•Ignis•
De Charmander ernde achter haar trainer aan toen er spetters uit de hemel viel. Ze had, net als alle andere vuurpokémon, een zwak voor water. Ze was dus geen uitzondering. Iria ging rillend op de grond zitten en trok haar benen naar haar toe. Sky was ondertussen weggevlogen. Ze nestelde zich naast haar trainer en ze kreeg een paar liefkozende aaitjes. Ze rilde, wat was er? Mhh, ze had toch niks? Bwah, het zal wel niks zijn. Iria zei dat Arya naar de tunnel moest komen want Gwen zou, inderdaad, niet verder gaan in dit weer. "Wacht, wachten jullie maar daar... ik ga... denk ik... Gwen nog even zoeken. Misschien is ze..." zei Arya met een trillende stem, ze kon elk moment weer beginnen te janken. Fijn. Ignis rolde met haar ogen en haar blik gleed van het meisje naar de Meoth. Hij stond ook al in de tunnel en was niet echt van plan om te helpen zoeken. Ze snoof, iets was hier niet goed. Ze duwde haar ogen tot spleetjes en ging terug rechtstaan waarna haar blik naar de Diglett gleed die Ona opdroeg een paraplu te maken, ze deed dat ook. Toen keek ze terug naar Zephir. Ze duwde opnieuw haar ogen tot spleetjes en had totaal niet door dat Iria haar had neergelegd.

•Iria•
Ze kalmeerde wat en ze kon opnieuw rustig gaan zitten. Haar blik gleed van Ignis naar Arya, naar de Diglett. "Wacht, wachten jullie maar daar... ik ga... denk ik... Gwen nog even zoeken. Misschien is ze..." Arya kon elk moment huilen, dat wist ze zeker. "Weet je het zeker? Je kan nog ziek worden, ik weet zeker dat een vuurpokémon, zoals Gwen, niet in dit weer zal doorwandelen. De vlam op hun staart is daar te gevoelig voor," het was bedoeld om te troosten, niet dat het veel zou helpen. Ze was nooit echt een goeie trooster geweest. Opeens wikkelde de Tangela op Arya's hoofd haar tentakels in elkaar en zo vormde Ona een scherm boven het hoofd van het meisje. Ze glimlachtten, dat was goed. Ze leunde wat meer naar achter, maar opeens liet de pijn dat niet toe. Ze verkrampte en ging terug rechtzitten, maar het verbeterde niet echt. Ze begon terug te trillen en ze duwde haar ogen pijnlijk toe. Haar rug, het leek te branden. De tranen sprongen in haar ogen van de pijn. Ze ging op haar zij liggen, waarna ze haar lang maakte, op haar kiezen beet en probeerde rustig adem te halen. Het hielp wat, het dempte de pijn. Ze kwam zachtjes kreunend overeind en zag dat Arya de grot was ingelopen. Goed, ze had geluisterd. "Misschien is Gwen ook wel in deze tunnel," zei ze. "En kan Sky misschien vanuit de lucht kijken buiten? Misschien ziet hij Gwen wel ergens." Iria knikte en keek naar buiten, maar zag Sky nergens. "Sky?" zei ze zacht kreunend, maar met een sterke kracht. Ze hoorde wat gefladder en toen vloog de Pidgeotto door de muur van regen heen en landde hij naast haar waarna hij zich uitschudde. Spetters vlogen in het rond en Iria kreeg bijna een hartaanval en kleuterde naar achter waarna ze tegen de tunnelwand stopte en daar verslagen bleef zitten. De vogel keek nieuwsgierig naar zijn trainer en daarna naar Arya. "Zou je even rond kunnen kijken of je Gwen ziet? Of misschien andere tunnels, maar wees voorzichtig," Hij knikte spreidde zijn vleugels en vloog terug de storm in.

"Neem Ignis en ga de grot in, als je wil, ik blijf hier , ik voel me niet zo goed," Ignis zou voor wat licht kunnen zorgen en Arya kon de Charmander beter gebruiken dan zij. "Zo kan ik wachten op Sky en ik heb nog steeds Bloom," ze grijnsde breed, maar het straalde niet de gewoonlijke blije uitdrukking uit, he toonde ook pijn aan. Ze wende zich tot Ignis en zei; "Ga met Arya mee, oké? En wees braaf," De Charmander draaide haar om, kruiste haar pootjes en haalde haar schouders op, waarna ze naast Arya ging staan. "Het spijt me echt, Arya," zuchtte ze. "Rotrug," gromde ze er nog zachtjes achter. Ze haalde de Pokébal van Bloom boven, maar liet de Oddish er niet uit. Ze hield hem enkel vast zodat ze Bloom meteen kon roepen als er gevaar was. Ze had natuurlijk ook Sky, maar die kon ook ergens aan de andere kant van de berg zijn en niet meteen komen.

ARYA ~ Arya keek de tunnel in. De hoofdgang was verlicht, maar de kans dat Gwen zich op de gewoonlijke reisroute bevond was niet erg groot. Het was waarschijnlijker da ze zich ergens in één van de donkere zijgangetjes had verschanst. Arya verplaatste haar blik naar Iria toen het meisje kreunde. Wat was er aan de hand? Was het haar rug? Iria drukte zich tegen de wand toen Sky zich uitschudde. Arya fronste lichtjes, maar zei er niks over. "Zou je even rond kunnen kijken of je Gwen ziet? Of misschien andere tunnels, maar wees voorzichtig," zei Iria tegen Sky. De immer gehoorzame vogel fladderde op en vloog de tunnel uit, de regen in. Even voelde Arya zich een beetje schuldig.
"Neem Ignis en ga de grot in, als je wil, ik blijf hier, ik voel me niet zo goed," zei Iria. "Zo kan ik wachten op Sky en ik heb nog steeds Bloom." Ze grijnsde breed, maar ze leek niet erg blij. Arya twijfelde. Moest ze niet bij Iria blijven? Iria wendde zich tot haar Charmander, en keek daarna weer naar Arya. "Het spijt me echt, Arya," zuchtte ze. "Maakt niet uit," mompelde Arya. Ze bleef nog even staan, niet wetend of ze Iria wel of niet bij de uitgang achter moest laten. Toen draaide ze zich om en liep de tunnel in. "Rotrug," hoorde ze Iria nog grommend zeggen.

"Oz, jij redt je wel in het donker, toch?" vroeg Arya aan haar Diglett. Oz knikte. Andere pokémon voelden zich gedesoriënteerd op plekken waar ze niks konden zien, maar Oz was er in zijn element. "Goed," zei Arya. "Kun jij dan met Ona en Zephir gaan zoeken? Dan blijf ik bij Ignis." Oz knikte opnieuw en gleed weg. Ona sprong van Arya's hoofd af en volgde en ook Zephir zette zich in beweging, achter het tweetal aan. Arya keek ze nog even na, toen keek ze naar Ignis.
Bij de eerste zijgang die ze tegenkwamen zag ze dat Oz' groepje daar al naar binnen was gegaan. Bij de volgende keek ze Ignis aan. "Zullen we hier kijken?" vroeg ze aan de Charmander.

ZEPHIR ~ Mooi, dit was zijn kans om Oz' vertrouwen terug te winnen. Tijd om zich behulpzaam te tonen. Zephir kon als Meowth vrij goed zien in het donker, maar met donker bedoelde hij dan de nacht, die in ieder geval nog enigszins verlicht werd door de maan. In donker waar echt geen enkel straaltje licht kwam, was hij net zo blind als alle anderen. Zonder licht konden hij en Ona niet echt van nut zijn. Oz mocht zich dan prima kunnen redden in deze duisternis, daar hadden zij tweeën niks aan.
Gelukkig had hij een zaklamp bij zich. Een zaklamp? Juist een zaklamp. Arya's zaklamp, om precies te zijn. En hoe hij daaraan kwam? Laten we daar maar niet te diep op ingaan.
Hij klikte het ding aan. Zijn pupillen, die in het donker grote poelen zwart waren geweest, reduceerden zich tot spleetjes. Oz en Ona draaiden zich verrast naar hem om. "Ah, licht," zei Ona vrolijk. Graspokémon hielden niet van donkere ruimtes, zonder zonlicht. Het licht van een zaklamp kwam in de verste verte niet in de buurt van zonlicht, maar het was iets. Oz fronste. "Hoe kom je daaraan?" vroeg hij, meteen wantrouwig. "Van Arya gekregen," zei Zephir. "Als Ona en ik niets kunnn zien kunnen we ook niet zoeken, wel?" Oz' wantrouwen was niet verdwenen. "Ik heb haar je die niet zien geven," zei hij. Zephir zuchtte. "Jij mist ook wel eens iets," antwoordde hij. Oz besloot er verder niet op in te gaan en vervolgde zijn weg. Zephir scheen met de zaklamp in het rond. Het was soms lastig te zien of donkere vormen gewoon schaduwen waren of spleten waar een Charmeleon zich in zou kunnen verstoppen.

Zoals hij zich al had voorgenomen, deed hij erg zijn best Gwen te vinden. Hij scheen met zijn zaklamp achter rotsen, wurmde zich in smalle spleten om te zien of ze daar misschien was, ondervroeg zelfs een passerende Zubat die er een beetje vriendelijk uitzag - voor zover Zubat er vriendelijk uit konden zien - of die Gwen gezien had. Dit alles zonder resultaat. Hoewel, zonder resultaat? Gwen werd niet gevonden, nee, maar Oz' houding tegenover hem begon wel te veranderen. Hij keek in ieder geval niet meer voortdurend naar hem om om te zien of hij er niet vandoor was gegaan. Zephir grijnsde.

•Iria•
"Maakt niet uit," zei Arya nog voor ze zich omdraaide en in de duisternis verdween. Ze voelde zich erg schuldig dat ze niet verder kon. Haar waterfobie was hier ook niet in het voordeel, niet dat het een voordeel was ofzo. Ze wende haar blik van het duistere gat en keek naar de bal in haar handen. Ze wiebelde er zachtjes mee en bekeek het eens goed. Het meisje zuchtte en bleef hem van de ene naar de andere hand smijten. Het was zo saai!

•Ignis•
Terwijl haar staart licht gaf in de duisternis zij Arya op een gegeven moment; "Oz, jij redt je wel in het donker, toch?" De Diglett knikte. "Goed," zei Arya vervolgens. "Kun jij dan met Ona en Zephir gaan zoeken? Dan blijf ik bij Ignis." Ignis keek haar vanuit haar ooghoek aan en sloot daarna haar ogen weer, om met een wat verveelende houding tegen de wand van de grot te gaan leunen. Ze hoorde hoe iets met een plof op de grond kwam en ze opende haar ogen tot spleetjes en zag dat Ona van Arya's hoofd was gesprongen. Ten zag ze dat de Pokémon uit haar licht stapte en zo de duisternis in, achter de kat en Diglett aan. Arya keek ze nog even na, maar zette toen ook koers naar de duisternis. Ze zuchtte en rolde met haar ogen, waarna ze met tegenzin achter Arya aan sloffelde. Veel zin had ze niet, kon ze niet gewoon bij Iria blijven? Natuurlijk zou Arya dan geen enkele lichtbron hebben, misschien als ze een zaklamp had ofzo, maar dat betwijfelde ze aangezien ze deze anders wel had uitgehaald. Ze kwamen voorbij een eerste zijgang, daar liep een streep omgewoelde aarde en dat bevestigde dat Oz en co hier waren geweest en waarschijnlijk nog ergens in de gang zatten, muren aftasten. Arya zag het natuurlijk ook en liep verder. Ignis liep mee. Ze had geen keus.

Toen ze na een paar stappen een nieuwe gng zaggen vroeg het kleinne meisje; "Zullen we hier kijken?" Ignis haalde alleen haar schouders op en liep naar binnen, net zoals het licht. Af en toe vond ze het geweldig dat ze een staart dat vuur bevatte had. Natuurlijk had ook zo zijn nadelen, zoals regen en zwemmen, wat haar erg leuke bezigheid leek te zijn. De Charmander keek van links naar rechts en zag wel plekken waar Gwen kon zitten, maar zag geen sterkere lichtbron wat zou kunnen bevestigen dat er een Charmeleon zou zitten. Ze lette niet echt op of Arya mee was, als ze in de problemen zat ofzo, gilde ze wel. Dan schoot ze een Flamethrower of gebruikte ze haar nieuwste speeltje; Dragon Claw. Die had ze nog nooit gebruikt, maar het voelde goed om over zoveel kracht te beschikken, de kracht van een draak. Toen ze haar ogen terug sloot om even stil staan en te luisteren naar haar ademhaling, die van Arya en het gedruppel van water dat naar beneden gleed. Het was rustgevend. Ze haalde diep adem en ademde toen rustig terug uit, waardoor een kleine vlam de lucht in werd geschoten en langzaam vervaagde. Ze opende haar ogen terug en vervolgde haar weg, haar zicht was wat troebel, doordat ze haar ogen zo dicht tegen elkaar hield. Toen ze in de verte een lichtpunt zag, schoten haar ogen open en schoot ze een Flamethrower af. Als het Gwen was, zou ze niet al te verwond zijn, was het een andere Pokémon was hij of zij een beetje verwond aangezien het redelijk ver was. De straal van vlammen dijde langzaam weg en Ignis zag dat de lichtbundel groter werd. Wat? Ze duwde haar ogen tot spleetjes, maar kon de silhout niet waarnemen. Of toch wel. Het was een lichtpuntje en het had ogen, toen de blikken elkaar kruiste, stoof het ding ervandoor. Ignis holde erachteraan. Kon het Gwen zijn?

•Sky•
De regen sloeg tegen zijn kop en maakte zijn prachtige rode veren nat. Zelfs zijn beschermende laagje dat op de veren van vogels lag, was geen partij voor de felle bui. Sky sloot zijn ogen en maakte een draai beweging naar links om in een grot te landen aan de flank van de berg, daar bleef hij zitten, starend naar de regen. Iria had gelijk, een vuurpokémon kon het niet uithouden in zo'n weer, ze moest wel ergens in Mt. Moon zijn. Maar waar? Hij draaide zich om, maar ook hier zag hij geen Gwen, het zou natuurlijk wel opvallend zijn dat ze juist hier zou zitten en dat ze zo stil zou zijn. Hij zuchtte en keek terug naar de muur van water, waarna hij zijn veren begon schoon te maken, zodat hij terug kon naar Iria, maar toch geen kou zou vatten.

ZEPHIR ~ Zephir keek niet op toen hij vleugelgeklapper hoorde. Het waren gewoon Zubat, niks interessants. Ona keek wel omhoog naar de donkere, fladderende vormen en haar ogen werden groot. Niet van schrik, nee, Ona schrok niet zo gauw. Nee, haar ogen werden groot omdat ze plotseling iets bedacht. Zephir zag een grijns op haar gezicht verschijnen. Oei, dat betekende problemen.

ONA ~ Ona's tentakels schoten omhoog, naar de dichtstbijzijnde Zubat, en wikkelden zich om de twee staarten. Ona giechelde en trok zich op. De Zubat klapperde verwoed met zijn vleugels om in de lucht te blijven onder het gewicht van de Tangela. Ona begreep dat ze hier weinig plezier aan kon beleven en ze keek rond. Zephir scheen met de zaklamp omhoog om de Zubat te kunnen zien en Ona zag dat er niet alleen Zubat waren. Een eindje verderop fladderde een Golbat rond. Kijk, dat leek er meer op. Ona schoot twee andere tentakels af en greep de poten van de Golbat.
"Ona, doe niet!" hoorde ze Oz roepen, maar ze besteedde er geen aandacht aan. De Golbat krijste oorverdovend. Ona hield haar tentakels over haar oren tot hij stopte. Nu probeerde de vleermuispokémon haar af te schudden door salto's te maken en vlak langs de muren te vliegen. "Woehoe!" riep Ona vrolijk. In plaats van de capriolen eng te vinden, genoot ze er alleen maar van. "Ona, laat los!" probeerde Oz opnieuw, maar net als de vorige keer sloeg Ona geen acht op zijn geroep. Ze had veel te veel lol om nu te stoppen!
De Golbat was het zat. Hij krijste opnieuw. Daarna klapperde hij hard met zijn vleugels. Een S-vormige energiegolf schoot op Ona af en ze werd op de grond geworpen. "Au!" riep ze toen ze op de harde rots landde. De Golbat krijste. Het geluid ging over een een heel vreemd geluid en er kwamen smalle, blauwe ringen uit zijn bek, die steeds groter werden. Toen ze Ona bereikten voelde ze zich vreemd gedesoriënteerd. Ze draaide een paar rondjes en zwaaide in het rond met haar tentakels. Ze zag iets bruins, dat de Golbat aan leek te vallen. Opnieuw dat rare geluid. Nu kwam er iets in haar buurt. Ona probeerde het te grijpen met haar tentakels.

ZEPHIR ~ Een blauwe sliert wikkelde zich om zijn arm en trok zich strak aan. Zephir gromde van de pijn en sneed de tentakel door met Scratch. Hij zag dat Oz inmiddels ook verward was door Supersonic. Hijzelf had het tot nu toe weten te ontwijken. Zephir gromde. Ze moesten weg hier, en snel. Zubat mochten dan weinig voorstellen, hij had weinig zin in een gevecht met een Golbat van tenminste level tweeëntwintig.
Nog een krijs van de Golbat, die zijn gevoelige oren pijn deed, werd beantwoord door de roep van een andere Golbat. Zephir voelde een lichte paniek opkomen. Hij en twee verwarde pokémon tegen een hele vlucht Zubat en minstens twee Golbat? Ze moesten echt heel snel wegwezen hier. Gelukkig was Zephir goed in zich uit de voeten maken. Twee om zich heen slaande teamgenoten meekrijgen zou een lastiger opgave zijn. Hij zou ze natuurlijk ook gewoon achter kunnen laten...
Nee, op de lange termijn zou het beter zijn als hij ze nu meenam. Toen één van de twee Golbat naar hem toe vloog verraste hij hem met Fake Out. Terwijl de Golbat even niks kon doen, greep hij een bos tentakels en trok een tegenstribbelende Ona tegen zich aan. De Tangela gilde en wapperde blauw slaappoeder uit haar tentakels. Het was maar goed voor Zephir dat ze op het moment niet echt kon mikken. Daarna maakte ze een rare sprong, waarbij ze hard tegen een rots knalde. Half versuft bleef ze liggen. Mooi, dacht Zephir. Nu kon hij haar tenminste gewoon meetrekken. Nu Oz nog. De Diglett had geen uitstekende lichaamsdelen, tentakels, armen, wat dan ook, waarmee hij hem mee kon trekken.

Één van de Golbat vloog op hem af, waarschijnlijk van plan Bite te doen. Zephir scheen in zijn gezicht met de zaklamp en verblindde de Golbat. Bij een Zubat had zoiets weinig nut, die had niet eens ogen, maar de Golbat was in ieder geval afgeleid. Zephir zag een smalle spleet in de rots en duwde Ona daarin. Goed, één van hen veilig, nog twee te gaan. Nu hij verlost van van Ona's gewicht, kon hij in ieder geval weer rennen. Hij sprintte naar Oz. De Diglett dacht in zijn verwarring niet meer helder na, want hij had makkelijk onder de grond kunnen gaan en zo kunnen ontsnappen. Nu moest Zephir hem naar de veiligheid van een smalle zijgang duwen, te smal voor de Golbat om doorheen te vliegen. Het lukte de Zubat wel, maar die werden met enkele welgemikte klappen uitgeschakeld. Zephir haalde opgelucht adem. Hij was er nog vrij ongeschonden afgekomen. Nu maar hopen dat Oz hem in zijn verwarde toestand niet aanviel. Pffff, wat een moeite om een pokémon te vinden die zich niet eens in dit grottenstelsel bevond!

ARYA ~ Ignis' vlam wierp grillige schaduwen op de rotswanden. Arya hoorde het gedrup van water. Ze keek naar Ignis. Het voelde bijna alsof Gwen nog niet geëvolueerd was en nu gewoon naast haar stond, al stond Gwen nooit met haar pootjes gekruist. Dat was een typische Ignis-houding. Arya keek rond. Buiten de lichtkring van Ignis' staart zag ze niet veel, maar ze wist dat Gwen zich niet in ieder schaduwplekje kon bevinden. Als Gwen in de buurt was zouden ze haar vlam wel zien.
Plotseling leek Ignis iets op te merken. Arya keek dezelfde kant op en zag een klein lichtvlekje, dat snel bewoog. Ignis rende ernaartoe. Zou het Gwen zijn? Arya holde achter Iria's Charmander aan. Charmander konden behoorlijk hard rennen op die korte pootjes. Arya had veel langere benen, maar wist Ignis nauwelijks bij te houden. Een Zubat maakte zich los van het plafond en fladderde weg. Arya schrok en bleef heel even staan. "Wacht!" riep ze naar Ignis. Ze kon de Charmander zien, maar haar vlam bescheen de grond vlak voor Arya's voeten niet meer. Wacht, mijn zaklamp, dacht Arya. Ze bleef even stilstaan. Als ze haar zaklamp had, had ze Ignis' licht niet nodig en was het niet erg dat de Charmander een voorsprong op haar kreeg.
Ze rommelde in haar tas. Waar was haar zaklamp? Ze kon haar tas niet goed zien, maar ook op de tast voelde ze haar zaklamp niet in haar tas zitten. Misschien in een zijvakje? Ze checkte ieder hoekje, ieder vakje van haar tas, maar haar zaklamp vond ze niet.
"Ignis, wacht!" riep ze en ze begon te rennen. Heel zacht hoorde ze het gekrijs van een Golbat, ergens anders in het grottenstelsel. Arya rilde. Ze wilde de Charmander nu niet kwijtraken.

•Ignis•
Ze maakte een scherpe bocht naar links en verloor haar evenwicht. Ze wou niet vallen en ook niet stoppen, want dan zou de silhout een voorsprong krijgen. Ze boorde haar linkerklauwtje de harde grond in en steunde er wat op. Ze maakte door de kracht van haar snelheid een snelle draai. Ze kwam wat van de grond en trok snel haar poot los. Ze vloog rakelings langs de grond en landde soepel om vlak achter het snelle ding te landen. Ze haalde diep adem, sprong op en draaide haar razendsnel om. Ze opende haar bek en schoot een Flamethrower naar de grond. De kracht ervan zorgde ervoor dat ze het wezen inhaalde. Ze stopte met het vuurspugen en vloog nu over de kop van het ding. Maar... Huh? Ze kwam met een doffe plof op de grond. Ze leunde wat op haar vier poten en keek naar het dier dat met een slip stopte. Ze kwam overeind en nu kruiste haar blik die van een Ponyta. Hij zag er niet goed uit, want de vlammende manen waren wat gedoofd. Hij keek haar angstig aan en trappelde achteruit. "Wacht!" weergalmde door de grond. De pony schrok en maakte zich klaar om over de Charmander te springen. "Jij ontsnapt niet," zei ze en ze pakte de manen van het paard vast. Hij werd wat uit zijn baan getrokken, maar begon toen te steigeren van het vesrchot, de kracht. Ignis probeerde op de grond te blijven staan, maar werd af en toe de lucht in gegooid. Wat was hij sterk. Ze hoorde voetstappen. Goed, dat meisje was er eindelijk. "Ignis, wacht!" gilde ze. De bange Pokémon spitste zijn oren en bleef toen onbeweglijk staan. Ignis loste en volgde de blik van de Ponyta. Zacht gekrijs van één of andere Pokémon rijkte tot haar oren. Goed, die POnyta was even bezig. Net toen ze dacht dat Arya om de hoek zou verschijnen. Haalde de Ponyta uit met zijn poten. Deze keer was het bedoeld om aan te vallen. Het beest miste op een haar met zijn voorbenen. Maar draaide zich razendsnel om om Ignis een harde trap in haar gezicht te verkopen. Met een klap kwam ze tegen de muur. De manen van de Ponyta begonnen wat helder te schijnen en hij maakte zich klaar om Tackle te doen. Ignis kwam kreunend overeind en had geen tijd om de kop van de pony te ontwijken en ze werd naar de andere kant van de tunnel gegooid. Met een nog hardere klap kwam ze tot stilstand. Even bleef ze zitten, maar toen opende zich twee woedende ogen. "Hoe durf je?" zei ze op een woedende toon.

Trillend kwam ze overeind. De Ponyta keek verwonderd op, maar maakte zich klaar voor een Tackle. Hij gallopeerde haar richting, maar zij stond klaar. Ze gooide haar klauw omhoog, deze begon blauw op te lichten en toen sloeg ze deze naar beneden. De pony kreeg de klauw recht in zijn gezicht en schoot naar achter. Hij hinnikte even, maar gallopeerde toen terug naar de Charmander. Ze spreidde haar poten en stapelde haar vlammen op in haar bek. De Ponyta draaide zich snel om vlak voor zich. Stomp. Ignis wou nog net haar bek openen, maar deze werd met een knal gesloten door de vliegende hoeven van de pony. Ze vloog weer door de tunnel, maar kon haar landing deze keer een beetje beter plannen. Ze kwam wankelend neer en schoot meteen een Flamethrower naar de Ponyta. Deze sprong op en schoot naar voren om Tackle te doen. Ha, nu had ze hem. Ignis sloot haar ogen en concentreerde zich goed. En toen... Bam! Ze opende haar ogen en sloot haar mond. Scary Face. De ogen van de jonge Ponyta werden groot en hij staakte zijn aanval, waarna hij naar achter stapte en zich omdraaide en in de duisternis verdween.

Ignis bleef lang naar de duisternis staren, maar toen ze het lichtpuntje niet meer zag. Viel ze met een plof neer. Ze was niet uitgeteld of uitgeschakeld maar zo'n trappen konden erg veel pijn doen en een Charmander was niet echt gewend om zo te rennen en te springen. Haar vlam werd terug kleiner. Waar was Arya eigenlijk? Ze sloeg haar klauwen om haar achterpootjes en maakte een bolletje. Ze drukte haar snuit tegen haar sjaal en wachtte op een teken van leven.

•Iria•
Er gebeurde niet veel. Alleen de snijdende pijn veranderde soms van brandend naar piekend. Maar dat was het ook. Ze zuchtte toen ze na een paar minuten Sky nog steeds niet had gezien. Zou hij gewond zijn? Nee, dat kon niet! Sky was sterk en snel en ook nog eens slim, zover een Pidgeotto slim kon zijn. Hij was misschien een beetje gek, maar dat maakte hem Sky. Haar gedachten dwaalden af naar vanalles. Maar één centraal thema bleef terugkeren, Sky. Ze draaide haar om en keek nu naar de opening van de grot. En nu zag ze haar pas. Twee grote zwarte ogen. Ze klauwterde wat achteruit en hield Blooms' Pokéball voor zich.

•Sky•
Toen hij na een paar minuten wassen zich terug klaar maakte voor vertrek hoorde hij een zacht gekrijs. Hij draaide zich om, maar zag enkel wat Zubat die paniekerig uit de berg vlogen en meteen naar een boom schoten. Ze konden niks zien, maar voelen konden ze natuurlijk wel en niemand vond regen fijn, alleen gras- en waterpokémon, toch? Hij spreidde zijn vleugels, sprong op en dook naar beneden. Hij vloog zo langs de flank van de berg en ontweek soepel elk uitstekels. Hij bouwed snelheid op en opende zijn vleugels 2 meter boven de grond, om in het bos te komen. Hij dook naar links en ontweek nog net een boom, om daarna door het bladerdak te suisen en zo de regen op zich te krijgen. Even sloot hij zijn ogen omdat het water zijn blik vertroebelde, maar al snel stonden zijn kraaloogjes terug ogen. Ze zochten langs de flank, opzoek naar de ingang van de grot.

•Iria•
Haar mond viel open. Het was een Eevee en een schattige nog ook. Met een nieuwsgierige blik keek het beestje haar aan. Ze keken elkaar alleen aan en veroerde geen vin. Na een minuut loste Iria haar blik van die van de Eevee en observeerde ze de rest van de Eevee. Het had een mooi gebouwd lichaam en eigenlijk wel grote oren voor een Eevee. Zou ze beter kunnen horen dan de andere? Ze hield haar hoofd schuin en de vos deed hetzelfde, waardoor een klein glimlachje haar mond sierde. De Pokémon bleef daar maar staan, had ze alles gezien? Of was ze hier nog maar net Ze had haar al heel de tijd kunnen aanvallen! Maar ze had dat niet gedaan. Iria ging steviger tegen de muur zitten bij de gedachte dat het nog steeds een wilde Pokémon was, onbetrouwbaar.

Maar in de plaats dat de Pokémon iets deed, knikte ze, draaide ze haar om en ging ze liggen. Iria keek met een vragende blik naar de Pokémon, wat wilde ze? Wat deed ze hier?

OZ ~ Oz knipperde met zijn ogen. De wereld om hem heen werd weer wat normaler en het lawaai, de rare vormen en vreemde bewegingen verdwenen. Oz keek om zich heen en zag dat hij in een smalle spleet zat. Hoe kwam hij hier? Hij meende zich te herinneren dat hij van alle kanten aangevallen werd en wild om zich heen sloeg. Zijn blik bleef op Zephir rusten, die bij de uitgang van de spleet zat. De Meowth had verscheidene Zubatbeten opgelopen en hij zag krabsporen op zijn linkerschouder. Wacht, krabsporen? Oz keek naar zijn eigen nagels en daarna beschaamd naar de grond. Toen keek hij weer naar Zephir. Had hij hem bij de Zubat en Golbat weggehaald? En dat terwijl hij hem net zo goed in de grote tunnel had kunnen laten. Misschien moest hij zijn beeld van de Meowth toch eens bijstellen...
"Waar is Ona?" vroeg Oz na een paar tellen. Zephir keek op. Daarna stond hij zwijgend op en liep naar de uitgang van de rotsspleet. Hij scheen met de zaklamp in de tunnel. Daarna liep hij de tunnel in en wenkte Oz. De Diglett volgde hem naar een andere rotsspleet. Toen Zephir erin scheen zag hij Ona erin geklemd zitten. Zephir greep een tentakel en trok haar er ruw uit. Met een zacht plofje landde ze op de grond. Al gauw stond de Tangela weer op haar rode voetjes en ze keek om zich heen.
"Laten we nu maar weer verder zoeken," zei Zephir. "En Ona, je raakt hier in deze tunnels niets meer aan, begrepen?" Hij liep de tunnel in, met de zaklamp voor zich uit schijnend. Oz zag dat hij de zaklamp in zijn rechterhand had. Eerst had hij hem in zijn linkerhand gehouden, bedacht Oz zich. Schuldbewust keek hij naar de wonden op Zephirs linkerschouder.

ARYA ~ Arya hoorde geluiden van een gevecht. De geluiden weergalmden luid door de gangen en Arya deed haar oren dicht. Ze vermoedde dat har Ignis was die met iets vocht, dus volgde ze het lawaai. Opeens werd het stil. Ze haalde haar handen van haar oren en hoorde hoefgetrappel haar kant op komen. Enkele seconden later stoof een doodsbange Ponyta langs haar. Verbaasd bleef Arya staan. Toen liep ze weer verder de gang in. Het licht van de Ponyta stierf weg en Arya was weer in de duisternis. Gelukkig waren er geen splitsingen in deze gang, anders was ze allang verdwaald.

Op een gegeven moment zag ze een lichtpuntje. Eindelijk! Ze ging wat sneller lopen en struikelde meteen bijna over een steen. Goed, dan maar langzaam. Met kleine schuifelpasjes liep ze verder. Het lichtpuntje begon steeds meer de vorm aan te nemen van een vlam, en daarna van een vlam met daaraan een Charmander. Arya zuchtte opgelucht en liep snel naar Ignis toe. Bij de Charmander aangekomen leunde ze even tegen de muur. Ze keek naar Ignis. "Ik heb een Potion, als je wilt," zei ze voorzichtig.

ZEPHIR ~ Oz en Ona leken hem geaccepteerd te hebben als aanvoerder en liepen vlak achter hem. Of het kwam doordat hij hen gered had van de zwerm of simpelweg doordat hij de zaklamp had wist hij niet. Plotseling hield de gang op. Hij stopte gewoon. Net alsof het het plan was geweest een tunnel te graven door Mt. Moon maar halverwege het geld op was. Misschien was dat ook wel zo, trouwens. Nu ja, het deed er niet zo toe. Feit was: ze konden niet verder. Zephir draaide zich zonder iets te zeggen om en begon terug te lopen door de tunnel. Ze waren geen grote zijgangen tegengekomen in de tussentijd, dus ze zouden weer helemaal terug moeten naar het begin om dan een volgende zijgang van de hoofdtunnel te kiezen.

•Ignis•
Ze hoorde voetstappen, maar keek niet op. Het was Arya, natuurlijk. "Ik heb een Potion, als je wilt," zei ze. Ze ontkrulde haar en duwde haarzelf recht. Ze voelde nog steeds de brandende pijn die de hoeven van de Ponyta hadden veroorzaakt, maar het was geen Potion waard en ze had dat ook niet nodig! Ze grinnikte, kruiste haar pootjes en wandelde op haar gemakjes verder, alsof er niks was gebeurt. De stampen belette haar van lopen, maar wandelen lukte nog wel. Ze was ook niet zo'n janker als die Arya. Mhh, mischien kon ze... Ze keek vanuit haar ooghoek naar de trainer en begon geniepig te grinniken. Het meisje leek wel erg snel aan het huilen te krijgen en nu ze geen bescherming had van Gwen, die haar grootste uitdaging was, kon ze zo haar gang met grapjes uithalen. Het was al een tijdje geleden dat ze nog iets 'grappigs' had uitgespookt. Zo weet ze dat de been van een jongen had verbrand. het was eigenlijk de bedoeling om zijn gezicht te flamberen, maar hij dook net weg en ze raakte ook net een meisje. Pff, het kon haar eigenlijk niet veel schelen wat er volgde, ze leefde voor het moment, want morgen kon alles vergaan. En toen stopte de Charmander, deed ze haar kop omhoog en keek ze door de grote spleet die net naast haar lag. Ze waren er al een paar gepaseerd, maar teruglopen zou opvallen. Ze deed alsof ze iets zag en leunde naar voren. Ze wurmde haar snuit naar binnen, gevolgd door haar ogen. Het was er donker, maar ze zag iets schitteren in het zwakke licht dat haar staart toeliet. Daarna duwde ze de rest van haar lichaam naar binnen en nu kwam alles, letterlijk, aan het licht. De lichtjes op grond waren kristallen, paarse om precies te zijn. Ze schitterde prachtig in het zwakke licht dat haar staart gaf. En toen richtte ze haar aandacht naar boven. Een rij Zubat hadden zich daar genesteld. Arya kon niet door de dunne spleet, maar als ze nu. Ze begon te grijnzen. De Zubat waren hoogwaarschijnlijk aan het slapen, ze konden niks zien dus het zwakke licht van haar staart maakte hen niet wakker. Nu moest ze ze enkel wakker maken.

Ze schoot een Flamethrower net naast de rij Zubat. Een paar van de vleermuizen begonnen paniekerig te piepen, gevolgd op een zwaarder gepiep. En toen nam het gepiep toen, één voor één werden ze wakker. Nu zag ze haar kans en wandlde ze rustig naar de achterkant van het grotje. Nu had Arya geen licht meer. Nu kon ze precies achter de Zubat haar Flamethrower lanceren. Ze spoot de vlammen tegen de rotsen en dat zorgde ervoor dat er een paar meevallers naar beneden vielen en begonnen te paniekeren en al meteen naar buiten vlogen. Maar toen volgde ook de rest. Het was een hele vlaag en ze zouden Arya overrompelen. Ha, dat werd lachen!

•Iria•
De kleine Eevee bewoog zachtjes haar oren en Iria keek gefascineerd toe hoe het beestje in en uit ademde. Het was een prachtig tafereel, met de regen zo op de achtergrond. Toen hoorde ze een zachte bekende stem. Ze keek naar de hemel. Het was Sky. Hij keek eerst naar haar en daarna naar de Pokémon. Ze zag hoe hij naar beneden schoot en een Quick Attack voorbereidde. "Nee!" gilde ze en zwaar kreunend kwam ze overeind. De Eevee keek haar vragend aan, maar Sky was te snel en haar gestrompel haalde zijn aanval niet in. Hij raakte de Eevee op volle kracht en deze schoot naar Iria. Ze viel tegen het instabiele meisje en samen vielen ze met een smak om. Sky was duidelijk sterker dan de Eevee. Het net zo schattige beestje opende met een ruk haar ogen en beet in paniek de handen van Iria die haar rond haar lichaam hadden gesloten. Toen de Pokémon het door had, liet ze meteen los en keek ze met die grote puppy-ogen naar Iria en likte ze haar neus. Toen hoorde ze een vijandig gegrol. Was dat Sky? Ze probeerde haar recht te duwen met de niet bloedende hand en keek diep in zijn kraaloogjes. De Eevee verschool zich bang in haar schoot. De Pidgeotto keek van de bloedende hand naar haar. Een doordringende blik. En dan werden ze weer op de Eevee gericht.

•Sky•
De Eevee had zijn trainer bezeerd en pakte nu ook eens zijn plek in! Nee! Dat was het! Zij was een bedreiging! Het was de tweede keer dat ze Iria had gebeten. Zijn blik gleed naar de rechteronderarm van het meisje en dan terug naar de Eevee. Iria volgde zijn blik nauwkeurig en toen zag hij haar twijfelen. "Zij was het die me heeft gebeten in Viridian Forest?" Sky knikte meteen en sloeg zijn vleugels open om groter te lijken voor de Pokémon. De Eevee kroop dieper weg en leek met een krop in de keel te zitten over dit besluit. Ze slikte en begon langzaam te knikken. Iria haar ogen werden groot, maar daarna ging ze ontspannen zitten en zette voorzichtig de Eevee op de grond met haar goede hand. "Dat was toen, nu is nu," zei ze al lachend. De Eevee knikte zachtjes en duwde zich toen tegen Iria aan. Sky kon dat ding wel wurgen.

ARYA ~ Ignis weigerde de Potion en Arya keek haar een beetje bezorgd aan. De Charmander liep verder, langzaam. Na een paar stappen hoorde Arya de pokémon grinniken en ze keek verbaasd naar haar. Wat was de grap? Nou ja, vast een binnenpretje. Ze zuchtte en liep weer verder. Hoe groot was de kans dat ze Gwen hier zouden vinden eigenlijk? Dit grottenstelsel was enorm!
Ze passeerden wat smalle spleten, te klein voor een Charmeleon om zich in te verschuilen. Opeens bleef Ignis echter bij net zo'n spleet staan. Maar Gwen kon daar niet zijn, toch? Nee, dat was onmogelijk. Ignis moest zich er al in wurmen, een Charmeleon zou dat nooit lukken. "Wat is er?" vroeg ze aan de Charmander. Waarom ging ze die gang in? Zag ze dan niet dat Gwen daar niet in paste? Arya hurkte neer. In het licht van Ignis' staart zag ze paarsige kristallen schitteren. Ooohh, wat mooi, dacht ze. Wilde Ignis dat laten zien? De Charmander leek nog niet van plan naar buiten te komen...

Arya ging weer rechtop staan. In het halfduister van de gang leunde ze tegen de wand tegenover de kleine grot. Uit de grot scheen zwakjes Ignis's schijnsel. Plots verdween het en werd het pikdonker. "Ignis," zei Arya, proberend de opkomende paniek uit haar stem te houden. Ze had het gevoel dat er niks meer was om haar heen en ze hield zich krampachtig vast aan de wand waar ze tegenaan geleund stond. Opeens verscheen er weer even een licht vanuit de grot, dat al gauw wegstierf. En toen begon de hel pas echt. Een hele zwerm Zubat kwam aanvliegen. Arya zag ze niet, maar ze hoorde hun gepiep en gefladder en voelde ze wind die hun vleugels maakten. Ze slaakte een kreet en maakte zich zo plat mogelijk tegen de wand in de hoop de Zubat gewoon te laten passeren, maar het leek alsof er een eeuwige stroom van die pokémon langs haar vloog. Er sloeg een staartpunt in haar gezicht en Arya dook in elkaar. Als een klein, zielig, paniekerig hoopje zat ze tegen de wand gedrukt, met een onophoudelijke stroom tranen die uit haar ogen stroomde en haar handen tegen haar oren in een poging het geluid buiten te sluiten. Ze had haar ogen dicht, al maakte dat geen verschil: ze zag sowieso niks. Ze huilde met grote uithalen en een vaag, zenuwachtig gegiechel dat ze altijd produceerde als ze in paniek was. Af en toe zat er iets tussen dat verdacht veel op een gil leek, als een vleugel of staart langs haar streek. Het leek wel alsof de hele wereld veranderd was in één grote zwerm Zubat en er niets anders om haar heen was dan vleugelgeklapper.
"Ignis!" gilde ze, waarbij haar stem oversloeg. Ze was er zeker van dat de Charmander dit expres had gedaan.

ZEPHIR ~ Hij spitste zijn oren toen hij vaag de weergalm ergens van hoorde. Het geluid was echter zo vervormd door de echo's dat hij niet meer kon uitmaken wat hij eigenlijk hoorde. Hij kon echter wel raden dat het óf een gevecht was, óf een héle grote groep pokémon óf één persoon die in zijn eentje heel veel lawaai kon maken. In alledrie die gevallen had Zephir weinig zin om eropaf te gaan. "Misschien is het Gwen," zei Oz. Ja hoor, natuurlijk. De Diglett hoorde een geluid en meteen was het Gwen. Alsof de Charmeleon zo stom zou zijn om zoveel geluid te produceren.
"Ik denk het niet," zei Zephir bruusk. Oz schoot meteen weer in zijn wantrouwige modus. "En waarom dan wel niet?" vroeg hij. "Omdat," begon Zephir zuchtend. "Gwen echt wel wat voorzichtiger zou zijn dan dit als ze niet gevonden wil worden." "Oh ja? Hoe weet jij dat? Ik ken Gwen al langer dan jij," wierp Oz tegen. "Is Gwen dom?" vroeg Zephir. "Nee," antwoordde Oz ietwat verontwaardigd. "Nou dan, dan gaat ze echt niet zoveel lawaai maken." Oz zweeg. Tegen die logica kon hij niet op. Waarschijnlijk had hij die redenering zelf ook al wel bedacht, maar wilde hij gewoon té graag dat het Gwen was. Na een tijdje hield het geluid op en was het enige dat ze hoorden hun voetstappen.
Ona had nogal de neiging om naar alles toe te lopen dat glinsterde, bewoog of een ook maar een beetje afwijkende vorm had. Na een tijdje werd Zephir het zat en hij trok Ona mee aan een tentakel. Het was niet ideaal, aangezien ze die tentakels behoorlijk lnag kon maken, maar zo wist hij in ieder geval zeker dat ze haar niet kwijt zouden raken. Anders moesten ze straks naar twee pokémon gaan zoeken.
In de verte zag Zephir licht dat niet van zijn zaklamp kwam, maar van de lampen in de hoofdtunnel. Mooi, ze waren bijna terug.

•Ignis•
Ze begon zachtjes te grinniken toen ze het gegil van Arya hoorde. "Ignis!" gilde ze. De Charmander stapte op haar gemakjes naar voren en keek door de spleet naar de ineen gedoken persoon en nu begon ze echt luid te lachen. Dat gezicht! Geniaal was het! Ze zag hoe nog een paar Zubat langs haar scheerde en hoe ze een lach-geluidje maakte. Dat maakte het! Ze begon Arya nu echt vierkant uit te lachen en ze stak haar vinger uit naar het meisje, waarna ze bijna op de grond viel van het lachen. Arya zou wat minder blij zijn over het resultaat, maar ze had nu niemand en Arya kende geen aanvallen, dus was het 1 tegen geen. Ha! Schaakmat! Ze opende haar ogen terug en toonde nu een valse grijns. De meeste vleermuizen waren al verdwenen. Sommige hadden zich aan het plafond vastgeklamd, waar ze nog een paar keer piepte en toen keerde de stilte terug in de grot. Ignis wurmde haarzelf terug uit de opening. De stilte was weergekeerd, net zoals Ignis haar serieus gedrag. Ze kruiste haar pootjes opnieuw, keek niet op naar het ineen gedoken kind op de grond en liep verder. Zie je wel, bang voor alles.

•Iria•
Er kwam als maar minder water uit de hemel, en zo verminderde ook de stress en eigenaardig genoeg ook de pijn. Had ze alleen pijn als ze bang was? Mhh, kan zijn. Ze legde haar hand op de Eevee, terwijl ze haar linkerhand naast haar legde. Er lag al een korst op, een dunne en tere, maar een korst was een korst. Het bloedde was allesinds gestopt, dat was al iets! Ze keek naar haar broek, er zaten wat bloedspetters op, vooral op het onderste deel van de jeans. Hopelijk zou Arya dat niet zien, haar kennelijke zou ze overbezorgd zijn en zou ze terug willen gaan naar de stad en dan zouden ze Gwen verliezen. Nee! Dat mocht niet! Ze keek naar haar hand en balde er een vuist van, haar nagels boorde zich in het gevoelige deel en opnieuw sijpelde er een beetje bloed vantussen haar vinger. Ah nee, hé! Ze sloeg het bloed uit haar hand, waardoor de grond werd bedekt met rode spikkels. Leuk, echt leuk. Ze zuchtte en haar blik gleed naar Sky. Hij zat aan de rand van de grot, kijkend naar de druppels, ze wou wel gaan, maar die regen...

•Eevee•
Ze voelde hoe de trainer haar begon te aaien en langzaam krulde ze zich op en duwde ze zich tegen het meisje. Dat was heerlijk. Ze had nog nooit zo veel aandacht gehad. Opeens hoorde ze een geluid vanuit de tunnel. Ze spitste haar oren. Ze had er veel te grote, maar dat kon haar weinig schelen aangezien ze eigen aan haar waren. Ze opende haar ogen en zag een zwak licht van een zaklamp ofzo. Ze opende haar oogjes en keek er met een verstarde blik naar. Ze kon horen dat het Pokémon waren, omdat hun pas licht was. Haar oren schoten bang naar achter en ze sprong achter de rug van de trainer, waar ze zich verstopte.

ZEPHIR ~ Zephir knipte de zaklamp uit toen ze in de hoofdtunnel kwamen. Hij keek naar de uitgang van de grot, waar hij Iria zag zitten. Er schoot iets achter de rug van het meisje. Was dat een Eevee? Zephir hield niet van Eevee. Ze waren gewoon té schattig en pluizig en daar kon hij niet tegen. En dan waren ze ook nog eens altijd zo bang en schuw. Helaas leken zo ongeveer álle meisjes in Kanto helemaal gek te zijn van Eevee en kwam hij ze behoorlijk vaak tegen. En dit kind had er dus ook al één. Zephir draaide zich om. ZE hadden zogenaamd geen tijd om hier te blijven staan, ze moesten Gwen immers vinden, nietwaar? Zephir had na die Golbat weinig zin meer om verder te zoeken, maar hij kon moeilijk toegeven dat hij wist dat Gwen nergens in de grottenstelsel te vinden zou zijn. Hij draaide zich nog even om naar Iria en haar crew. Hij zag Sky ook. "Kan die niet helpen zoeken?" vroeg hij, naar de vogelpokémon wijzend. "Hij heeft scherpe ogen en in de bredere gangen kun je best vliegen." Hij keek naar Oz. "En anders kan hij altijd nog op jouw hoofd meeliften," mompelde hij er achteraan. Oz reageerde niet op dat laatste en keek naar Sky. Daarna haalde hij zijn schouders op. "Ik weet niet of het zoveel uitmaakt of hij er wel of niet bij is. We kunnen met één zaklamp toch niet verspreiden. Nou ja, ik zou nog een andere kant op kunnen gaan. Zal ik dat doen?" Zephir haalde zijn schouders op. "Mij best," zei hij. Hij maakte zich er geen zorgen om dat hij en Ona zouden kunnen verdwalen zonder de Diglett. Zephir had een goed richtingsgevoel.

ARYA ~ Ze had gevreesd dat het moment nooit zou komen dat de laatste Zubat voorbij zou vliegen, maar nu begon de rust eindelijk terug te keren in de gang. Het laatste gepiep stierf weg en Arya begon langzaam weer rustig te worden. Maar wat nou als al die Zubat om haar heen aan de muren en het plafond hingen, slechts enkele centimeters van haar vandaan? Heel voorzichtig stond ze op. Ze liet de muur achter haar, haar houvast, met één hand los en voelde om zich heen. Niets dan lucht. Ze haalde opgelucht adem. Kort daarna verscheen Ignis' licht en even later de pokémon zelf. Arya kon niet anders dan opgelucht zijn dat er weer licht was, maar ze had liever gehad dat het van Gwen was gekomen dan van die Charmander. Ignis besteedde nauwelijks aandacht aan haar en liep gewoon verder. Arya volgde haar en haalde diep adem. "Ignis, breng me naar de uitgang," commandeerde ze, proberend de angst uit haar stem te weren. Want ze wist heel goed dat als Ignis haar niet naar de uitgang zou brengen, zou ze daar ook niet komen.

•Iria•
Toen ze iets hoorde uit de donkere tunnel keek ze instinctief naar het geluid. het waren Arya's Pokémon, maar van Arya zelf was geen spoor. Van Ignis ook niet. De Eevee verschoot en schoot onder haar rug, wat even voor een pijnscheut zorgde, maar toen het bewegen ophield en ze gewend werd aan de kleine bubbel, trok het langzaam weg. De Meoth had iets wat op een zaklamp leek in zijn poot en leek niet erg blij te zijn. Ze zag hoe er een gesprek ontstond tussen de Pokémon, maar ze was teveel bezig met de Eevee om het volledig te volgen. "Hé, wees niet bang," Ze boog naar voren en voelde hoe haar vel samentrok en even pijn deed. Ze zag hoe de bruine pak vacht terug naar haar schoot liep, waar ze terug ging gaan liggen. Iria keek er tevreden naar en leunde daarna terug tegen de wand. Ze voelde haar zo lui, hier zitten en niks doen...

•Sky•
Hij zag hoe schaduwen silhouten werden en die silhouten werden Pokémon. Zephir, Oz en Ona stapten uit de duisternis van de grot. "Kan die niet helpen zoeken?" zei de Meoth opeens na een blik op de Eevee geworpen te hebben. Zephir wees naar hem en hij fronste even. "Hij heeft scherpe ogen en in de bredere gangen kun je best vliegen." Hij keek naar Oz. "En anders kan hij altijd nog op jouw hoofd meeliften," Oz bleef stil. Sky keek van de kat naar de Diglett en terug. "Ik ben niet gemaakt om onder te grond te zitten en mijn zichtis al helemaal geen voordeel want in de duisternis zie ik evenveel als jouw, Zephir," zei Sky. "Ik weet niet of het zoveel uitmaakt of hij er wel of niet bij is. We kunnen met één zaklamp toch niet verspreiden. Nou ja, ik zou nog een andere kant op kunnen gaan. Zal ik dat doen?" zei de Diglett. "Nee, dat zou ik niet doen, jij weet namelijk de weg in deze duistere gangen, het zou verstandiger zijn om bijeen te blijven en te wachten op Arya voordat we verdere beslissingen nemen," "Mij best," De Pidgeotto keek met priemende ogen naar de Meoth. "Ik zei; We blijven hier," Er moest toch iemand zijn die een beetje verstand en wat verder dacht dan nu. "Zie je de gevolgen er dan niet van in? Eén Pokémon is al verloren, we willen er geen tweede bij,"

•Ignis•
Ze voelde hoe boos Arya was, maar haar angst belette het. "Ignis, breng me naar de uitgang," commandeerde ze. De Charmander stopte, draaide haar om en keek met haar blauwe ogen naar Arya, waarna ze begon te grijnzen. Ze schudde haar hoofd en wees naar boven. Het waren de eerder beschreven Zubat die daarnet door het grottenstelsel hadden gevlogen. Ze ontkruiste haar armpjes en even gloeiden haar nagels blauw op, Dragon Claw. Ze sloeg naar voren, miste Arya -Wat ook haar bedoeling was- en deed Scary Face op het meisje, waarna ze Smokescreen deed en ervandoor ging.

ZEPHIR ~ "Ik ben niet gemaakt om onder te grond te zitten en mijn zicht is al helemaal geen voordeel want in de duisternis zie ik evenveel als jij, Zephir," zei Sky. Zephir haalde zijn schouders op. Oz stelde voor om op te splitsen, maar daar was Sky het ook al niet mee eens. "Nee, dat zou ik niet doen, jij weet namelijk de weg in deze duistere gangen, het zou verstandiger zijn om bijeen te blijven en te wachten op Arya voordat we verdere beslissingen nemen," zei de vogelpokémon. Zephir zelf stemde wel toe met Oz' voorstel, maar dat leverde hem een priemende blik van de Pidgeotto op. "Ik zei; We blijven hier," zei hij streng. "En sinds wanneer heb jij hier de leiding?" vroeg Zephir uitdagend, maar toen haalde hij zijn schouders op. "Ach, mij best, ik blijf wel hier." "Zie je de gevolgen er dan niet van in? Eén Pokémon is al verloren, we willen er geen tweede bij," vervolgde Sky nog. "Ja ja, ik stemde toch al toe?" Met een plofje liet hij zich op de grond vallen en inspecteerde zijn nagels. Hij kraste met ze over de stenen wand om ze te scherpen.

ARYA ~ Ignis keek naar haar op en grijnsde onheilspellend. Ze schudde haar hoofd, haalde haar armen van elkaar en wees naar het plafond, waar nog een paar Zubat aan hingen. Arya was echter zo bang voor de pokémon, zolang er maar licht was en ze gewoon rustig bleven hangen. Ze keek weer naar Ignis, die nog steeds een blik in haar ogen had die niet veel goeds betekende. De Charmander haalde haar pootjes van elkaar en haar klauwen gloeiden blauw op. Oei. Arya bleef nog even staan. Ze kon zich eigenlijk moeilijk voorstellen dat Ignis echt ging doen wat ze leek te gaan doen. Toen haalde Ignis uit met haar klauw. "Ignis!" riep Arya. Nou ja, riep, haar stem sloeg over, waardoor het eerder krijsen dan roepen werd. Toen verscheen er een enorme grijns op Ignis' gezicht, zich losmaakte van haar kop en paars gloeiend in de lucht bleef hangen. Twee kwaadaardige paarse ogen staarden Arya aan. Ze verstijfde. Opeens was de grot gevuld met rook en het geluid van rennende voetstappen. Arya gilde en het geluid weergalmde door het grottenstelsel.

ZEPHIR ~ Zephir spitste zijn oren, meteen alert. Zijn aandacht verschoof meteen van zijn nagels naar de omgeving. Hij zag dat Oz ook om zich heen keek, maar Ona leek niks gemerkt te hebben. Zephir wierp een korte blik op de Eevee. Met haar goede oren moest zijn het ook wel gehoord hebben. Of Iria het ook opgemerkt had, daar was hij minder zeker van. Mensen hadden nou niet de allerbeste zintuigen...
Oz keek hem aan. "Arya," zei hij zacht. Zephir dacht hetzelfde, al hield hij wel de mogelijkheid open dat het iemand anders was, of misschien zelfs een pokémon. Het geluid was zo zwak en vervormd door al die grotten. Oz leek gespannen en tuurde de grot in, alsof hij Arya daar zou zien. Zephir was minder bezorgd. Hij wist hoe overdreven mensen soms op kleine dingen reageerden. "Ze zal wel geschrokken zijn van een Zubat, ofzo," zei hij. Oz reageerde niet en bleef ingespannen de duisternis in turen. "We moeten haar zoeken," zei de Diglett. Zephir zuchtte. "Ze red zich best. Ze heeft Ignis daar toch ook?" "Ze heeft hulp nodig." "Hé, had je me gehoord? Ze is een kind, een meisje bovendien. Er was vast, weet ik veel, een schaduw ofzo, of een héle enge Zubat." Oz antwoordde niet, maar gleed zonder iets te zeggen de grot in. Ona, die nu pas leek op te merken dat er iets aan de hand was, keek Zephir vragend aan. Hij wuifde haar blik weg. "Er is niks," zei hij. Hij had dus mooi geen zin om een kind dat hoogstwaarschijnlijk nergens van gered hoefde te worden te redden. Deze hele dag was nutteloos: pokémon zoeken die hier sowieso niet waren, mensen helpen die geen hulp nodig hadden. Hij rolde met zijn ogen en ging weer tegen de rotswand aanzitten, zijn nagels bestuderend.

•Sky•
Zijn blik kruiste die van de Meoth "Ja ja, ik stemde toch al toe?" Sky zijn ogen vernauwden en hij snoof onzeker. Het zou inderdaad beter zijn als hij de leiding over de reding had gehad en niet Arya. Want zo leek het toch. Zijn ogen vloeg naar de Eevee. Zij keek hem recht aan. Maar er zaten geen woorden in haar blik, alleen... Een koude stilte van blikken. Hij slikte, een beetje overdondert door de kracht van de zwarte ogen, maar bleef sterk op zijn poten staan. Toen opende de Eevee voor het eerst haar mond; "Je bent bang niet waar?" zei ze op een fluwelen toon. Hij slikte weer en had niet echt door dat hij begon te trillen. "Ik kan het zien," vervolgde ze. Hij sloot zijn ogen en begon met zijn kopje te schudden. "Ookal zie je er sterk uit, je bent niet zo stoer als het met haar temaken heeft," Hij begon met zijn vleugels te flapperen in de hoop het weg te halen. "Hoeveel weet je over ons?" wierp hij terug. "Genoeg," zei ze wel meteen. Hij keek op en zag een verleidelijke grijns om haar lippen. "Eigenlijk weet ik alles," glimlachtte ze. Hij sperde zijn ogen open. Hoe lang had die Eevee hen gevolgd? En hoe kon hij dat niet gemerkt hebben? Iria was al die tijd al in gevaar? Hij gromde en schoot naar voren, nog sneller dan ooit te voren greep hij de Eevee bij de keel en gooide hij haar op om haar vervolgens in het plafond te tackelen. Hij voelde hoe alle lucht uit haar longen werd geduwd. Hij vloog naar achter en zag hoe de Eevee met een doffe klap op de grond kwam. Hij hijgde, meer van angst en woede dan van uitputting en keek met tranen toe hoe Iria naar de Pokémon toe rende, of toch wat haar toestand toelatte. Hij slikte opnieuw haalde diep adem en zag dat de Eevee haar ogen had geopend. Maar toen onderbrak een schreeuw het gesprek.

Hij keek op, het klonk vaagjes en ver. Maar toch was het menselijk. Hij dacht geen seconde na en stoof weg. Hij zakte naar de grond van de grot draaide om en keerde terug naar de groep. De Meoth had toch een zaklamp? Hij keek met zijn ogen rond en spotte al snel de lamp naast de Meoth. Hij dacht niet echt na, dook ernaar toe en greep het vast, waarna hij rechtsomkeer maakte en in de duisternis verdween. In de donkere gangen knipte hij de lamp aan en vloog hij zo laag mogelijk langs de grond. Hij voelde zich niet goed hier, hij hoorde in de lucht, the sky... Vandaar zijn naam. Hij zuchtte en blaasde alle stres weg waarna zijn blik op serieus vloog en naar de bron van de schreeuw zochten. Zig-zagend door de gangen heen bekeek hij alles goed. Hij hd wel degelijk gelogen tegen de Meoth. Hij kon zich perfect in de grotten bewegen omdat hij zo klein was. Maar hij wou niet met de kat op stap en Iria zonder enige defensie achter laten. Nu, de Eevee was nock-out en ze had Bloom en Ona. Voor het eerst in zijn leven vertrouwde hij de Tengela meer dan Bloom. Misschien omdat Ona niet zo snobberig was? Waarschijnlijk.

•Ignis•
Een gil, een hele luide zelfs, kwam tot bij haar oorschelpen. Het krijsende geluid belette haar loop en ze zette haar pootjes op haar kop. "Hou je kop, klein kind!" gilde ze. Natuurlijk zou de trainster haar niet horen. Punt 1; Ze was te luid om het te horen en Punt 2; Ze kon geen Pokémontaal. Daar was ze wel nog blij mee, zo kon ze lekker praten zonder dat ze door hadden over wat ze het had. Ze grijnsde haalde haar klauwtjes van haar kop en trok aan haar sjaal. Nu, wat nu? Pfff, ze had niet echt verder dan weglopen gedacht. Bedenkelijk keek ze de beperkte belichtte ruimte rond. Arya laten schrikken? Nee, dat had ze net gedaan? Oh ze wist het! Ze keek op en zag, zoals verwacht, een paar Zubat. "Hé!" zei ze. De Zubat bewoog wat en antwoorde zachtjes; "Wat?" "Kan je wat voor me doen?" grijnsde ze. Ze hoorde hoe de vleermuis een 'Uhm' geluidje maakte en vervolgens; "Waarom zou ik dat doen?" zei. "Omdat ik je dan niet levend verbrand," zei ze een beetje sarcastisch. "Euh, nog steeds nee," Ignis rolde met haar ogen. "Luister het wordt lachen," "Oké, dat lijkt er al meer op," zei de Zubat. Ignis zag hoe de andere paar vleermuizen ook wat begonnen te piepen. "Hier niet ver van ons is er een meisje die voor alles in haar broek doet. Ze is superbang van Zubat en ik had zonet een plan, maar daar heb ik jullie hulp voor nodig," Ze hoorde hoe de Zubat wat tegen zijn mede vleermuizen piepte en toen antwoorde met; "Oké, dan," Ze knikte. "Goed,"

"Kijk, jullie moeten in formatie rond mij vliegen, ik zal Smokescreen doen om het licht van mij vlam wat zwakker te laten schijnen. Daarna gaan jullie rond haar vliegen en zorg ervoor dat je Bite, Supersonic of welke andere aanval dan ook gebruikt, vervolgens schiet ik naar voren en laat ik haar omvallen en als kers op de taart," ze stak haar wijsklauwtje uit. "Schiet ik een Flamethrower vlak naast haar gezicht gevolgd op een Scary Face en dan maken we het af met een Smokescreen en ik dacht dat jullie Astonisch konden doen," De meeste Zubat knikte begrijpend, andere waren door het dolle heen en andere leken een beetje bang te zijn. Ignis knikte en vloog haar de groep vleermuizen rond haar. "En vergeet niet," zei ze. "Het is voor te lachen, dus medelij wordt hier niet geaccepteerd,"

Ze verdwenen de donkere gang in. Met haar Smokscreen belette ze haar licht van stralen. De Zubat wezen haar de weg door hun gepiep te gebruiken. Natuurlijk ging er nog een beetje rook. Ignis grijnsde knikte en zag hoe de groep Zubat naar Arya schoten die na een minuut nog steeds niet ver was gekomen met de rook en duisternis van de grot. Ignis grijnsde maar bleef de doffe mist blazen. Ze hoorde hoe de Zubat Bite en Supersonic deden. Ignisbegon breed te grijnzen.

-Waarom is Ignis ineens zo epic -

ARYA ~ Arya was nog nauwelijks bijgekomen van Ignis' Scary Face toen ze opeens werd aangevallen door de Zubat. Er trok er een hard aan haar haar en ze maakten hoge, hoofdpijnveroorzakende geluiden. Ze beten zelfs in haar armen. Arya sloeg om zich heen zonder iets te raken. Ze voelde zich gedesoriënteerd door de Supersonics en struikelde al bijna uit zichzelf voordat Ignis haar liet vallen met haar sjaal. Ze kwam onzacht in aanraking met de grond en schaafde haar handen en knieën aan de ruwe stenen. Ze kreeg een hoestbui door de dikke rook die in de gang hing en die ervoor zorgde dat ze niet meer zag dan een vaag grijs schijnsel en donkere schaduwen. Opeens lichtte de gang op door een Flamethrower, die vlak naast haar hoofd tegen een rots sloeg. Arya dook in elkaar. Ze krulde zich op tot een zo klein mogelijk bolletje en drukte haar handen tegen haar oren. Ze wiegde heen en weer en neuriede heel zacht iets om het geluid van de Zubat buiten te sluiten. Het harde gepiep en gekrijs veranderden in zachte achtergrondgeluiden. Een vleugel streek langs haar rug en een Zubat beet in haar hand, maar ze sloot het allemaal buiten. Ze werd zelfs iets kalmer.

OZ ~ Waar was Arya? Hij moest haar vinden, hij moest haar vinden. Ze was in gevaar, dat wist hij zeker. Hij haastte zich in de richting waar het geluid vermoedelijk vandaan was gekomen. Het was echter lastig te bepalen door alle weergalmingen. Hij voelde ook geen trillingen in de grond die haar positie aan konden geven. Óf ze was te ver weg, óf ze stond stil. Of ze ligt stil, dacht hij. Hij versnelde zijn tempo. Hij hoopte met heel zijn hart dat Zephir gelijk had, dat ze echt gewoon ergens van was geschrokken, meer niet. Zijn gevoel zei hem echter dat dat niet het geval was en hij vertrouwde liever op zijn gevoel dan op een dief. Nee, er was iets helemaal fout gegaan. Maar wat? En vooral: waar? Waar in dit immense grottenstelsel was zijn meesteres?

ZEPHIR ~ Zephir spitste zijn oren toen de Eevee begon te praten. Hij bleef dezelfde verveelde houding aanhouden, maar zijn spieren spanden zich. De toon van die Eevee beviel hem niet. En wat ze zei al evenmin. Zephir had nooit gedacht dat een Eevee zo sluw en emotieloos kon klinken. Zo... eng. Hij hoorde de Pidgeotto aanvallen en even later een zachte plof. Iria stond op en rende naar de gevallen pokémon. Zephir keek. Het was de Eevee die knock-out was, niet Sky. Gelukkig maar. Als die kleine bruine pluizenbol de Pidgeotto had verslagen was hij zich pas echt zorgen gaan maken. Hij keek naar de Eevee en schrok bijna toen ze haar ogen opende. Ze was toch niet zo uitgeteld als het had geleken. Kom nou, je bent toch niet bang voor een klein Eeveetje? dacht hij bij zichzelf. Toen werden zijn gedachten onderbroken door de zachte gil vanuit de grotten. Oz ging eropaf en ook Sky vloog op. De vogel dook langs Zephir en greep Arya's zaklamp van de grond. Toen verdween hij in de duisternis. Zephir zuchtte. Dacht die vogel nou ook al dat er iets aan de hand was? Kon nou niemand gewoon even rationeel nadenken? Kom op: een meisje in een donker grottenstelsel vol Zubat, maar met een Charmander om haar te beschermen. Ja, er waren genoeg dingen om van te schrikken, maar zolang je niet - zoals Ona - aan staarten van Golbat ging trekken, was er niets aan de hand.
Zephir leunde tegen de muur. Toen bedacht hij zich de Eevee. Die had buiten westen geleken, maar ze had daarnet wel aar ogen open gedaan, dus zo heel erg buiten wensten was ze nou ook weer niet. Zephir probeerde het te negeren - wat voor dreiging kon een Eevee nou inhouden? - maar toch keek hij maar even haar kant op. Je wist maar nooit...

•Ignis•
Grijnzend keek ze toe hoe Arya viel en zich tot een bolletje vormde. Ignis haalde diep adem en blies, zoals gepland, een sterke Flamethrower naar Arya. Het mistte haar op een haar en nu verkrampte ze nog meer en begon ze zelf te neuriën! Ha! Wat een grap! Ignis begon wreed te lachen en wandelde langzaam naar Arya. Haar ogen glansden paars op en toen kwam het van haar gezicht. Scary Face. Ze wist niet of Arya het had gezien, hoe dan ook ze hield van die aanval. Ze sloot haar ogen en liep naar achter en hoorde hoe de Pokémon Astonisch deden. Goed. Ze draaide haar om en deed Smokescreen waarna ze terug in de duisternis verdween en een paar minuten later vlogen de Zubat over haar kopje. "Echt dat was vet!" hoorde ze hier en daar. En toen kwam die gast waar ze als eerste had tegen praten. "Hé, je bent echt goed, zin in meer?" grijnsde hij. "Meestal zitten we hier toch maar te maffen, niks leuks aan," zuchtte hij. Leuk, een accent. "Oké," zei de Charmander. Haar ogen glansden weer paars op. Ze had de aanval blijkbaar niet meer in de hand, leuk. Natuurlijk bleven de Zubat droogjes voor haar vliegen. Ze hadden geen ogen en konden de aanval niet zien. "Mhh, laat me even denken... Arya is ons makkelijkste doelwit, maar er dolen waarschijnlijk nog meer Trainers rond in de tunnels en, als we geluk hebben vinden we zelf mijn trainer," Ze begon te gniffelen. Ze hoorde hoe haar gegniffel werd herhaald door de Zubat. Maar toen verscheen een licht in de verte. Ze duwde haar ogen tot spleetjes en haalde diep adem. Wacht eens even... "IGNIS!" gromde de stem. Ze slikte. "AAAH!" De Pidgeotto kwam aan grote snelheid op haar af. De vleermuizen verschoten en vlogen snel alle richtingen uit nu hun leider, Ignis, haar uit de voeten had gemaakt. Niet dat ze kon winnen van Sky als het op snelheid aankwam. Hij tackelde haar nog geen meter verder en ze kwam met een doffe klap neer. Hij grijnsde draaide naar rechts en landde zachtjes. "Tut, tut, geen spelletjes Ignis, waar is Arya?" Ignis slikte keek naar de duisternis waar Arya hoogwaarschijnlijk zat en keek toen terug naar de vogel. "Ik wacht, maar ik heb geen geduld," Ignis keek naar de zaklamp die nog steeds tussen zijn klauwen zaten. De Charmander haalde diep adem sloot haar ogen en rolde naar voren en lanceerde een flinke Flamethrower recht naar voren. Sky sloeg eens krachtig met zijn vleugels, steeg op en draaide daar even om zijn as waarna hij ze terug opende en cirkels begon te vliegen. Ze stapte achteruit, niet echt wetend wat te doen. Dragon Claw zou hem nooit berijken, Smokescreen zou niet helpen, Flamethrower weerde hij zo af en Scary Face had zeker geen effect op zo'n woedende Pokémon. Ze hermande haarzelf en keek vluchtig rond. Maar Sky was al klaar met zijn aanval; Twister. Hij schoot naar voren en raakte haar zo. Ze vloog naar achter, tegen de stenen wand en bleef daar verslagen zitten.

•Sky•
Nadat hij Ignis had verslaan vloog hij meteen op, schoot door de gangen heen en zag al snel een silhout. "Arya?" wetend dat de trainer hem niet kon verstaan. Het meisje lag er niet al te best bij. Hij duwde liefkozend zijn snavel tegen haar hoofd en vloog daarna opnieuw op om op haar hoofd te gaan zitten. Hij liet de zaklamp voor haar liggen. Hij knuffelde haar, op zijn manier, zo goed mogelijk. Niet wetend wat de Charmander haar had aangedaan. Allesinds niks goed.

•Iria•
Ze aaide nogmaals over het hoofdje van de Eevee, ze wierp haar een vriendelijke glimlach toe en begon daarna aan Iria's wonden te likken. Iria sperde haar ogen open. Dat had ze nooit verwacht. Ze zuchtte keek terug op en staarde naar het kleine beestje. Ze leek niet echt blij te zijn met de bloedsmaak maar toch deed ze het. "Je moet dat niet doen als je niet wilt," De Eevee keek op. Waarna ze een beschamende blik op de grons richtte. "Hé, ik ben nooit boos geweest op de beten en..." Toen sprong de kleine vosachtig haar rond de nek. Ze hoorde gesnik. Iria bleef even zitten, niet wetend wat te doen, maar beantwoorde toen de knuffel. Ze voelde hoe de Eevee zachtjes snikte. Iria haalde haar van rond haar nek weg en zag hoe ze zachtjes weende. Ze toverde een vage glimlach op haar gezicht. De Eevee keek met haar vochtige ogen naar Iria's gezicht en sloot toen haar kraaloogjes. Ze sprong uit de handen van Iria en ging met gespreidde poten klaarstaan. Iria trok een wenkbrauw op. De Pokémon deed hetzelfde en dat maakte hen beide aan het lachen. Iria haalde Blooms' pokébal boven en hield hem naar voren. In een flits verscheen de Oddish. Gierend van geluk.

"Oké Bloom, Acid," De Oddish gorgelde even maar spugde toen een paars goedje uit. De Eevee ontweek hem zonder moeite en deed ondertussen Sand-Attack. Het doffe zand vloog in het gezicht van de Oddish en ze begon zachtjes te kuchen. Attract had geen effect op de Pokémon. Goed dan, "Probeer eens Stun Spore en daarna Sleep Powder! Absorb, ja en euh..." Ze dacht diep na. "Razor Leaf!" De knol begon als een bezettene met het bosje op haar hoofd te schudden. Daaruit kwam geel en paars poedere, het steeg op en landde op het neusje van de Eevee. Ze niesde, maar stoof naar voren en tackelde de Oddish om vervolgens even in elkaar te krimpen en in slaap te vallen. Bloom rolde over de grond, maar stond al snel weer op en deed Absorb. Het fijne pijltje schoot naar de Eevee bleef daar steken en toen schoten er kleine bolletjes haar richting uit. Ze heelde een beetje en genoot ervan, maar deed meteen Razor Leaf. De scherpe blaadjes raazden langs de Eevee en zorgde voor dergelijke krassen. Nu, de Eevee had al schade opgelopen door Sky's onverwachtte aanvallen en was al verzwakt, dus probeerde ze het maar. Ze haalde de pokébal boven en gooide hem naar de Eevee. De Pokémon werd door de bal opgeslokt. Het enige wat over bleef was een bal dat wild heen en weer wiegde. Zou de Eevee haar team willen joinen?

De bal wiebelde maar eventjes heen en weer. De bal hield halt, het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Eevee gevangen!

ARYA ~ Arya reageerde niet op de vage geluiden die ze kon horen met haar oren dicht en ook niet op de zachte aanraking die even later volgde. Ze negeerde het, net als de aanvallen van de Zubat. Ze voelde kleine klauwtjes op haar hoofd en nam aan dat het één van de vleermuispokémon was. Ze reageerde er niet op. In plaats daarvan concentreerde ze zich nog sterker op het zachte liedje dat ze neuriede.

OZ ~ Oz ging een andere kant uit dan Sky, maar toen hij de woedende kreet van de vogelpokémon hoorde haastte hij zich naar de gang waar hij in was gevlogen. Toen hij de gang bereikte zag hij Ignis en Sky vechten. De lichtstraal van Sky's zaklamp - hoe kwam hij aan een zaklamp? - vloog alle kanten op en Oz knipperde met zijn ogen toen het licht plotseling in zijn gezicht scheen. Meteen was de lichtstraal weer weg, maar er dansten lichtvlekken voor zijn ogen. Hij keek rond, maar kon Arya niet vinden. Waar was ze? Hij voelde paniek opkomen. Sky vroeg het aan Ignis, die naar een plek in de gang keek. Oz volgde haar blik, maar kon het meisje niet zien in de duisternis. Hij verplaatste zich in de richting waar ze ongeveer moest zijn en zag haar toen half achter een steen zitten. Ze had haar handen voor haar oren en had haar ogen stijf dichtgeknepen. Hij haastte zich naar haar toe. Toen hij dichterbij was hoorde hij dat ze zacht iets neuriede.
Sky kwam tegelijk met hem bij Arya aan en ging op haar hoofd zitten, waarna hij zijn vleugels om haar heen vouwde. Oz duwde zachtjes tegen haar been. "Arya?" vroeg hij voorzichtig. Geen reactie. "Arya?" Toen een reactie opnieuw uitbleef voelde Oz grote bezorgdheid, die daarna plaatsmaakte voor woede. Hij keerde zich af van zijn meesteres en racete naar de Charmander. Onderweg viel zijn blik op enkele Zubat die rond waren blijven hangen. "Wegwezen jullie!" schreeuwde hij. "Ik geef jullie drie tellen! Drie!" De Zubat weken terug, maar bekeken hem toen eens beter met hun sonar. Wat ze zagen verraste hen enigszins: het was geen grote, gevaarlijk pokémon, maar gewoon een kleine Diglett. "Twee!" Ze aarzelden. Die Diglett mocht dan klein zijn, hij had wel erg veel zelfvertrouwen dat hij hen zo durfde te commanderen. Daar moest een goede reden voor zijn, toch? Misschien was hij sterker dan hij leek... "Één!" De Zubat stoven ervandoor. Oz' razernij was nog niet uitgewerkt. Hij wendde zich tot Ignis. "Wat heb je met Arya gedaan, zeg op!" schreeuwde hij tegen haar, terwijl hij haar woedend aankeek.

ZEPHIR ~ Nu leek de Eevee opeens weer heel lief. Zephir begreep er niks van. Het ene moment sprak ze op een angstaanjagende toon tegen Sky, het volgende likte ze Iria's wonden schoon en zat ze te huilen. Toen sprong ze op en leek ze klaar te staan voor een gevecht, terwijl de tranen nog nauwelijks opgedroogd waren. Zephir zuchtte hoofdschuddend. Meisjes, hij zou ze nooit begrijpen. Hij keek weer naar zijn nagels, maar toen hij een kreet hoorde keek hij weer op. Ona was opgestaan en keek met een woedende blik en gebalde tentakels naar de zojuist verschenen Oddish.

ONA ~ Dat monster! Dat gevoelloze kreng! Hoe durfde die blauwe bol überhaupt nog te bestaan? Ona slaakte een kreet en sprong op. De graspol vocht met de Eevee en Ona hoopte dat de tweede de eerste zou verslaan. Dat was niet het geval. Het vuurmeisje gooide een pokéball naar de uitgetelde Eevee, maar Ona bleef naar Bloom kijken. Haar bloed kookte en haar tentakels jeukten. Ze telde tot tien. Toen stortte ze zich met een kreet op haar rivale.

•Ignis•
Ze kreunde, wauw Sky was echt sterk geworden. Langzaam kwam ze recht, een pijnscheut en ze kromp weer in elkaar. Ze klemde haar tanden op elkaar en zette een pootje op de grond, waarna ze langzaam recht kwam en rond keek. Ze trok haar sjaal recht en wou wegwandelen, maar werd zo terug getrokken en botste terug tegen de ijskoude wand van de grot. "Awh," Haar blik gleed over de wand, stopte bij een paar stenen waar haar sjaal onder zat. "Nee hé," mopperde ze zachtjes. Ze sloot haar ogen en tilde voorzichtig haar klauwtje op, waarna ze Scratch gebruikte. De sjaal scheurde, een stuk bleef rond haar nek en een stuk bleef onder de steen steken. Ze zuchtte opgelucht en stond opnieuw op. Toen hoorde ze de donderende stem van de Diglett. Ze slikte en begon weg te strompelen, maar hoe dan ook, de Pokémon haalde haar natuurlijk in. Wacht... Was ze nu van haar problemen aan het weglopen? Ze stond stil, keek om en zag dat de Pokémon naderde. "Nee," fluisterde ze. Ze trok haar klauwen naar achter en draaide haar om, wandelde zelfverzekerd naar hem toe en keek hem met een dodelijke blik aan. Ze gromde zachtjes. "Wat heb je met Arya gedaan, zeg op!" "Als je het zo graag wil weten! Wel, ik heb haar eens de term; Fun geleerd, meer niet," Ze haalde haar klauw op, hij gloeide blauw op. "En nu wegwezen jij!" Ze sloeg de klauw naar hem uit, draaide soepel om, gaf hem een klap met haar staart en vervolgde met een Flamethrower waarna ze haar klauwen ophaalde en ze beide blauw oplichtte en ze sloeg ze recht in zijn gezicht waarna ze Scary Face gebruikte, vervolgde met Smokescreen en haar uit de voeten maakte, zover ze kon lopen.

Ze kreunde zachtjes, haar linkervoet deed zo'n pijn. Ze beet op haar onderlip, onder de wonden en krassen slenterde ze verder. Het was zij tegen de wereld, niemand wou aan haar kant staan. Maar ze konden haar afbreken en kapot maken, ze deed toch wat ze wilde, zij was de baas van haar eigen leven. Ze gromde en grijnsde daarna vaagjes. "Stomme Arya, Oz en Gwen," gromde ze. Ze had niks tegen Zephir en Ona. Zij waren ok. Maar die Arya was echt saai, die Oz bazerig en Gwen... Wel zij was Gwen. Ze haatte haar, ze waren rivalen. Dus kon ze niet van haar houden. Haar blik gleed naar de rotswand en ze strompelde er langzaam naartoe. Met een zucht ging ze zitten, starend naar de rotswand over. Haar vlam tekende figuurtjes op de wand en ze keek er wat verward naar. 'Wat een stom ding ben ik toch.' En met die gedachte sloot ze haar ogen. Ze duwde haar knieën tegen haar aan en haalde haar klauwen erom heen en drukte haar gezicht er tegenaan. Om snikken en tranen achter te blijven.

•Sky•
Hij hoorde hoe Oz met veel gedonder de Zubat wegjaagde en naar Ignis toeging. Hij zuchtte, duwde zijn snavel tegen haar handen en probeerde ze zo weg te duwen van haar oor. De Pidgeotto tilde ze een beetje op en zij zachtjes; "Arya?" Hopelijk klonk het als; "Pidge?". Het moest haar kalmeren. Hij sprong van haar hoofd en begon tegen haar hoofd te duwen. Wat had Ignis toch met haar gedaan? Hij wist dat ze wel een kreng kon zijn, maar de laatste tijd was ze echt 'lief' geworden. Ze was echt 'lief' op zijn Ignis'. Hij zuchtte opnieuw en staarde Arya aan, hopend dat ze uit de trans kwam.

•Iria•
De bal stopte met wiebelen en het lampje doofde. Ze had een Eevee gevangen! Om haar lippen verscheen langzaam een lachje. Maar opeens hoorde ze Ona gillen. Ze keek op. "Ona, wat...?" Ze rende op Bloom af, was ze boos op haar? De Oddish keek even naar de bal, maar begon daarna vals te grijnzen. Ze sprong ook naar voren. Wat was hier aan de hand? Ze leunde wat naar achter en zette haar hand in haar rode haar. Ze snapte er niks meer van. Oz was weg, Sky was ook weg, Bloom en Ona waren in een soort gevecht en die Meoth... Was gewoon raar en een beetje eng. Het meisje schudde haar hoofd, niet echt goed wetend wat er aan de hand was. Maar goed, de Eevee. Ze wandelde naar haar toe en tilde bal op. Ze keek er even naar, dacht diep na en klaarde toen op. "Penellopé," fluisterde ze zachtjes tegen de bal. Toen hield ze deze voor haar en in een flits kwam haar nieuwste aanwinst tevoorschijn. Ze keek haar aan en toen sprong het bruine vosje in haar handen. "Penellopé," herhaalde ze. De Eevee staarde haar aan. "Ik ben Iria, de Pidgeotto heet Sky, de Charmander Ignis, de Oddish Bloom, de Tengella Ona, de Meoth Zephir en dan is er nog een Diglett met de naam Oz en een Charmeleon die de naam Gwen draagt," zei ze tegen de Eevee. Penellopé knikte en lachte naar haar, ze was erg blij zo te zien.

•Bloom•
Ona rende woedend op haar af. De knol keek haar eerst achterlijk aan, maar begon toen vals te grijnzen. Ze begon op en neer te springen en sprong toen naar voren. Ze draaide haar om en begon weg te rennen. Maar toen viel haar blik op een Meoth. Ze grijnsde, rende op hem af en bekeek hem eens goed. Ze keek naar zijn staart, zijn ogen, zijn oren, alles en keek toen terug in zijn ogen. Toen verscheen de grijns weer. Ze knipoogde en er verschenen hartjes rond haar, die vervolgens op hem af kwamen. Attract. Ze draaide haar om naar Ona, die nu erg dicht was. Ze slikte maar schoot ter verdeging Acid in het gezicht van de bol. Waarna ze terug gierend wegliep.

-OOC; Soory voor laatheid >.<"-

OZ ~ "Als je het zo graag wil weten! Wel, ik heb haar eens de term; Fun geleerd, meer niet," antwoordde Ignis bot. "Oh ja? Zie jij haar plezier hebben dan? Ik niet, in ieder geval!" gromde Oz. "En nu wegwezen jij!" riep de Charmander. Haar klauw gloeide blauw op. Dragon Claw, wist Oz meteen. Hij dook razendsnel de grond in, waardoor de aanval boven zijn hoofd door de lucht zwiepte. Hij ging zich nu niet zomaar weg laten jagen. Die Ignis had hem kwaad gemaakt en dat zou ze merken ook! Hij ontweek haar staart door achteruit te wijken, maar Flamethrower kwam er te snel achteraan om ook te ontwijken. Oz grauwde. Onder de grond sloeg hij tegen de aarde, waardoor die begon te trillen. Ze waren ver genoeg verwijderd van Arya en Sky, dus bij hen bleef de grond stil. Hier echter, waar Ignis en hij waren, trilde en rommelde de aarde. Magnitude: 9. Het hoogste dat hij ooit had gehaald en het op één na hoogste mogelijk. Ze zou zijn woede voelen! Niet alleen de grond trilde, ook de muren, het plafond. Het regende kleine steentjes, maar Oz merkte het niet eens.
De Charmander hief haar klauwen op, die opnieuw blauw opgloeiden. Oz was nog bezig met zijn aanval en kon het niet meer ontwijken. De klauwen raakten hem recht in zijn gezicht. Hij dook even de grond in, waardoor hij haar Scary Face gelukkig niet zag. Toen hij weer bovengronds kwam zag hij nog steeds niets, maar nu door haar Smokescreen. Hij hoestte. Hij hoorde haar rennende voetstappen en voelde hun trillingen in de grond. Duisternis hield hem niet tegen. Woedend zette hij de achtervolging in. Hij gooide een kluit aarde in haar richting, maar de voetstappen werden zachter en zachter. Oz gromde. Gefrustreerd sloeg hij tegen de muur, onbewust opnieuw Magnitude uitvoerend. Ditmaal had hij kracht 7. Er ontstond een barst waar hij had geslagen, de muren trilden en er viel opnieuw steengruis van het plafond. Oz' plotselinge uitbarsting van woede ebde weg en liet hem vermoeid achter. Hij moest terug naar Arya.

ZEPHIR ~ Zephir keek met verbazing naar de twee gras-pokémon en schudde opnieuw zijn hoofd. Meisjes... dacht hij opnieuw. Hij besloot de twee te negeren. Dat werd hem echter al gauw onmogelijk gemaakt, want de Oddish leek van plan hem ook in het gevecht te betrekken. Ze bleef even voor hem staan en bekeek hem even keurend. Toen knipoogde ze. Oei. Roze hartjes vlogen door de lucht. "Oh nee, daar komt niks van in," zei hij. Hij rolde over de grond, weg van de verliefdmakende hartjes, die zonder schade aan te richten tegen de rotswand uiteen spatten. Zephir draaide zich grommend naar haar om. Hij had geen zin in dit soort spelletjes. Als die Oddish nog iets probeerde zou ze zelf de gevolgen voelen.

ONA ~ Ona grijnsde toen Zephir zich niet zomaar in liet palmen door de knol. Ona sprong naar haar toe. De graspol slikte, maar spuugde toen een paarszwarte vloeistof naar haar. Het brandde gaten in Ona's tentakels en ze slaakte een kreet. Het brandde! Ze gromde boos. Wacht maar, grasspriet, wacht maar. Ze hief haar tentakels op en schudde er een grote wolk paars poeder uit. Ze blies de wolk gifpoeder naar Bloom. Sleep Powder had ook gekund, maar dat was Ona te vriendelijk. Bloom was ook niet vriendelijk tegen haar, en dat terwijl ze de Oddish eerst zo aardig had gevonden! Maar nu was dat voorbij. Ona was Blooms laffe aanval op die dag met de Beedrill niet vergeten. Ze had haar revanche nog niet gehad. Nu zou ze die krijgen.

•Ignis•
Ze had erg veel schade opgelopen door die Oz. Ze gromde, ze moest hier eerst weg. Ze keek rond, maar vond de kracht niet om te zoeken, ze wou hier blijven, misschien was dat ook beter. Ze zuchtte en rekte haar benen uit. Moest ze terug gaan? Misschien was dat het beste, ookal zou Oz haar in elkaar meppen, ze kon er nog steeds vandoor gaan. Ze wist immers de weg niet terug. Ze zuchtte, ging terug op haar poten staan en keek naar de duisternis, waarna ze er langzaam in wandelde en ze het oplichtte door de vlam op haar staart, langzaam stapte ze verder. Misschien kon ze haar excuses aanbieden? Ze wiste dat ze er niet ongeschonden vanaf zou komen, maar dat Oz EN Sky zouden komen was een complete verassing. Oz alleen zou makkelijk zijn, maar de Pidgeotto was echt te sterk voor haar. Ze zuchtte, wetend dat ze niet sterker was dan de vogel, die ze nog niet zo lang geleden had weten te verslaan bij de boom met de Spearrow. Maar wacht, de Spearow was er ook nog bij, misschien had hij Sky verslaan en had zij daar maar gestaan? Ze zuchtte en staarde naar de grond, ze verachtte haarzelf, maar zou dit niet tonen aan haar vijanden, ze wou niet zwak overkomen, ze was dat al. En als haar lichaamstaal daar nog eens schepje op deed, dan kon ze dat gymgevecht vergeten. Misschien zou Iria haar wel ruilen met een andere Pokémon... Wie weet. Ze zou het haar ook niet kwalijk nemen, wie zou er nou graag zo'n Pokémon willen hebben? Ze zuchtte opnieuw en toen ze opkeek verscheen de Diglett op haar netvlies. Ze grijnsde, sloot haar ogen en viel toen verslagen neer.

•Bloom•
Ah nee! Die Meoth ontweek haar aanval, hij was wel snel he. Maar voor ze verder kon denken, schudde Ona met haar tentakels en kwam er paars poeder vrij. Poisonpowder. Ze kon die aanval ook! Ze schudde met haar bosje op haar kop en datzelfde goedje kwam eruit, wacht ze had nog meer poeder. Ze schudde nog een keer en deze keer kwam er geel poeder uit. Dit was leuk! Ze begon in het rond te springen, terwijl verschillende kleuren in de lucht verschenen, geel, blauw, paars. Oh, nu kon ze nog Sweet Scent doen! Ze stopte en rond haar verscheen een roze gloed en mysterieuze roze blaadjes. Het rook heerlijk en samen met haar poeder mengsel leek het echt schattig. Opnieuw sprong ze blij op en neer. Ze vond dit zo leuk! Ze sprong door de wolk heen en kreeg wat van de verschillende poeders op haar. Het blauwe deed niks, maar het gele liet een rilling over haar ruggengraat gaan en even bleef ze staan en toen brandde er iets op haar bladeren. Ze keek op. De paarse pollen brandde haar lichaam weg! Ze begon luidkeels te gillen. De Oddish rende als een gek door de grot en stopte af en toe eens omdat de gele pollen haar lieten rillen. Ze begon te snikken en dan uiteindelijk te wenen, waardoor ze tegen de rotswand aanbotste en achterover viel om daar te blijven liggen en nog luider begon te wenen.

•Penellopé•
Het was een rare bende, die Oddish en Ona en ook de rest die zich ergens in de grot bevonden. Maar ze had nu echte vrienden! Iria zette haar neer en ze keek nieuwsgierig rond, haar blik bleef even bij de Oddish, die als een baby zat te huilen, wat was ze raar zeg. Ze kroop wat naar achter en draaide haar om, haar blik viel op de buitenwereld. De hemel was niet langer blauw, maar werd langzaam rood en oranje van kleur. Het zou weldra nacht worden.

-OOC; Inspiloos :c -

ARYA ~ Het was lange tijd rustig om haar heen. Ze hoorde een Pidgeotto en daarna gerommel, alsof er in de verte een aardbeving plaatsvond. De grond onder haar bewoog niet. Er duwde iets tegen haar hoofd en ze boog ervan weg. Het geluid verstomde, waardoor het weer stil werd in de tunnel. Ze hoorde zelfs geen Zubat meer.
Ze merkte dat er iets naar haar toe kwam. Iemand raakte heel voorzichtig haar arm aan. Ze sloeg haar armen wat dichter om zich heen, maar de persoon bleef volhouden. De aanraking was zacht. "Lett?" hoorde ze zacht naast zich. Heel voorzichtig deed ze haar ogen open en hief haar hoofd op, zodat ze net over haar knieën heen keek. Naast zich zag ze de Pidgeotto. Was het Sky? Kon ze hem vertrouwen of was hij net zoals Ignis? Ze had ook gedacht dat ze Ignis kon vertrouwen... "Lett?" hoorde ze opnieuw. Ze keek naar de kleine Diglett voor haar. Oz. Ze ontspande. Oz kon ze vertrouwen. Hij was haar pokémon, ze kende hem. Hij zou haar niks aandoen. Er verscheen een opgeluchte glimlach op zijn bezorgde gezicht. Ze glimlachte nog wat beverig terug. Ze keek rond en haar blik viel op de zaklamp die voor Sky's poten lag. Haar zaklamp. Hoe kwam Sky daaraan? Had hij hem gestolen? Spande hij soms samen met Ignis? Ze keek naar Oz. Oz zou haar helpen als dat zo was. Ze keek weer naar de zaklamp. Hij stond nog aan en ze pakte hem op. Het gaf haar een veilig gevoel zelf licht te hebben.

OZ ~ Ho-oh zij dank, Arya was in orde. Of nou ja, in orde... Woede welde opnieuw op in de Diglett toen hij de talloze kleine bijt- en krabwondjes zag. Waarom had hij haar nou niet eerder gevonden? Dan was er nu niks aan de hand geweest. Nu was zijn meesteres gewond en haast in shock. Die vervloekte Ignis, ze zou hier nog spijt van krijgen! Nu moest hij het meisje hier vandaan krijgen. Gelukkig had hij een uitstekend richtingsgevoel én een geweldig geheugen, dus het zou hem weinig moeite kosten haar naar de uitgang te leiden. Hij ging een klein eindje de grot in. Meteen verscheen er een verschrikte uitdrukking op Arya's gezicht. Dacht ze dat hij haar achter zou laten? "Kom, ik breng je naar de uitgang," zei hij vriendelijk en hoewel ze de woorden niet kon verstaan kwam de boodschap aan. Ze stond langzaam op, met één hand steun zoekend bij de muur. Daarna liep ze met trillende passen achter hem aan, de zaklamp vastklampend alsof haar leven ervan af hing.

De terugweg leek sneller te gaan dan de heenweg en het duurde niet heel lang voor ze de lichten van de hoofdtunnel zagen. Arya ontspande zichtbaar toen ze weer op veilig terrein waren. Even later zagen ze het licht van de uitgang. Oz was verbaasd toen hij zag dat de hemel al oranje kleurde. Waren ze zo lang weg geweest? Nog verbaasder echter, was hij toen hij het veelkleurige poeder zag, dat de grond als een tapijt bedekte.

ZEPHIR ~ Ona wapperde Poison Powder tevoorscheen en Bloom leek te vinden dat zij dat beter kon. Uit haar... gras?... kwamen drie kleuren poeder en even later nog een vierde poeder, een roze, die een bedwelmende zoete geur verspreidde. De wolk verplaatste zich toevallig in zijn richting en Zephir voelde zich een beetje doezelig worden van de zware, zoete geur. Toen bereikten de poeders hem. Het was een merkwaardige sensatie, die hij liever niet gehad had. Hij voelde zich heel slaperig worden, terwijl hij zich tegelijk voelde alsof hij statisch was en begon te trillen. Hij kon zich niet bewegen en voelde een verschrikkelijke duizeligheid opkomen. Hij was moe, maar door het geprikkel en de hoofdpijn viel hij niet in slaap.

ONA ~ Eerst moest Ona lachen toen ze Blooms geschrokken reactie zag. Hahahaha, verslagen door haar eigen aanval! Toen de Oddish echter tegen de muur botste en daar huilend bleef zitten, begon Ona zowaar iets van medelijden te voelen, een gevoel dat ze voor zover ze zich kon herinneren nooit eerder had gehad. Ze vlocht haar tentakels in elkaar tot een soort waaier en begon daarmee de kleurige wolk naar de uitgang te wapperen. De geur maakte haar een beetje doezelig, maar ze had geen poeder ingeademd, dus verder was ze in orde.
Toen de wolk eenmaal buiten was, verspreidde de wind het poeder alle kanten op. Ona giechelde. Zometeen waren er waarschijnlijk heel wat duizelige of slapende wilde pokémon daar buiten. Lachend zwaaide ze de wolk uit. Daarna draaide ze zich weer om naar de andere aanwezigen. Niet alleen Bloom had de gevolgen van de poedercombinatie ondervonden, ook Zephir was er niet ongeschonden vanaf gekomen. Hij zat in elkaar gezakt te trillen, niet ver van Bloom vandaan.
Niet al het poeder was naar buiten gewaaid. Een dunne laag van het spul bedekte de grond. Ona grinnikte, leuk vloerkleedje. Ze keek op en zag Oz tevoorschijn komen, met achter hem Arya.

•Sky•
Arya haalde haar handen van haar hoofd toen Oz kwam. Goed, dat was dat. Oz hielp Arya en Sky's werk zat erop, de Diglett kon dit jobje zelf aan. Hij hielp haar weg van deze plek, maar ook het licht nam ze mee. Hij keek even schuin naar het meisje die haar zo vastklampte aan het licht. Hij zweeg, keek toe hoe Oz zo goed voor haar zorgde en observeerde, leerde. "Kom, ik breng je naar de uitgang," Arya stond op, trillend. Had ze pijn? Sky schoot naar voren, wou helpen, maar zag dat ze al steun vond bij de rotswand. Hij klapte zijn vleugels open, bleef even ter plaatse hangen, maar landde toen weer om het duo braaf te volgen. Hij zuchtte, hij wou zo snel mogelijk naar Iria. Naar zijn meisje. Hij keek naar de Diglett en zijn trainer. Hij kon niet zomaar de zaklamp uit haar handen trekken, hij was niet zoals Ignis. Helemaal niet! Zij was gemeen en hij was... Nou ja een soort van lief. Hij beschermde toch, zij bedroog. Zijn ogen schoten van links naar rechts, bestudeerden alles goed, ze waren beschermers, zijn ogen. Hij had een goed zicht, een uitstekend zicht! Hij slikte, hij wou niet opscheppen. Niet zoals Ignis deed. Hij wou niet zoals haar zijn. Helemaal niet...

Toen ze de uitgang bijna hadden bereikt en de lichtstralen van de al zakende zon zichtbaar waren, glunderde hij, spreidde hij zijn vleugels en vloog hij zo over het duo heen. "IRIA!" gilde hij opgewonden. Hopelijk had de Eevee haar niks aangedaan. Het licht werd feller en verblinde hem even, waardoor zijn oogleden zich even moesten sluiten, maar al snel opende hij ze terug. Zijn blik viel wel meteen op het meisje dat bij de rotswand zat, daarnaast zat een Eevee, starend naar buiten. Hij begon te knarstanden, maakte zich klaar voor een Quick Attack en schoot naar voren. "Sky nee!" hoorde hij een maar al te bekende stem zeggen. Hij maakte een scherpe bocht naar links, schoot de duisternis van de grot terug in, maar verscheen al snel terug. Hij keek schuin naar zijn trainer. Niet echt wetend wat er aan de hand was.

•Iria•
Wou Sky nog steeds Penellopé pijn doen? Dat was het! Hij mocht dat niet doen! Zij heeft nooit iets verkeerd gedaan. Hij lande voor haar en zij wou hem een berisping geven, maar ze... Ze kon het niet. Ze hield te veel van hem, hij bedoelde het toch goed? Ze zuchtte en keek weg. Zijn blik zette haar enkel onder druk. Ze keek naar de Eevee, zij staarde dromerig naar buiten. Wat zou er door haar heen gaan? Ze keek terug naar Sky. Wacht. "Arya?" vroeg ze. Hij schrok op, keek haar even bezorgd aan, maar keek toen naar de grot. Ze zag een licht, raar, dat was haar nog niet opgevalen. Tone zag ze het meisje, onder de beten en schrammen. Iria schrok en zette haar handen op de grond, waarna ze steun zocht bij de rotswand en langzaam recht kwam. Ach, haar rug. Ze zette haar kiezen op elkaar en strompelde naar haar toe. Nu pas zag ze ook het tapijt van kleuren, maar daar vergde ze niet veel aandacht aan. Ze duwde haarzelf weg van de rotswand en legde haar linkerhand op de rechterarm, waar de wond van de beet zat. Het was echter niet belangerijk nu. Arya was nog jong, kon ernstige trauma's oplopen en dat wou ze niet risceren. Voor het eerst voelde ze zich verantwoordelijk voor een zwak persoon. "Wat is er gebeurt?" vroeg ze half in paniek, half buiten adem. Ze was het echter niet meer gewend om te lopen.

•Bloom•
Toen ze daar zo bleef liggen, vloog een wind langs haar bol. De tranen stopten met stromen en keken nieuwsgierig naar de bron van de wind. Het was... Ona? Huh? Haatte ze haar niet? Ze ging rechtzitten, maar een elektrische schok liet dat niet toe en opnieuw schoot ze in elkaar. Ze had dit nog nooit meegemaakt, het was iets heel anders dan bij de Beedrill...

ARYA ~ Arya kon wel huilen van opluchting toen ze eindelijk weer bij de ingang aankwamen. En dat deed ze ook. Nog altijd natrillend leunde ze tegen de rotswand en knipte de zaklamp uit. Ze stopte hem terug in haar tas. Nog steeds snapte ze niet hoe het kon dat hij daar niet gewoon in had gezeten toen ze hem wilde pakken en hoe Sky eraan gekomen was. Ze dacht dat Iria's Pidgeotto toch wel een vriendelijker karakter had dan de Charmander. Iria kwam wat moeizaam naar haar toe gestrompeld. "Wat is er gebeurd?" vroeg het roodharige meisje. "Ignis... ging opeens raar doen," mompelde Arya. Ze wist niet goed hoe ze het uit moest leggen. Ze vond het ook wel lastig om te zeggen. Hoe zou Iria het opvatten als ze zei dat haar Charmander haar had aangevallen?
Haar wondjes prikten, maar het bloedde gelukkig niet ernstig. Toch konden ze misschien beter teruggaan naar Pewter City, want het moest wel schoongemaakt worden. Dan moesten ze hun zoektoht naar Gwen morgen voortzetten... Zouden ze haar dan nog kunnen vinden? Als ze nu teruggingen naar de stad, zou Gwen dan de volgende dag niet allang ver weg zijn? Arya wilde er niet aan denken. Aan de ene kant wilde ze eigenlijk wel terug naar Pewter. Naar een warme kamer, droge kleren en een zacht bed. Aan de andere kant vond ze het stom van zichzelf om een comfortabele kamer te verkiezen boven het vinden van haar starter. Wat nou als er vannacht iets met Gwen gebeurde?
Tegelijk kwam met haar vermoeidheid weer een moedeloos gevoel opzetten. Zelfs als ze Gwen vonden, wie zei dat ze met hen mee zou gaan? Arya kon haar in haar pokéball laten, maar ooit moest ze er toch weer uit. Wat nou als ze dan gewoon weer weg zou rennen? Konden ze Gwen niet beter laten?
Terwijl deze twijfels door haar hoofd schoten, keek ze nauwelijks om zich heen. Het poeder op de grond was haar nog niet eens opgevallen en ze lette ook niet echt op haar pokémon.

ZEPHIR ~ Zephir had zich opgekruld tot een trillend bolletje. Als hij zijn ogen dicht had, had hij het gevoel dat hij viel, maar als hij ze open deed leek het alsof de wereld om hem heen ontplofte. Alles draaide en het zachte avondlicht leek veel te fel. Ook de geluiden leken te hard, waardoor zijn hoofdpijn nog meer verergerde. Hij zou het op dat moment niet eens zo erg gevonden hebben om zijn pokéball in te gaan, maar Arya merkte hem niet eens op. Zo zag je maar weer wat je nou eigenlijk aan trainers had. Zij verwachtte altijd alles van jou, maar als je zelf in de problemen zat mocht je het in je uppie oplossen. En iets oplossen was op dit moment niet echt makkelijk. Zelf dénken deed al pijn. Voortdurend trokken er rillingen door hem heen alsof hij onder stroom stond. Hij was voor zijn gevoel vermoeider dan hij ooit was geweest.

OZ ~ Oz was zelf ook niet zo met de Meowth bezig. Hij keek bezorgd naar zijn eigenares. Ze moesten echt terug naar Pewter City. Waarom had hij Ignis nou vertrouwd? Hij had zelf met Arya mee moeten gaan, dan had hij haar kunnen beschermen en dan was dat hele drama haar bespaard gebleven. Hij had zijn meesteres niet achter moeten laten bij andermans pokémon.

ONA ~ Bloom en Zephir leken allebei niet echt in orde te zijn, maar Ona wist niet wat ze daaraan kon doen. Het was ook niet echt haar verantwoordelijkheid, wel? Zij had al geholpen. Ze was wel blij dat zijzelf niks had opgelopen. Goed, een paar van haar tentakels schokten een beetje van Stun Spore en één tentakel was helemaal bruin geworden van het gif, maar tentakels konden vervangen worden. Morgen was haar tentakelbos weer zo goed als nieuw. Ze gaapte. Ze was eigenlijk ook wel een beetje slaperig. Ze had wel een beetje resistentie tegen Sleep en Poison Powder, maar andermans poeder zat altijd weer anders in elkaar dan je eigen. Het was jammer dat zij nog geen Stun Spore kon, het was best een handige aanval, als je zo naar Zephirs toestand keek. Ze keek weer naar Bloom. Die zou er vast sneller overheen komen. Het was immers haar eigen poeder. Het kwam vast door de grote hoeveelheid en de combinatie dat ze er wel last van had. Maar goed, dat was wel weer genoeg denkwerk voor één dag. "Ik ga een tukje doen," mompelde ze. Ze liet zich omvallen en viel binnen een paar seconden in slaap.

•Iria•
"Ignis... ging opeens raar doen," Iria verstijfde. "Ging ze... Raar doen?" herhaalde ze wel meteen. Ze zuchtte, keek Arya even aan, blik vol spijt. "Ignis heeft zo haar momentjes," begon ze. "Ze is een pestkop, echt, sorry. Ik dacht dat ze het nooit meer zou doen... Blijkbaar had ik het weer fout," zuchtte ze. Een gemengd gevoel van woede en bezorgdheid voor Ignis kwam er in haar op. "Wat heeft ze je aangedaan?" zei ze toen. Arya zag er niet al te best uit met al die wondes. Iria slikte en keek terug naar achter. Ze had wel een EHBO-kit bij haar, maar ze had zelf zo weinig ervaring met dit soort wondes. Oké, haar rug telde niet mee. Ze keek het kleine meisje nog even aan en draaide haar daarna om, om terug naar haar zak te strompelen. Penellopé leek dit echter te zien en pakte haar zak om deze wat dichter te brengen. Iria lachtte naar haar nieuwste Pokémon. Ze ging door haar knieën en ritste de schoudertas open. Er lag vanalles in, een opblaasbare luchtmatras, Pokéballs, eten, en noem maar op. Ze graafde verder en vond het witte doosje al snel. Ze trok het uit de rommel van haar zak en legde hem naast haar zak. Ze ritste hem terug toe en zette hem aan de kanten, waarna ze de kit openklikte en erin keek. Vluchtig wierp ze een blik op de spullen, maar toen moest ze op haar knieën gaan zitten om de pijn van haar rug te onderdrukken. Ze rommelde even door de doos en vond het! Zuurstofwater! Ze haalde het bruine flesje uit de doos en zette hem netjes naast de opengeklapte doos, waarna ze ook nog watjes, verband en plakkers uithaalde. Daarna klikte ze de kit terug toe, om de doos terug in haar zak te proppen. Ze pakte de voorwerpen vast en stond langzaam recht. "Zal ik je wonden schoonmaken?" stelde ze voor. Zonder enige toestemming van het meisje liep ze naar haar toe. Ze zette de middelen op de grond en ze deed haar trui uit, waarna ze hem op de grond legde en Arya erop legde. Ze draaide het flesje van zuurstofwater open en keek naar de watjes. Huh... Waar waren ze? Ze keek rond en zag opeens dat Penellopé die donzige dingen tussen haar tandjes had geklemd. Iria lachte zachtjes, maar werd direct terug serieus. Ze ging terug op haar knieën zitten om een watje aan te nemen en er wat zuurstofwater op te gieten. Gelukkig waren de meeste wondes open en waren er geen brandplekken, want de brandzalf was spijtig genoeg op. Ze dopte de grootste wondes af en legde daarna het watje weg, dit werkte zo niet. Ze keek naar de fles en daarna naar de watjes. Ze pakte er een paar uit de bek van de Eevee en goot langzaam het water op de wonden. Meteen kwam er wit schuim. Perfect! Ze keek er even naar en dopte het daarna zachtjes af om vervolgens er een plakker op te plakken. Deze wonde was heel toevallig op haars chouder, dus kon ze moeilijk er een verband rond draaien, dat ging ze rond haar armen doen, in het bijzonder die arm met het grote litteken, waarschijnlijk van de Beedrill. Ze vervolgde deze actie meerdere keren tot alle wonden verzorgd waren. Na enkele minuten werken keek ze Arya tevreden aan. "Zo," zei ze opgelucht. Waarna ze het flesje toedraaide en terug recht ging staan. Sky zag dat ze al enkele keren was gaan zitten en terug recht was gaan staan en meteen vloog hij op. Paniekerig, bezorgd om haar toestand. "Het is niks Sky, ik heb geen pijn," Hij snoof, landde maar volgde haar toch op de voet, net zoals Penellopé. "Als je jezelf nuttig wilt maken, ga dan opzoek naar Ignis, ik heb het gevoel dat er iets niet goed is met haar," snoof Iria naar Sky. Hij knikte. Het roodharige meisje bukte opnieuw neer bij haar tas om de kit weg te stoppen en een zaklamp boven te halen. Ze knipte hem aan en gaf hem aan haar Pidgeotto. Hij knikte, duwde trouw zijn kopje tegen haar hand en zij antwoorde met wat gekrab in zijn nekje, dat had hij graag, waarna hij opvloog en als een lichtje in de donkere tunnel verdween.

•Sky•
Tuurlijk was Ignis niet in orde, ze was compleet gek geworden, maar als het Iria gelukkig maakte, dan deed hij het. Hij liet zijn vleugels rustig gespreid, hij ging gewoon wat rondzweven, het was niet zo belangrijk, maar hij wou wel snel terug zijn. Anders zou die Eevee...! Hij schoot naar voren. Nee, als die Eevee nog één keer Iria aanraakte was ze dood. DOOD! Ze zou ervan lusten dat beest! Ze mocht nooit, maar dan ook NOOIT! Zijn trainer iets aandoen, bij de Beedrill was hij te zwak, maar nu was hij sterker! Moest hij nu die Beedrill tegen komen, ôh het zou niet goed gaan! Hij schoot steeds sneller door de grot waarna hij afdraaide bij de tunnel waar Arya en Ignis voor het laatst waren gespot, vooral Ignis. Hij schoot vooruit. Alles was wat wazig rond hem, maar hij kon nog steeds alles perfect ontwijken. Hij had gelogen tegen Zephir, hij kon zich perfect redden in de grotten, maar hij wou zijn trainer niet onbeschermd bij Ona en hem laten. Bij Bloom vertrouwde hij nog, Ignis wat minder en de Eevee al helemaal niet. Maar nu Oz er was kon hij er wel op reken dat de meisjes in goede... handen waren? Had hij eigenlijk handen? Zat er eigenlijk iets onder de grond? Of was hij gewoon een bobbel? Oké, daar ging hij zijn hersenen niet over pijnigen. Hij schoot steeds sneller langs de bodem van de grot, totdat zijn oog een klein lichtje spotte. Hij opende vluchtig zijn vleugels en dook naar boven om vervolgens naar beneden te duiken en de silhout, die trouwens een Charmander was, op bij haar middel te pakken, hij maakte rechtsomkeer om terug te keren naar Iria.

•Bloom•
Langzaam ebde de pijn weg, en ook de schokken verdwenen langzaam! Langzaam ging ze recht zitten, ze zuchtte opgelucht en kon Ona nog net; "Ik ga een tukje doen," horen zeggen. Ze keek naar de Tangela die met een plof neer kwam en in slaap viel. Bloom keek even doordringend naar de Pokémon. Waarom had ze geen wraak genomen? Ze was zo... Zwak. Ze keek weg, starend naar de grond. Maar toen gleed haar blik naar de Meoth. Ze hield haar kopje schuin, hij leek wel gek, hoe hij daar als een baby lag te wiebelen. Ze grijnsde even, maar werd direct terug serieus. De Oddish gaapte, ze was erg moe geworden van de poeders die haar gras hadden aangetast. Inderdaad, haar gras was er erg aan toe. Het was hier en daar weggebrand en het rook ook niet zo goed. Misschien moest ze ook wat slapen? Dat leek haar wel een goed idee. Ze ging terug gaan liggen en staarde even naar het plafond van de grot. Nu drong het pas door. Waar was Ignis eigenlijk?

•Penellopé•
De Pidgeotto kreeg wat instructies en vloog de grot in. De Eevee staarde hem nog na, maar al snel viel haar blik op de opgerolde Meoth. Ze staarde er gewoon na, kijkend hoe hij zo stuiptrekken kreeg. Arm ding. Dacht ze. Het vosje liep naar haar trainer en keek naar de tas, geen antwoord. Oké, dan deed ze het wel zelf. Ze keek in de nog openstaande zak en vond wat ze wilde krijgen. Een paar bessen; Een Cheri Berry, Chesto Berry, Pecha Berry en een Oran Berry. Ze pakte ze tussen haar tanden en liep naar de Meoth. Ze legde ze voor hem en zei; "Eet op, je zult er beter van zijn," Oké, hij kon waarschijnlijk de bessen niet pakken. Ze pakte de Cheri Berry en duwde hem in zijn mond, ze vervolgde met alle bessen en draaide haar daarna om om terug naar Iria te gaan, die haar wat raar aanstaarde.

ARYA ~ Arya ging gedwee op Iria's trui liggen en liet het meisje haar wonden schoonmaken. Een klein glimlachje verscheen op haar gezicht toen ze zag dat ze werd geholpen door een Eevee. Had Iria die net gevangen?
Ze staarde naar het plafond. "We moeten zo meteen zeker terug naar Pewter?" zei ze zacht. Ze keek naar de uitgang en zag dat de zon al heel laag stond. Als ze nog voor het donker terug wilden zijn moesten ze gauw vertrekken. Ze keek de andere kant op en zag Oz zenuwachtig ijsberen, af en toe een bezorgde blik op haar werpend. Hij wilde wel helpen, maar hoe? "Rustig maar, Oz, het gaat prima," zei Arya glimlachend. Iria gaf Sky de opdracht Ignis te halen en Arya voelde meteen een lichte paniek opkomen. Om heel eerlijk te zijn zou ze die Charmander het liefst nooit meer zien. Rustig, hier is Iria, hier zijn Oz en Zephir om je te beschermen, dacht ze. Over Zpehir gesproken, waar was die eigenlijk? Van waar ze lag kon ze hem niet zien.

ZEPHIR ~ "Eet op, je zult er beter van zijn," hoorde hij iemand zeggen. Waarom praatte ze zo hard? Hij deed zijn ogen een stukje open en zag zes ronde dingen liggen. Achter die dingen stonden twee Eevees. Hij fronste lichtjes. Twee Eevees? De Eevees besloten dat hij de dingen niet zelf op zou gaan eten, wat inderdaad een beetje lastig ging in zijn conditie, en propte er één in zijn mond. Hij kauwde er even op en slikte hem door. Dat ding was scherp! Het deed hem denken aan de pittige gerechten van de afhaal-Chinees, waarvan ze de restanten altijd in de prullenbakken gooiden. Gelukkig kon Zephir wel tegen een beetje scherpte. Het gevoel onder stroom te staan verdween deels, al bleef hij wel rillen.
Een volgende bes werd in zijn mond gestopt. Het kauwen ging nogal moeizaam. Ho-oh, dat ding was hard! Het leek wel alsof de bes een schil van leer had. Toen hij eenmaal door de schil heen was, bleek het vruchtvlees zelf niet veel beter te zijn. Niet alleen was het hard, het was ook nog eens ongelofelijk droog. Toen hij de bes na een eeuwigheid had weggewerkt, was het slaperige gevoel grotendeels verdwenen.
De volgende bes was heel zacht en zoet. In het begin werd hij misselijk van de zoetheid ervan, maar toen de bes het gif begon te bestrijden voelde hij die misselijkheid wegtrekken.
Hij keek naar de Eevee. het was er weer één. "Dankje," zei hij zacht. Waarom vond hij Eevees ook alweer stom? Ze waren geweldig! Beter in ieder geval dan alle andere aanwezigen. Hij duwde zichzelf rechtop en ging tegen de rotswand aan zitten. Waarschijnlijk kwam het door de combinatie van drie poeders dat de bessen niet alle effecten weggenomen hadden. Hij was nog steeds wat rillerig, had hoofdpijn en was moe, maar hij voelde zich stukke beter dan enkele minuten eerder. Deze vermoeidheid leek ook eerder te komen doordat hij gewoon moe was van de dag dan van Sleep Powder.
Hij zag dat Oz naar hem keek. Zephir keek hem een beetje chagrijnig aan. Zo, dus jij hebt me inmiddels ook opgemerkt? Beetje laat. De Diglett verlegde zijn aandacht weer naar Arya. Waarom hield hij zo van dat kind? Zij had hem gevangen, in een pokéball gestopt en voor zich laten vechten. Waarom verdiende zij überhaupt enige vriendelijkheid van haar pokémon. Ja, háár pokémon, want dat was wat ze waren, haar eigendom. Zephir zuchtte. Misschien moest hij Gwens voorbeeld maar volgen. Gwen zou wel terugkomen, ze wist niks van in het wild leven. Zodra ze honger kreeg kwam ze op een holletje weer terug. Hijzelf daarentegen wist prima hoe hij zich in het wild moest redden. Het was niet comfortabel, maar was het niet beter dan rondgecommandeerd te worden door een kind?

•Iria•
"We moeten zo meteen zeker terug naar Pewter?" Iria keek om. "Als je dat wilt," zei ze tegen het kleine meisje. "Als je liever hier blijft is dat ook goed voor mij," zei Iria zachtjes. "Het is jouw keuze," vervolgde ze waarna ze haar aandacht naar het gapende gat verzette. Ze zuchtte en ging zitten. "Rustig maar, Oz, het gaat prima," zei Arya opeens. Iria keek naar de Diglett, hij was onrustig. Hij leek erg veel op Sky, overbezorgd, helper, vriendelijk... Ze zuchtte en sloot haar ogen waarna ze haar hoofd tegen de rotswand drukte. Eigenlijk wou ze niet terug naar Pewter, het was nog zo ver wandelen. Maar als Arya dat wou, dan zou ze het wel doen. "Weet je wat het grappige is," zei Iria opeens. "Dat alles zou snel lijkt te gaan," vervolgde ze. Ze opende haar ogen, richtte haar tot Arya en begon lichtjes te lachen. "Het lijkt wel gisteren dat ik Ignis kreeg," Hé, dat zou nog eens leuk gesprekonderwerp zijn. "Nou Arya, vertel eens wat meer over jezelf?" flapte ze er zomaar uit. "Als je dat wilt," voegde ze er daarna nog vlug aan toe. Ze wou niet de nieuwsgierige griet zijn.

•Sky•
Ignis was echt zwaar en af en toe moest hij landen. Het zou veel vlotter gaan als hij die zaklamp niet had, maar hij had het ding nodig gehad toen hij haar zocht. Maar nu had hij Ignis' staart. Hij landde voor de zoveelste keer en kreeg opeens een idee. Hij legde Ignis neer en trok haar sjaal af. Hij legde het stuk stof neer en plaatste zijn poten op beide uiteindes, waarna hij de twee uiteindes met zijn bek knobbelde. Nu had hij een soort draagding. Het pakte de sjaal op en plaatste hem rond zijn nek, waarna hij de zaklamp uitknipte en hem erin legde. Hij greep Ignis terug vast en steeg terug op, het was nog steeds niet makkelijk. Maar het ging beter. Hij zuchtte, waarna hij naar rechts vloog, om zijn weg naar de hoofdtunnel voort te zetten. Opnieuw werd de Charmander te zwaar en moest hij landen.

•Penellopé•
De Meoth bedankte haar, maar ze vergde er weinig aandacht aan en liep terug naar Iria's tas. Ze ritste hem toe en keek toen pas om. Ze knikte even bevestigend naar Zephir waarna ze zich naar de uitgang van de grot bewoog. Ze stapte het zachte licht van de zon in en ging toen zitten. Ze sloeg haar staart rond haar poten en keek met haar grote ogen naar de grote oranje bol. Ze zuchtte en ging liggen. Waar was Twist? Ging er door haar heen. Ze had hem voor het laatst in dat bos gezien, daar leerde ze ook Iria kennen. Ze zuchtte en legde haar kopje op haar poten waarna ze haar ogen sloot en even wat tranen liet vloeien. Twist... Wat zou hij denken van deze trainer? Ze keek terug op en zag hoe de wind in de bomen sloeg en de druppels van de korte storm liet vallen. Gefascineerd keek ze ernaar. Hij kan overal zijn, misschien kan hij wel dood zijn... ging er door haar heen. Waar, dat was helemaal waar...