Aya was al een paar dagen weg van huis en het gemis begon nu toch wel toe te slaan. Ze had geen echte heimwee, ze huilde zichzelf niet in slaap bij de gedachte aan thuis. Maar haar hele dagritme was anders geworden, ze moest alles zelf regelen. En dat was best wel wennen. Ze was al achttien jaar oud, oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Maar het bleef lastig om helemaal op jezelf te staan, zo bleek. Vandaag was ze vroeg opgestaan en had ze beneden in het restaurantje ontbeten. Met haar eigen bestek, dat wel. En haar broodjes haalde ze ook speciaal bij de keuken op, in plaats van bij het buffet. Nee, zomaar eten uit een mand graaien, waar jan en alleman aan kon komen.. Dat was hartstikke onhygienisch.

Met een ontbijt achter de kiezen pakte Aya haar nieuwe smartphone erbij. Ze checkte haar berichtjes, had er nog iemand gereageerd op haar status? Heel eerlijk gezegd zocht ze misschien wel specifiek naar berichten van één persoon. Het was vandaag 14 februari oftewel Valentijndsdag. Zo leuk-leuk-leuk. Geweldig! De dag van schattige knuffelberen die een hartje vastklampten tussen hun pootjes. En op dat hartje stond dan natuurlijk weer iets liefs. Zelf had Aya op wonderbaarlijke wijze een date geregeld. Hoe? Ze had een mede-Mimicer in privéberichtjes beter leren kennen en ze had met hem afgesproken. Dat klonk best vreemd misschien. En op zich was het ook niets voor Aya om zomaar met iemand op een date te gaan zonder hem beter te kennen. Maar de tag #blinddate zwierf heel Mimic over en nadat PulseDragon en zij twijfelachtig rondjes waren blijven draaien, telkens om het onderwerp heen draaiend, had Aya besloten het gewoon maar te doen.

Haar tocht door Kanto was één groot avontuur en een date met een aardige, doch mysterieuze jongen was spannend genoeg om bij dat avontuur te horen. En omdat ze zijn voornaam wist, Liam, had ze er ook wat meer vertrouwen in. Natuurlijk kon Liam net zo goed een nep account zijn en stond ze straks goed voor gek, zo zonder date. Maar ze vertrouwde erop dat dat niet zo was. Soms, soms moest je gewoon op iemand vertrouwen. Via haar account RainyRainbows had Aya aan Liam voorgesteld om richting Flora Fields te lopen samen, als een gezellige wandeling. Daarom hadden de twee afgesproken op het weggetje aan de rand van Vermillion City dat daarheen leidde. De omgeving van Flora Fields was prachtig, had Aya begrepen, dus ze was dolblij met een kans die te ontdekken. En dan ook nog op zo'n romantische manier! Sneeuw in februari, het leek wel een droom. Sneeuw was zo schattig, bedekte alles met een fluffige deken van wit.

In haar lichtgrijze rugzakje had Aya haar spulletjes nauwgezet geordend: allereerst wat te eten en drinken, namelijk twee flesjes ijsthee, een bakje met twee verse aardbeiencakejes, twee broodjes in alluminiumfolie. Ja, ze liep haar lijstje nog eens na en knikte tevreden. Dat klopte allemaal. Dan had ze een kaart van de omgeving, die ze van de aardige dame achter de balie van haar hotel had gekregen. Zo zou ze in elk geval niet verdwalen. Verder had Aya zoals altijd een flesje handontsmetter bij zich. En een klein cadeautje voor Liam, een teddybeertje met wantjes en een mutsje op. Dat zou ze niet meteen geven, nee, alleen als hij offline net zo leuk bleek als online~ Dan verdiende hij een beertje. De witte stof van haar jurk zwierde vrolijk op terwijl ze liep- ze droeg een jurk met wit als basis kleur en zwarte details. Daaroverheen had ze haar donkerblauwe houtje-touwtje jas aan, een sjaal, wanten en dikke maillot, allemaal lichtgrijs. Haar schoenen hadden geen hak, ze waren bedoeld om langere tijd op te wandelen. Ja, haar outfit was volledig uitgedacht, net als haar spullen in haar tas. Nu alleen nog hopen dat PulseDragon ook zo was als zij had bedacht.

Ietwat verlegen kwam Aya aanlopen, zoekend of ze een bekend gezicht zag. Zodra ze meende haar date te herkennen verschenen er frisroze blosjes op haar wangen en bij toverslag vormde er ook een lief, meisjesachtig lachje. Ze zocht toenadering bij de jongen die ze zag staan, vragend om zijn aandacht, maar niet van plan om aan zijn arm te gaan trekken of iets dergelijks. Aya's zachte, melodieuze stem klonk, ze was niet geheel zeker dat ze nu de goede aansprak: ''Konichiwa, ben jij soms PulseDragon, oftewel Liam-sama? Ik ben Aya Rasmussen.''

OOC: Beetje prut, maar hier issie dan, de blind date met Liam Kaepernick~ Aan jou de keuze of ze de goede persoon aanspreekt of dat Liam er nog niet wat ofzo c: Als er iets niet klopt zeg je het maar  
Teddybeer foto: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/b/b8/Abibear.JPG

Met een slaperige blik keek Liam op zijn horloge en zag dat hij bijna moest vertrekken. Eventjes nog een licht gewrijf in zijn ogen om de slaap weg te werken om dan de dingen bijeen te zoeken die wilde meenemen op zijn trip naar Flora Fields. Hij was 26, woonde alleen en dat verliep allemaal prima, met zijn smartphone in zijn hand herlas hij de laatste berichten die RainyRainbows oftewel Aya hem nog had gestuurd. Een wandeling, en hij moest aan de brug staan op het uur dat ze samen hadden bepaald. Een sociale jongen was hij niet in het echt, dus het beeld van dat het een fiasco zou worden bleef in zijn hoofd afspelen. Langzaam liet hij de smartphone in zijn zak glijden wanneer hij de berichtjes had nagelezen en begon hij aan zijn simpele ontbijt: sandwiches met beleg en voor Swifty drie poképuffs. Deze waren natuurlijk snel bereid en meteen konden beiden hun tanden in hun ochtendmaal zetten. Liam zag er eigenlijk best ontspannen uit, al was hij vanbinnen helemaal het omgekeerde van kalm. Hij moest er voor zorgen dat hij in goede smaak viel en niet zijn normale zelf zou zijn. Dat was echt uit den boze.

Weer had hij zijn mobiel vast, las hij nog maar eens de berichten na terwijl hij de spullen bij elkaar zocht voor de wandeling: flesjes water, een paar broodjes die hij bereidt had terwijl hij zijn ontbijt aan het maken was, een armbandje met een zilveren omlijst hartje met een vuurrode kern, de pokéball van Swifty waar hij weer was in geroepen en dat leek het te zijn. Deze date was geregeld door Mimic en een hoop privéberichtjes die ze met elkaar hadden uitgewisselt. Zo hadden ze besloten een date te houden, eigenlijk, had Aya besloten eens af te spreken. Van Liam’s kant hoefde je niet al te veel te verwachten, echt initiatieftonend was hij niet. Met zijn tas half hangend over zijn rug wandelde hij zijn huis uit om naar de plek te gaan waar Aya en hij hadden afgesproken. Hij had nog een hele reis voor de boeg sinds hij in Celadon city woonde.

Liam haalde Swifty uit zijn pokéball zodat hij een beetje afleiding had tijdens de reis. Swifty knikte goedkeurend naar de outfit die hij aanhad; een zwart vestje, een wit shirt en een zwarte broek met bijpassende zwarte schoenen. Een zeer simpele outfit, het was immers gewoon maar een normale dag, ook was er veel heisa rond. Vandaag was het 14 februari, ook wel specifieker Valentijnsdag genoemd, een dag waar je allerlei verliefde koppeltjes zag rondlopen en kussen. Maar ook had je zo’n mensen zoals Liam die single waren en opweg waren naar hun date, met een cadeau, in de hoop hun date aan de haak te slaan zoals een Magikarp tijdens het vissen.

Gelukkig zou hij er op tijd raken, sinds hij vroeg genoeg was opgestaan. Met zijn schoenen liet hij afdrukken na in de sneeuw terwijl zijn ene oog speurend rondging of hij wel de juiste weg had genomen. Swifty piepte zachtjes en had zich ondertussen genesteld rond Liam’s nek. “Hopelijk vind ik het hier op tijd,” verzuchtte hij terwijl hij stevige passen nam richting noord, in de hoop dat hij de juiste weg had genomen. En daar was het dan, na toch een tochtje van een anderhalf uur, was hij aan de plek van de ontmoeting, de weg aan de rand van Vermillion city. Met zijn hand ging hij langzaam door zijn korte lichtgroene haar en keek hij rond, nog geen Aya te bespeuren. Dus dat werd nog maar eventjes wachten...

Met zijn handen in zijn zakken staarde hij wat afwezig voor zich uit, veel mensen keken naar hem, wezen naar zijn ene oog waar je overduidelijk aan zag dat Liam er niets meer uit zag. Maar van de commentaren trok hij zich niet veel aan. Hij was hier nu, puur vanwege de rede dat hij een date had. Zijn blik ging naar een meisje dat hem aankeek, duidelijk vragend voor zijn aandacht. Haar zachte melodieuze stem sprak; “Konichiwa, ben jij soms PulseDragon, ofteweld Liam-sama? Ik ben Aya Rasmussen.” Een meisje met rood haar en blosjes op haar wangen sprak hem aan, het was zijn date voor vandaag. Hij knikte “Mijn naam is inderdaad Liam, Liam Kaepernick.” Een lichte glimlach vormde zich op zijn gelaat en hij bekeek haar eens. Ze had een houtje-touwtje jas aan, een sjaal, een jurkje, wanten en een dikke maillot, allemaal in het lichtgrijs. Het paste allemaal prima bij haar. “Je hebt een prachtige outfit aan Aya,” zei hij met een oprechte glimlach. Stiekem hoopte hij er op dat ze niet gezien had dat hij aan één oog blind was, want zoals daarnet leek het mensen af te schrikken. Maar je mocht hem vrezen, hij was een lid van Team rocket. Alleen deze dag was hij team rocket grunt af, want vandaag was het een speciale dag die hij niet mocht verpesten.
Swifty keek naar Aya en piepte vrolijk vanop Liam’s schouder waar zijn hoofdje op lag. Liam aaide met zijn hand het hoofdje van zijn Dratini. “Swifty, dit is Aya, Aya dit is Swifty de Dratini,” zei hij terwijl hij een poos even stil was “Dus, welke route wilde je nemen in Flora Fields?”

(ik weet niet of je de   post zo goed gaat vinden, maar ik heb mijn best gedaan ^^)

Cynthia: Dag Liam! Een leuke eerste post, maar ik wil je wel even op wat dingen wijzen. Allereerst is Team Rocket een geheime organisatie en dus niet bekend bij mensen. Ze kunnen hem dus ook niet vrezen (zie hiervoor ook even mijn bericht met Destiny bij de mededelingen en het handbook) Verder is er het punt dat je jouw Dratini om je nek draagt. Ik wil je er even op wijzen dat een Dratini een lengte heeft van 1.8 meter en dus niet om je nek past. Houd hier rekening mee in je verdere posts

Daar stond hij dan. PulseDragon, Liam, een groenharige jongeman met een Dratini dichtbij zich. Aya had Ling Ji en Missy thuis gelaten, maar Hannibal had niet geaccepteerd dat hij zomaar achtergelaten werd. Hoewel het roze wezentje niet kon praten wist de Jigglypuff met zijn grote oogjes en zachte gepiep heel wat duidelijk te maken. Zo had Hannibal het voor elkaar gekregen dat hij nu in zijn lievelings pokéball zat, verstopt tussen haar spulletjes in de zacht schommelende tas.

Ergens was dat ook wel veiliger. Hoewel ze ervan overtuigd was dat Liam geen enkele kwade bedoeling had, wist je zoiets nooit honderd procent zeker. Daarom had ze een klein schaartje bij zich en dus Hannibal. Zo kon ze zich in elk geval verdedigen. Het zou niet de eerste keer zijn dat een man uit pure lust meende met het rozeharige meisje te kunnen spotten en het zou vast niet de laatste keer zijn. Maar voor nu was ze enkel vertederd door zijn lichtgroene haar, dat zo piekerig omhoog stond. Het deed haar denken aan lente, met frisse pas bedauwde grassprieten en narcissen die tot bloei kwamen. Best wel schattig. Ze wilde haar handen erdoor heen woelen, voelen of het zacht was.

“Mijn naam is inderdaad Liam, Liam Kaepernick. Je hebt een prachtige outfit aan Aya.” Aww, hij glimlachte, lieve Liam. Zijn complimentje deed haar wangen nog verder gloeien en gevleid glimlachte ze. Haar ogen waren echter verlegen naar de vloer gericht, aangezien ze niet zo goed wist hoe ze zich moest handhaven in deze situatie. Ze kende hem pas net, maar door hun chatcontact leek het alsof ze al veel meer van hem wist. Alsof hij al een bekende was, in plaats van een vreemdeling die haar blind date vormde. "D-dankje, Liam, dat is is lief van je," stotterde ze. Vrolijk, maar toch ook een beetje opgelaten. Hij vond haar kleding mooi- en was ook nog eens lief genoeg om dat te zeggen. Zie je wel, niet alle jongens waren kortzichtige varkens, enkel op zoek naar een sletterig meisje in een veelste krap en kort shirt. Er waren ook gewoon jongens als Liam, die respectvol een opmerking maakten over haar kleding, die bedekkend, warm en mooi was op een schattige manier. 

Op haar beurt bekeek Aya haar date aandachtig, met pure interesse in wie hij was. Van zijn lichte haren, die ernstig vloekten met de hare, tot zijn voeten, gestoken in simpele zwarte schoenen. Hij zag er best stoer uit, als een sterke jongen met een verborgen zachte inborst. Wanneer haar rode ogen langs de zijne gleden merkte ze wel dat er wat mis was, maar dat gaf niet. Daar hoefde ze niet naar te vragen, want het was vast niets belangrijks. En als het al iets belangrijks was wilde ze hun dag niet al bij voorbaat verpesten door erover te beginnen.
De lange Dratini besloot nu ook van zich te laten horen. Het was een grappig gezicht, hoe de Pokémon met zijn of haar hoofdje op Liam's schouder rustte, volledig ontspannen. Zo te zien kenden ze elkaar al aardig lang. Dat was ook niet gek, Liam zag eruit alsof hij ergens in de twintig was. En aangezien de meeste kinderen in Kanto hun eerste Pokémon rond hun tiende kregen. “Swifty, dit is Aya, Aya dit is Swifty de Dratini,” klonk het. Ze maakte een kleine kniebuiging richting Swifty, haar rokje met één hand vasthoudend aan de punt. Klassiek en wellicht ietwat overdreven, maar ze vond respect belangrijk. Nouja, tegenover zo'n schattige en mooie Dratini zeker. "Aangenaam, Swifty. Straks kan je mijn Hannibal ontmoeten, die ligt nu nog vredig te slapen. Wat is ze trouwens schattig- of is Swifty een hij?" Ze was geheel vertederd door de Dratini, gewoon.. Dat kopje. Het was toch niet te weerstaan “Dus, welke route wilde je nemen in Flora Fields?” Vroeg Liam. 

Op die vraag slingerde Aya haar rugzak af en zette die voorzichtig op de grond. Het meisje ging door haar knieën, ritste het grote vak open en viste een kaart uit haar spullen. Ze kwam weer overeind en vouwde de kaart half open. Daarop was de omgeving te zien, straatnamen, paden, de naburige steden. Ze kwam naast Liam staan, zodat ook hij een blik kon werpen op de kleurige blokjesschema's vol symbolen. "Nou, ik weet het niet precies. Ik ben hier voor het eerst," gaf ze aan. "Maar misschien kunnen we via dit pad in die richting gaan." Met haar vinger trok Aya de route die ze in gedachten had. Ze wist niet zeker of ze zo de slimste weg uit koos, maar het zag eruit alsof ze dit wel konden halen in ongeveer anderhalf uur. Als ze het goed schatte dan.