--------------------------------------------------------------------------------



'Rawr!' Met een kleine grom sprong de Charmeleon genaamd Joan omhoog naar de Zubat, die verschrikt naar Seth toefladderde. Hij trok een waarschuwende wenkbrauw op naar Joan, die hem schuldbewust aankeek. 'Je weet toch dat je niet achter Azure aan mag jagen?' zei hij bestraffend. De Charmeleon keek verdrietig omlaag, terwijl de vlam aan haar staart minder fel werd. Seth schrok, en boog voorover. 'Hé... Zo bedoelde ik het niet! Ik ben niet kwaad ofzo.' De Charmeleon keek hem blij aan, waarna ze vrolijk een paar passen vooruitsprong. Seth grinnikte, en keek haar na. Joan wist hem altijd wel beet te nemen op die manier... Maarja, zo werd hij natuurlijk wel psychisch sterker. Alhoewel het niet de bedoeling zou zijn dat de Pokémon hém zou trainen inplaats van andersom. Na gecontroleerd te hebben of zijn Zubat niet al te erg was geschrokken, liep hij weer verder en keek om zich heen. De strakblauwe lucht en het klotsende water van de kustlijn die bij het gebied rondom Viridian City hoorde lieten hem bijna vergeten dat het pas net ochtend was en hij nog een lange, lange dag te gaan had. Hij telde op zijn vingers hoeveel dingen hij vandaag nog zou moeten doen. Één; hij zou voordat het middag werd de Viridian forest moeten bereiken, anders zou het niet goed zijn voor Azure. Hij kreeg het altijd snel te warm, waarschijnlijk kwam dat door het feit dat de Zubat altijd al in een grot had gewoond voordat Seth hem ving. In de Viridian forest zou hij een rustige, open plek moeten zoeken voor punt twee. Punt twee was het trainen van Joan en Azure. Hij was aan het proberen Joan de beginselen van Metal Claw te leren, en dus zouden ze de komende dagen flink moeten oefenen. En Azure moest sowieso wat getraind worden. Oké, nu punt drie dus dacht hij bij zichzelf. Punt drie was niet al te moeilijk, een plek opzoeken om de eten. Punt vier was nog meer trainen, en punt vijf was gewoon verder reizen naar de volgende stad. Hij zuchtte, en wreef het kleine beetje zand weg uit zijn ogen dat er tijdens het nadenken in was gevlogen. Hij keek om zich heen. Waar was Joan? Ah, daar was ze. Ze speelde een eindje verderop in het zand. En Azure zat op zijn schouder. Het was een prettig gevoel om te weten dat de Zubat hem nu zoveel vertrouwde dat hij hem als een veilig persoon beschouwde. 'Joan!' riep hij. De Charmeleon, die haar kop in een hoop zand had gestoken, keek vragend op waardoor zand alle kanten opstoof. 'Kom, dan kijken we even hoelang het nog duurt voordat we bij de Viridian forest zijn!' Joan keek hem blij aan, en sprong met een gloeiende staart op hem af. Seth zette zijn rugzak met een plof in het zand neer, en opende hem. Hij zag direct al de kaart van de Kanto regio, die bovenop lag. Hij pakte hem op en opende hem. 'Even kijken... Volgens deze kaart...' Hij keek om zich heen. Ze waren nu een eindje voorbij de Viridian City, en in de verte lag al een donkere vlek, die de Viridian forest was. Hij mat met zijn handen de afstand op de kaart, en rekende die om. Zijn gezicht klaarde op. Nog maar een kwartiertje lopen, en ze zouden er zijn! 'Nog maar een klein stukje!' Zei hij blij, en stond iets te bruusk op, waardoor Azure bijna zijn evenwicht verloor. 'Oeps, sorry Azure! Dat was mijn schuld...' stelde Seth de Zubat gerust, terwijl hij de opgewonden Joan zachtjes over haar kop aaide. Azure krabbelde half fladderend omhoog naar zijn hoofd. Seth glimlachte. Hij kon het beter met Pokémon vinden dan met de meeste mensen... Hij pakte zijn rugzak, en liep samen met de twee Pokémon verder door het mulle zand.




-open-

"Arash, geef terug!" Met grote passen stormde Karin door Viridian Forest. Voor haar rende een Growlithe met in zijn bek een half stokbrood. Boven hem duikelde een Magnemite door de lucht. "Arash, ik meen het! Geef .. dat ding.. hijg.. terug!" stootte Karin uit, terwijl ze de steken in haar zij probeerde te negeren. Sinds Akiko en Arash vrienden waren geworden haalden ze constant kattekwaad uit. Karin vond het heel leuk dat haar Pokémon het zo goed konden vinden, maar dit gedrag was wel hoogst irritant. Ze kreeg Arash' Pokéball en mikte de rode straal recht op zijn staart. De Growlithe verdween en het stokbrood viel op de grond. Akiko zweefde rond het brood en maakte metaalachtige geluidjes. Hij kon het brood immers niet oppakken. Karin zuchtte diep en rekte zich uit. Haar zij was behoorlijk pijnlijk, de steken schoten door haar lijf. Langzaam liep ze naar voren, pakte het brood op en liep weer terug. Daarbij liet ze Akiko terugkeren door de Pokéball over haar schouder te richten. Rotpokémon.

Terug bij haar kleine kamp plofte ze neer op een boomstam. Kaede fladderde naar beneden en landde op haar schouder, duidelijk bezorgd. Ithai lag echter nog steeds te slapen in het gras, alsof het hem allemaal niks kon schelen. Wat waarschijnlijk ook zo was. Het meisje zuchtte en probeerde het stokbrood schoon te maken. "Het is goed Kaede," zei ze ondertussen, "Ze zitten gewoon even in hun bal." De Pidgey knikte goedkeurend. Kaede was ook niet erg gecharmeerd van deze nieuwe, rebelse Arash. Karin nuttigde haar lunch, waarbij ze kleine stukjes brood aan Kaede voerde. Ithai bewoog zich niet, ook al wist Karin dat hij niet echt sliep. Toen het meisje was uitgegeten, stond ze op en pakte ze haar rugzak weer in. Aangezien Ithai nog altijd geen aanstalten maakte om op te staan, liet ze hem ook maar terug keren. Met Kaede op haar schouder begon ze door het bos te lopen. Ze was op zoek naar Pokémon om tegen te trainen, een nieuwe Pokémon om te vangen of een Trainer om tegen te vechten. Eén van die drie was prima. Maar Akiko had andere ideeën.

Plotseling kwam de Magnemite tevoorschijn uit zijn Pokéball. De Pokémon tolde door de lucht, maakte salto's en veel metaalachtige geluidjes. Karin keek wat verward naar haar Pokémon. "Akiko, wat doe je?" vroeg ze de Pokémon, maar de Magnemite antwoordde haar niet. Sterker nog, hij ging er vandoor! "Kaede, volg hem!" riep Karin, terwijl ze voor de tweede keer vandaag een sprint inzette. "Akikoooo!" riep ze haar Pokémon achterna. Ze stormde door de bossen en kwam plotseling op een zandpad. Een stukje verderop liep een trainer met een Zubat en Charmeleon, iets wat Akiko helaas ook al had opgemerkt. De Magnemite zweefde in een vlug tempo op hun af en begon om hun heen te dansen. "Akiko, niet doen!" riep Karin haar Pokémon toe, terwijl ze door het mulle zand ploegde. De jongen was duidelijk een stuk ouder dan zij was. Great, wat moest hij wel niet van haar denken?

OOC: Stel je even een avatar in? Dan heb ik een iets beter beeld van je karakter! (Karin = Carla = Brendon)

Seth was al een stuk verder gekomen, en hij klom de lage zandheuvel op waarachter de Viridian forest lag. Joan keek hem vragend aan, terwijl ze met haar rechterpoot naar de heuveltop wenkte. Seth knikte. 'Ja, ga maar vast. Maar wacht wel op ons!' Hij was nauwelijks uitgepraat toen de Charmeleon al wegstoof, een grote wolk zand achterlatend. Azure, die in Seth's rugzak was geklommen stak precies op dat moment zijn kop naar buiten waardoor al het zand in zijn mond vloog. Hij viel uit de rugzak, omdat zijn echolocatie-beeld verstoord werd door het zand. 'Azure!' riep Seth geschrokken uit, maar de Zubat wist zichzelf nogal onelegant te redden door als een gek met zijn vleugels te slaan en in rondjes te vliegen. Seth bukte en sprong naar voren om te voorkomen dat Azure tegen zijn hoofd aan zou vliegen. Daarbij struikelde hij over Joan's staart, de Charmeleon was al op de top van de heuvel geklommen. Hij verloor zijn evenwicht waardoor hij en Joan voorover vielen. Hij wist de klap op te vangen met zijn arm, maar Joan viel op zijn rug waardoor zijn hoofd alsnog de grond raakte. Snel stond hij weer op en was blij dat er niemand in de buurt was die hem had kunnen zien vallen. Hij klopte de Charmeleon op haar rug maar hij had het idee dat hijzelf meer was geschrokken dan zij, ze stond in iedergeval wel weer vrolijk op haar achterpoten. Azure was weer op zijn rugzak geklommen, en ze liepen de Viridian forest in.

Precies toen ze vijf meter op het zandpad hadden gelopen, kwam er een raar wezentje aan. Het was rond, en had twee magneet-achtige dingen aan de zijkant. Seth herkende hem direct; het was een Magnemite. De Pokémon stopte even toen hij hen zag, en begon rondjes om Seth en zijn Pokémon heen te zweven. Seth keek even raar naar de Magnemite, waarna zijn aandacht weer naar Joan werd getrokken die naar de Magnemite begon te grommen, en een dreigende zwiep met haar staart gaf als waarschuwing. Seth hoorde verschrikt gepiep van Azure, die niet veel ophad met de Pokémon en snel naar een hoge tak toevloog. Toen Seth opkeek, zag hij een meisje aan komen lopen in de verte. 'Akiko, niet doen!' riep ze naar de Pokémon. Seth keek naar het meisje, naar de Magnemite, die dus Akiko heette, en weer terug naar het meisje. Het viel hem op dat ze felroze haar had, iets dat hij niet vaak zag. Gezien haar lengte schatte hij dat ze een jaar of twaalf, dertien was. Hij wou net vragen of dit haar Pokémon was, toen hij zich iets bedacht. Zou het wel veilig zijn om zo'n vraag te stellen aan een vreemde? Wat nou als ze iets slechts in de zin had, en... Seth schudde onzichtbaar zijn hoofd, natuurlijk zou dat niet gebeuren! Ze was gewoon een meisje van twaalf jaar. Hij moest niet zo achterdochtig doen. Hij besloot gewoon te vragen of dit haar Pokémon was, want het kon natuurlijk ook zijn dat het andermans Pokémon was. 'Hallo,' zei hij tegen het meisje, 'Is dit jou Magnemite? Hij keek even naar beneden toen hij een grom hoorde. Joan maakte zich klaar om op de Magnemite af te springen. 'Joan, niet doen! Ik vind het goed dat je zo beschermend bent, maar we weten nog niet of hij een tegenstander is!' Joan gromde nog een keer zachtjes naar de Magnemite, maar stopte met dreigen. Het was goed dat de Charmeleon zo beschermend was, maar hij had haar niet gezegd de Magnemite te gaan aanvallen. Maar hij kon het haar niet helemaal kwalijk nemen, hij had ook niet gezegd dat ze níet hoefde aan te vallen. Hij keek weer naar de Magnemite, en vroeg zich af hoe die Pokémon zo lang rondjes kon blijven vliegen zonder duizelig te worden.


-OOC: Oh, dat was ik vergeten. Ik heb er nu wel eentje-

O jee. De Charmeleon was duidelijk niet gecharmeerd van Akiko. De Magnemite buitelde vrolijk om het drietal heen en het duidelijk niet door dat hij hun stoorde. Karin ploegde door het zand, terwijl Kaede vooruit vloog en tegen Akiko begon te kwetteren. Akiko leek het niet te deren en begon nu om Kaede heen te vliegen. Hijgend kwam Karin bij de jongen en de Pokémon. Aargh, ze moest echt wat doen aan haar conditie! "Hallo. Is dit jou Magnemite?" vroeg de jongen. Karin knikte, nog teveel buiten adem om te antwoorden. "Joan, niet doen!" zei de jongen plotseling. Karin keek verschrikt op en zag dat de Charmeleon op het punt stond Akiko aan te vallen. Karin richtte zich op en zuchtte. "Het spijt me, Akiko is nog een beetje rebels," zei ze verontschuldigend. Ze pakte haar Pokéball en liet de Magnemite terug keren. Kaede landde op haar schouder en slaakte een zucht van verlichting. Karin grinnikte en kroelde de vogel even over haar kopje. "Het spijt me echt verschrikkelijk. Ik ben Karin," stelde ze zichzelf voor. Haar blik gleed over de jongen. Ze was wel nieuwsgierig naar hem, de meeste trainers waren wat jonger dan hij was.

OOC: Korter dan de jouwe, sorry xD

Het meisje richtte zich op en zuchtte; "Het spijt me, Akiko is nog een beetje rebels," Seth knikte begrijpend. 'Niet erg, mijn Zubat was ook nogal eigenwijs eerst.' Hij keek even omhoog, Azure zat er nog steeds. Waarschijnlijk zou de Zubat zolang de Magnemite nog beneden zweefde in de boom blijven hangen. Seth haalde zijn schouders kort op. 'Eigenlijk begint hij me nu pas te mogen...'

Nadat het meisje tegenover Seth de Magnemite had laten terugkeren, zei ze; 'Het spijt me echt verschrikkelijk. Ik ben Karin.' 'Oh, maakt niet uit, het was eigenlijk best grappig.' Zei hij redelijk opgewekt. Waarom was hij zo vrolijk plots? Hij was normaal nooit zo gesteld op lange gesprekken met anderen, maar nu wel. Maargoed, wat anders zou je verwachten na acht dagen geen contact met mensen? Hij begreep trouwens niet waarom er bijna nooit iemand langs de kust liep. Het was een prachtige plek, en je kon er vissen op water-Pokémon. Vergaten mensen soms dat de kust bestond? Hij schrok op uit zijn gedachten toen Azure naar hem toen kwam fladderen. De Zubat had kennelijk besloten dat het nu wel veilig was. Plots besefte hij dat hij zich nog niet had voorgesteld. 'Oh, ik ben trouwens Seth.' zei hij snel. Hij vroeg zich af of deze trainer hier al meerdere GYMs had verslagen. Als dat zo was, zou ze dus al verder zijn dan hij... Seth zelf was laat begonnen met reizen, ten eerste omdat hij vond dat hij veel moest trainen, en ten tweede omdat zijn ouders zo vreselijk bezorgd waren vroeger. Eigenlijk wou hij al op zijn twaalfde gaan reizen, maar dat mocht niet. Zijn ouders vonden het pas goed toen hij dertien was, maar toen kwam het er nooit van, omdat hij te veel trainde. Maar hij zou er wel komen, ooit... En Joan begon al flink sterk te worden. Nog even, en ze zou met gemak de eerste GYM kunnen verslaan! Met de hulp van Azure, natuurlijk. Hij keek om zich heen. Waar was de Charmeleon eigenlijk Daarnet zat ze hier nog. Nouja, waarschijnlijk was ze in een boom geklommen. Gewoon om hem een beetje te plagen, dat gebeurde wel vaker. Hij zou gewoon wachten of ze over een minuutje weer op zou duiken, dan wist hij zeker dat ze hem gewoon aan het beetnemen was. Hij had een keertje gedacht dat ze écht weggelopen was, toen had hij bijna een hartaanval gekregen van schrik. Nouja, dat was dan weer wat overdreven. Maar geschrokken was hij wel. Flink geschrokken zelfs.

De jongen was erg vriendelijk en begrijpend. Nieuwsgierig keek Karin naar de Zubat, die zijn toevlucht had gezocht in een boom. Er waren niet veel Trainers die een Zubat in hun team namen, omdat ze haast als een plaag werden gezien in grotten. Ze vroeg zich af hoe lang de jongen zijn Zubat al had, maar vroeg toch maar niet. Niet iedereen was altijd even gecharmeerd van de vloedgolf van vragen die Karin uit kon storten over iemand. "Oh, maakt niet uit, het was eigenlijk best grappig," antwoordde de jongen op haar verontschuldigingen. Haar blik ging even naar de Zubat die naar beneden kwam fladderen. Zou ze Akiko wel onder controle kunnen krijgen? Ze had de Magnemite nu bijna een week en tot nu toe had hij alleen maar kattenkwaad uitgehaald en zelfs Arash daarin meegesleept. "Oh, ik ben trouwens Seth." Karin keek op en glimlachte. "Aangenaam. Dit is trouwens Kaede," zei ze, terwijl ze haar Pidgey over zijn kopje aaide. Het werd echt tijd dat de Pokémon zou gaan evolueren, ook Kaede was het zat om de zwakste van het team te zijn. Haar blik ging over de jongen en Karin kon haar vragen niet langer bedwingen. "Hoe lang ben je al bezig? Met Pokémon trainen bedoel ik," flapte ze eruit, "Heb je al Gyms gedaan? En hoe lang heb je je Zubat nu eigenlijk al?" Oeps. Karin sloeg haar hand voor haar mond. "Sorry, ik kan een beetje doordraven met mijn vragen," lachte ze verontschuldigend. Hopelijk vond Seth het niet erg!

Seth keek nieuwsgierig naar de Pidgey van Karin, die dus Kaede heette. Hij mocht de meeste Pidgeys wel, maar dat kwam meestal vooral omdat zijn vader er vroeger een trainde. Die Pidgey heette Joda, wat hij altijd een vreemde naam had gevonden voor een Pidgey. Zijn vader had hem eenofander vreemd verhaal verteld dat het de namen van Seth's moeder en grootvader samengevoegd waren. Hij had het nooit echt begrepen, Joda leek niet eens op een van hen.

"Hoe lang ben je al bezig? Met Pokémon trainen bedoel ik," zei Karin plotseling. "Heb je al Gyms gedaan? En hoe lang heb je je Zubat nu eigenlijk al?" Seth was een beetje overdonderd door de vele vragen. Hij wierp een vragende blik op Karin, die zo te zien al snel doorhad dat ze kennelijk veel vraagde. "Sorry, ik kan een beetje doordraven met mijn vragen," lachte ze verontschuldigend. Aha, dat was het dus. Seth moest lachen. 'Aha, zoiets dacht ik al.' Hij besefte dat dat misschien een beetje beschuldigend kon klinken, maar het leek hem sterk als iemand het zo op zou vatten. 'Nou...' Hij besloot gewoon maar antwoord te geven op de vragen, zoveel waren het er nu ook weer niet. 'Ik ben nog niet zo heel lang bezig...' Gaf hij toe. 'Maar ik denk dat ik nu wel twee jaar bezig ben... Het duurde een tijdje voordat m'n familie het goed vond dat ik op reis ging.' Hij dacht even na. 'Ik heb dus nog geen Gyms verslagen, maar daar ga ik verandering in brengen.' Hij keek even trots naar Joan, die weer tevoorschijn was gesprongen. Met nog een klein beetje training zou ze de Gym aankunnen! Nouja, dat hoopte hij dan... Hij keek weer op naar Karin. 'Hoelang ik Azure heb? Oh, nog niet zo heel lang, ik had hem gevangen toen ik wegging uit Viridian city, ik weet alleen niet precies welke datum...' Hij dacht na, maar hij kon niet eens op de datum van vandaag komen. Hij schatte dat het nu ergens aan het eind van de maand was, maar hij wist het niet zeker. 'Ach, de datum weet ik niet. Maar in ieder geval nog niet zo erg lang' besloot hij.

~OOC; sorry, vreselijk laat, maar mijn internet verbinding was plots uitgevallen waardoor ik drie weken niet online kon komen ;(