Do some research in Viridian City. [&MARK EVANS]

Gastly was vrolijk heen en weer aan het bewegen, terwijl Dratini juist vermoeid was van het hele tijd over de grond kruipen. Kayne ging door zijn knieën en droeg de Dratini de laatste afstand in zijn armen. Hij was nu echt verveeld aan het worden van het lange lopen in de brandende zon, die zelfs na vijf uur nog bezig was met schijnen. Nou ja, het kon ook komen omdat het midden in de zomer was, dan was het gewoon brandende hitte. Hij zuchtte even en keek toen naar Dratini, die vermoeid met zijn kopje tegen Kaynes borstkas leunde. De grote glimlach die vroeger op zijn gezicht zou gekomen zijn, bleef weg. Zijn mondhoeken krulden alleen lichtelijk omhoog. Nou ja, niet eens beide mondhoeken. Maar één mondhoek krulde omhoog. Kayne lachte nu nooit meer zo breed als vroeger. Als hij al een vriend zou maken, dan zou een kleine trek van zijn mondhoek aanduiden dat hij het leuk vond of dat hij er wel mee kon lachen, meer niet. Dankzij de dood van zijn ouders en zijn oom die in zijn huis was komen wonen, was heel die vrolijke Kayne veranderd. Het was nou ook niet bepaald dat hij problemen had met zijn karakter van nu. Hij had ook geen gevoel van gemis voor zijn vroegere karakter, hij wilde alleen dat sommige dingen anders waren gegaan. ‘Dratini,’ zei zijn Dratini zachtjes, waarna hij zich meer nestelde tegen Kaynes borstkas. Gastly, die jaloers was op de aandacht dat Dratini kreeg, begon wild rond Kayne heen te cirkelen. Kayne schonk echter aan beide Pokémon aandacht door Dratini even over zijn kopje te aaien en zijn tong uit te steken naar Gastly. Dit deed hij echter alleen maar naar zijn Pokémon, nooit als er iemand in de buurt was of naar iemand anders.

Kayne rekte zich een beetje uit toen hij in Viridian City aankwam. Morgen zou hij wel weer verder reizen, nu was het beter dat hij zou blijven slapen in Viridian. Bovendien, de Pokémon Centers bleken nog niet zo erg te zijn als hij in eerste instantie dacht. Trouwens, hij was hier opgegroeid, maar omdat hij nooit in de problemen raakte met zijn Pokémon, hoefde hij ook nooit naar het Pokémon Center toe. Maar er bleek daar dus zelfs een restaurant te zijn. Kayne vervolgde zijn weg langzaam en kwam toen in de stad aan. Hij keek rond zich heen en merkte de verschillende huizen algauw op. De straten bestonden uit keien, die op hun beurt weer paden werden. De paden waren fijn op om te lopen, maar voor Dratini zouden het allemaal obstakels zijn. Kayne wist dat hier ook een Gym was, maar dat het de laatste Gym was. Die kon hij nu dus nog niet uitdagen. Nee, hij zou toch echt beter met zijn Pokémon moeten trainen als hij al naar een Gym wilde gaan. Hij keek naar Dratini in zijn armen en besloot om eerst even langs het Pokémon Center te gaan. Algauw was dat ook weer gebeurd en liep hij naar buiten toe. De schemering begon al lichtelijk te vallen, wat Kayne een mooi zicht op de stad gaf. Hij besloot om ergens op een bankje te gaan zitten en keek met zijn mondhoeken weer in de normale positie – niet omhoog gekruld dus – naar de Gym recht voor hem. Ooit zou hij die uitdagen, maar nu nog niet. ‘Keer terug,’ mompelde hij, waarna Dratini terug in de Poké Ball keerde. Het was nu niks voor Dratini om buiten te blijven. Gastly daarentegen hield van de nacht, dus die bewoog zich al snel weg van Kayne toen die naar hem keek.

Mooi geschreven! +3

Mark strompelde wat prompt verloren door Viridian City heen met een opgewekte Toby naast hem die het niet erg scheen te vinden om weer op weg te zijn. Nou ja… eigenlijk was hij van huis weggelopen nadat hij twee dagen naar huis was gegaan om zijn voet wat rust te gunnen maar in tegendeel... Zijn moeder was haast bijna letterlijk ontploft waardoor Mark en zij een heftige ruzie kregen, gedeeltelijk omdat Toby bij hem bleek te zijn, dreigde ze ook nog Zoey en Flynn van hem af te pakken als hij het nog eens durfde te flikken om Toby stiekem mee te nemen. Mark was het helemaal beu omdat gezanik van haar aan te horen, alleen omdat ze het niet kon hebben dat Toby liever bij hem wilde zijn maar daar was het nog niet eens bijgebleven. Vlak nadat Mark thuis was gekomen, bleken zijn moeder en Danny al ruim een halfjaar een relatie te hebben, waar Mark goed pissig over was omdat hij het nota bene nog persoonlijk aan Danny had gevraagd en toen had hij nee gezegd. Nu strompelde Mark met een rothumeur over de straten van Viridian City, niet wetend waar hij heen moest om de komende dagen zijn voet rust te geven. Toby daarentegen was zo als gewoonlijk heel erg vrolijk maar ook hij werd ermee geconfronteerd met het feit dat zijn moeder Mark en hem uit elkaar wilde hebben, kon hij maar voetballen… dan zou hij zich een stuk beter voelen, ook al wist hij dat voetbal niet altijd een oplossing zou zijn, daarvoor was uitpraten meestal de beste oplossing dan voor je problemen wegrennen. Hij wilde Toby voor geen enkele andere Pokémon inruilen, hij mocht hem dan soms op zijn zenuwen werken maar Toby was een rede waarom hij zo graag op reis wilde.. daarbij was het zijn eigen keuze om met hem mee te gaan, dus zag hij er de problemen er niet van in…

“Pikapi?” Mark keek op en zag het gele wezentje bezorgd naar hem kijken, wat Mark deed glimlachen, “Ik zou me echt geen raad weten zonder jullie.. weet je?” mompelde Mark binnensmonds tegen de Pikachu die echter vrolijk terug staarde. De jongen knielde naast hem neer, voor zover zijn enkel het toeliet en aaide het gele wezentje over zijn hoofdje heen die zodra hij de warme hand van de jongen, vrolijk begon te brabbelen. “Pikachu?” mompelde Toby terug tegen de jongen en keek Mark doordringend aan die naar de Pokéballen van Flynn en Zoey staarde. “Ik weet echt niet wat ik moet doen… Toby. Ik ben voor me problemen weggerend terwijl ik ze eigenlijk onder ogen moet komen..” reageerde Mark en keek kwaad naar het gras.. misschien was hij dan toch de grip over zichzelf verloren en had hij dit alles afgereageerd op zijn moeder? Natuurlijk hield hij zielsveel van haar maar of Mark ooit Danny als zijn vader kon zien, durfde hij niet met zekerheid te zeggen. De jongen slaakte een diepe zucht en trok een pijnlijk gezicht toen hij op stond, hij had te lang op zijn knieën gezeten en dat bleek zijn enkel niet zo prettig te vinden. Dus begon Mark met een neerslachtige uitdrukking verder te strompelen, Toby volgde Mark op de voet en had zijn oren laten zakken, niet wetend wat hij met de jongen aan moest.. hij had Mark nog nooit zo neerslachtig gezien, kon hij de jongen maar wat opvrolijken zodat Mark zich beter zou voelen. Misschien konden Flynn en Zoey hem helpen maar dat zou zijn humeur nog meer verpesten, dus liet hij dat maar uit zijn hoofd en volgde Mark zwijgend.

Mark strompelde door, de pijn negerend in zijn enkel. Het kon hem weinig schelen dat zijn enkel zeer begon te doen en had daardoor niet gezien dat hij een jongen voorbij was gelopen die op een bankje zat en werd vergezeld door een Pokémon die hij niet kende. Zelfs andere trainers konden hem weinig boeien, hij had totaal geen zin in nieuwe mensen ontmoeten.. alleen scheen Toby daar heel anders over te denken en liep met een demonstratieve houding terug naar de jongen, “Toby.” Mark wenkte met zijn hand naar de Pikachu maar het wezentje negeerde hem volkomen.. Mark weigerde echter terug te strompelen, het koste hem al veel moeite om hier in Viridian City naar een Pokémon Center te gaan zoeken terwijl je aan de andere kant van de stad bent beland met een verstuikte enkel, omdat zijn bus kaartje niet meer geldig was… Mark zuchtte geïrriteerd maar dat scheen Toby niet echt te interesseren, het kon Mark ook niet veel schelen maar toch weigerde hij nog een stap te verzetten zonder zijn Pikachu. Toby draaide zich daarna om met een valse grijns en liep op vier poten naar de onbekende jongen en zijn Pokémon, waar hij zo voor de jongen ging zitten en geen aandacht aan de puberale streken van Mark schonk. “Pika!” Toby wierp vrolijk een geel pootje de lucht in terwijl hij vrolijk naar de jongen zwaaide, hopend dat Mark er toch geen problemen mee zou hebben… het werd namelijk al donker dus konden ze maar beter de weg vragen zonder dat Mark nog langer hoefde te lopen, het koste duidelijk moeite om door te lopen dus een korte pauze zou geen kwaad kunnen..?

OOC:
-ik had hem verkeerd gepostXDD-

Een mooie post met veel ontwikkeling. +4

‘Het is ook altijd weer hetzelfde met jou,’ mopperde Kayne, maar Gastly gaf er geen aandacht aan. Zijn doel was om de uitgestoken Poké Ball van Kayne te ontlopen. Natuurlijk kon Kayne hem dan weer niet te pakken krijgen en kreeg de Pokémon zijn zin. Met een schuin oog keek Kayne toe hoe Gastly naar zijn omstanders liep en een gek gezicht trok vlak voor hun gezicht. Met opgetrokken wenkbrauwen zag Kayne toe hoe een geschrokken oude vrouw Gastly probeerde te verjagen met haar geelgekleurde tas. Gastly ontweek haar echter, dook weer langs haar op en gaf haar een Lick. Dit soort streken haalde de Pokémon echter wel vaker uit, dus Kayne stond er niet zo versteld van. Trouwens, als de oude dame Gastly nou gewoon genegeerd had en niks gedaan had, zou hij niet zo gereageerd hebben. Vooral omdat de vrouw een poging had gedaan om hem een mep te geven, had de Gastly nu niet echt zin meer om normaal tegen haar te doen. Kayne had echter ook geen zin om zijn Pokémon terug te roepen en keek kalm toe hoe de vrouw een serie scheldwoorden op Gastly af liet gaan. Die nam het allemaal met een raar gezicht op. Waarschijnlijk snapte de Pokémon er dan ook helemaal niks van. Als Kayne al zou kunnen lachen, had hij dat nu gedaan. Vooral ook omdat Gastly hele rare gezichten naar de vrouw trok. De vrouw draaide zich om en probeerde waarschijnlijk de trainer van dit gezwel te zoeken. Haar blik ving alleen de zijne, maar hij keek zo emotieloos dat ze niet kon opmaken of hij de trainer was. Gastly wist dondersgoed wat de vrouw zocht, maar deed zelf ook alsof hij niet wist waar zijn trainer was. ‘Ga terug naar je trainer!’ riep de vrouw met schrille stem. Kayne schudde zijn hoofd en keek toen naar beneden. Toen Gastly merkte dat zijn trainer geen interesse meer voor zijn streken had, kwam hij snel naar voren en liet de oude vrouw met rust. Deze keek Kayne echter met een priemende blik aan, maar Kaynes aandacht was al getrokken door de Pokémon die zich onderaan zijn voeten bevond. ‘Gastly,’ zei Gastly verbaasd, waarna hij zich op ooghoogte met de Pikachu liet zakken. Kayne wist al haast wat er ging komen en kon zijn Pikachu er nog net voor behoeden dat hij een Lick zou krijgen door zijn Pokémon een hand voor te steken.

Omdat de Gastly geïnteresseerd was in Kaynes hand, vergat hij zijn doel voor zich en ging algauw achter de hand aan. Kayne hield echter de Poké Ball voor Gastly’s neus, die hem nu donker aankeek. Hij wist dat als hij nog steeds streken zou uithalen, Kayne hem terug zou stoppen in de Poké Ball en dat wilde hij absoluut niet, dus besloot hij om zich naast Kaynes schouder te laten zweven. Kayne stak kalm zijn hand op en maakte een soort zwaaibeweging naar de Pikachu. Hij merkte verderop een jongen op, die naar de Pikachu keek. Hieruit maakte Kayne op dat het wel zijn trainer moest zijn. Kalm stond hij op en liep naar de jongen toe, waarna hij hem even observeerde. Hij wist niet zo heel goed wat hij moest zeggen, aangezien hij tot nu toe nog geen mensen tegengekomen was. Zijn Gastly volgde hem netjes en bekeek de jongen ook heel even. Hij ging echter niet voor hem hangen, omdat hij niet in zijn Poké Ball teruggekeerd wilde worden. Hij kende Kayne al lang genoeg door te weten dat als hij mensen lastigviel op een moment dat Kayne het niet wilde of wilde voorkomen, hij een dag lang in zijn Poké Ball mocht blijven mokken. Er waren echter ook dagen dat Kayne zich niets aantrok van de streken. ‘Hallo,’ begon Kayne kalm. Kalmheid, onverschilligheid en emotieloosheid, dat waren de drie kenmerken die je bij Kayne altijd vond. ‘Is die Pikachu van jou?’ Hij deed een hoofdknik naar de Pikachu, maar eigenlijk hoefde hij het naar zijn weten niet eens te vragen. Het was hem wel duidelijk wie hier de trainer was van de Pikachu. Hij keek naar de jongen zijn enkel. Merkte hij daarnet op dat de jongen niet zo stevig liep? Hij wist het niet. ‘Moet je misschien niet even gaan zitten?’ Kalm keek Kayne de jongen aan. Hij stak zijn handen in zijn zakken, alsof het hem niet kon schelen wat de jongen zou doen. Het was immers zijn eigen leven, dus hij maakte zelf maar de keuze wanneer hij rust nodig had en wanneer niet. Hij observeerde de jongen heel even. Bruin haar, klein postuur. Hij was in elk geval wel jonger dan Kayne. Kayne schatte zo’n drie à vier jaar, misschien wel nog jonger.

Niks op aan te merken! +3

Profiel Pokégear

» Mark Evans.
» Jet Pack Blues [+Mark Evans]
» On my way to Viridian City. [&FAITH HUNGERS]
» A walk through Celadon City!
» Sylvia Evans

Do some research in Viridian City. [&MARK EVANS]

Do some research in Viridian City. [&MARK EVANS]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen