O.M.G. O.M.G. O.M.G. O.M.G. Waar was ze aan begonnen? In een vage, melodramatische bui had ze zich opgegeven voor het Blind Date Event van Mimic, maar nu was Kasumi helemaaaal niet meer zo blij hiermee. Waarom moest ze dan ook erg vinden om alleen te zijn met Valentijnsdag? Kasumi was nog helemaal niet zo erg met jongens bezig, maar toch was ze als meisje niet ongevoelig voor Valentijn. Rozen, lieve kaartjes, gedichten, wandelingen over het strand, samen kijken naar de zonsondergang. Okee, toegegeven, Kasumi was een hopeloze romanticus. Waarschijnlijk één van die weinige mensen die dacht dat het er in een relatie echt zo aan toe ging. Ze had echter nog geen relatie gehad, dus was er niks wat deze droom voor haar kapot kon maken. Maar terug naar onder crisis.

Op haar bed lag de inhoud van haar gehele kleding kast. Kasumi drentelde zenuwachtig heen en weer, terwijl haar moeder geamuseerd toe keek. Eerst had ze natuurlijk wat vraagtekens gezet bij deze online actie, maar na wat naslagwerk (blijkbaar was haar moeder een internet detective) had Hikari de date goedgekeurd. Dit betekende wel dat het om een echte jongen ging. Help! Kasumi wierp een blik op de klok. Over 35 minuten moest ze dus bus halen en ze wist nog steeds niet wat ze aan moest. Het meisje plofte neer op de grond, waarbij haar blauwe haren uitwaaierden over het vloerkleed. "Mahaaaam, ik weet het niet!" riep ze uit. "Help?" voegde ze er daarna aan toe met een klein stemmetje. Haar moeder had eerst niet willen helpen, maar zwichte toen voor de grote puppy ogen van haar dochter. "Goed, we gaan eerst kijken wat niet kan. Dit zijn zomerjurkjes, dat is te koud." Haar moeder begon systematisch de stapel kleding door te werken. Alles wat werd afgekeurd overhandigde ze aan haar dochter, die het weer terug hing in de kast.

Uiteindelijk lagen er drie setjes op haar bed: Een blauw jurkje van dikkere stof met een zwarte legging, een geruit rokje met witte blouse en een zwarte spijkerbroek met geel topje. Het liefst had Kasumi alles even een keer aangetrokken, maar de klok vertelde haar dat ze nog 15 minuten had. Ze beet op haar lip. "Uhm, okee. Het rokje is wat te schools en de broek vind ik wat te normaal voor een date. Dus we gaan voor het jurkje," sprak ze semi-zelfverzekerd. Haar moeder applaudisseerde even voor deze kordate beslissing. Kasumi trok de legging en het jurkje aan en stapte daarna in haar kleine, zwarte schoentjes. Ze draaide even rond, waarbij haar knielange, blauwe jurkje omhoog bolde. "Goedgekeurd?" Haar moeder knikte. "Goedgekeurd. En nu wegwezen!" Kasumi trok gauw nog een zwart vestje aan  en controleerde haar haren. Gelukkig had ze haar tasje al ingepakt, dus die kon zo mee.

Het meisje stuiterde naar beneden en schoot in haar jas, wikkelde haar sjaal om en deed een paar wanten aan. De Pokéballs van Miyu en Shui zaten veilig in haar tasje. De bus liet geen loslopende Pokémon meerijden. Ze gaf haar moeder een kus en liep toen de deur uit. Terwijl Kasumi door de straten van Cerulean liep, voelde ze zichzelf steeds zenuwachtiger worden. Ging ze dit nu echt doen? Bij de bushalte hoefde ze niet heel lang te wachten, gelukkig, want er lag nog steeds sneeuw buiten. Sneeuw op Valentijsdag, hoe romantisch! De bus reed via Saffron naar Vermillion City. Daar hadden ze de date geplanned, want die jongen waar ze aan gekoppeld was kwam van Cinnabar Island. Aangezien de veerboot aankwam in Vermillion en de bus en boot er ongeveer even lang over deden, was het een goed compromis geweest. De gehele busreis zat Kasumi zenuwachtig heen en weer te wippen, controleerde ze haar haren en licht aangebrachte make-up in haar spiegeltje en wenste ze vurig dat Shui nu naast haar kon zitten. Hoewel, waarschijnlijk zou hij haar natspuiten in een poging haar zenuwen te bedwingen. Niet echt een beste binnenkomer op een blind date: half nat en half bevroren met een lachende Wartortle naast je.

De bus kwam aan in Vermillion en Kasumi stapte uit in het centrum. Ze keek enigszins verbaasd om zich heen. Dit was best een gezellige stad! Ze had stiekem een kleine, grauwe stad verwacht waar zeelieden in donkere steegjes zaten te pokeren. Het centrum was echter het tegenovergestelde. Er was een groot plein en verschillende winkelstraten. Gauw pakte Kasumi haar telefoon erbij. Ze moest naar 'De Lachende Lapras' in de Hesterstraat. Gelukkig had ze Shuckle Earth, de GPS gaf precies aan waar ze heen moest. Het bleek in een straat met meerdere restaurants te zitten. Er liep een gracht door de straat en alle kleine bruggetjes gaven het een prachtig gezicht, zeker met die sneeuw! Kasumi voelde zich steeds zenuwachtiger, maar ook opgewondener raken. Hoe zou de jongen zijn? Knap? Slim? Blond? Ze hield wel van blond. Dat stond altijd zo schattig! Het kleine meisje liep de Lachende Lapras binnen, wat een gezellig eetcafeetje bleek te zijn. Naast gewone tafels waren er ook 'hokjes', die maar aan één kant open waren en aan drie kanten een doorlopende bank had. Er was nog ééntje vrij en voordat Kasumi door had wat ze deed, was ze er al gaan zitten. Ze legde haar tasje op het kleine tafeltje in het midden. Was dit niet wat te knus? Straks was die date helemaal niet leuk! Kasumi zuchtte even. Ze moest het maar gewoon zien.

OOC: Met Momochi!

Kasumi's donkere ogen scanden de Lachende Lapras, maar het leek er niet op dat er een tweede eenling was die wachtte op zijn date. Het café was wel gevuld met giechelende stelletjes. Naja, dan zouden ze in elk geval niet uit de toon vallen. Ho, wacht. Wat dacht ze nou? Ze had een date, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze een stelletje was. Daarnaast was ze niet aan het giechelen. Gelukkig opende de deur, zodat Kasumi een reden had om haar vage gedachtegang te laten voor wat het was. Een lange jongen (voor haar erg lang in elk geval) met donkerblonde haren stapte het café binnen. Kasumi's hart sloeg even een slag over. Wat was hij knap! En schattig. En zoekende.. En hij kwam deze kant op! Het meisje slikte even. ''Ben jij 'Kashuimi'?'' vroeg de jongen, waarbij zijn handen nerveus (maar o zo schattig!) door zijn blonde haren streken. Ze knikte, omdat ze haar stem niet kon vinden.

''Of heb ik de verkeerde?'' voegde de jongen er snel aan toe, waarna Kasumi besefte dat haar knik vrijwel onzichtbaar was geweest, omdat ze de jongen als één of andere kwijlende idioot had aangekeken. "Nee, ja, ik ben Kashuimi," hakkelde ze snel. "Maar je mag me Kasumi noemen," glimlachte ze toen. Wat verstopte hij zich schattig in zijn sjaal! Okee, ze moest nu echt ophouden, want anders kwam ze nooit meer uit haar woorden. "Jij bent dan MochiYummy, neem ik aan?" Yummy was hij zeker! O god, hoe ging ze deze op hol geslagen hormonen ooit in bedwang houden?

OOC;; Sorry dat het even duurde! Zeg in de volgende post maar dat er een ober komt en Kasumi Icetea besteld, om wat vaart in het topic te houden (: