lange vingers lichtjes het glas raakte, waarbij haar zorgvuldig gelakte nagels kort tegen het glas tikten). Hij wierp haar dan ook een licht minachtende, maar vooral ongeïnteresseerde blik toe.
‘Ik vind het prima,’ zei Kean tegen Alexis. Hij keek de straat door. ‘Daar, bij die blauwe parasols?’ Hij liep al een beetje in die richting, ervan uitgaand dat Alexis wel zou volgen.


OOC: Dus... geweldige post [/sarcasm] Ik kon niet echt verder zonder godmode toestemming en zo, dus zeg jij maar dat ze naar een ander terrasje lopen, of zo