MIKI
Slaperig stond ze op doordat haar wekker dat vervelende piepende geluid maakte. Miki gooide haar benen over de rand van haar bed en stond een beetje wankelend op. Snel sprong ze onder de douche zodat haar blik wat helderder zou worden en ze beter kon opletten. Toen ze uit de stomende badkamer kwam, hoorde ze nog steeds het piepende geluid van haar wekker. En Soraya, haar Bulbasaur, had haar pootjes over haar kop geslagen om het geluid niet aan te hoeven horen. Met een handdoek om haar lichaam geslagen snelde ze naar het elektrische toestel en drukte nu wat duidelijk op de 'uit'-knop. "Hehe, sorry, slaap nu maar wat verder." Zei ze met een wat beschaamde glimlach en gaf haar pokemon een aai over haar kop. Pas toen ze klaar was met ontbijten verscheen Soraya weer, met een wat slaapdronken loopje. Toch kwam haar oude zelf weer naar boven toen Miki een bakje met eten had naar gezet. Binnen een mum van tijd was het leeg en keek ze met grote ogen naar haar Trainer voor meer. Glimlachend schudde Miki haar hoofd, ze zou misschien later op de dag nog wat krijgen, maar nu zeker niet.

De twee verlieten het muis, voor de zekerheid had Miki haar andere pokemon ook maar meegenomen, maar die bleven nog in hun pokeballs. Om haar huis een beetje in de stijl te laten van haar specialiteit, gras soorten, had ze een prachtige voortuin gemaakt met prachtige geurende bloemen. Elke bloem had ze als zaadje in de grond geplant en met veel geduld behandeld. Haar pokemon, behalve Daisy, hielden ervan om in de tuin te spelen of Miki te helpen met het verzorgen. Af en toe moest ze wat insect pokemon wegjagen, omdat die de bloemen wel zagen zitten, maar verder trok het vooral de aandacht van voorbijgangers. Heel soms, als de bloemen aan het einde van hun leven zaten, verkocht ze de planten aan een van de vele winkels in Celadon City. Tevreden keek ze naar Soraya, die met een wat huppelend pasje naast haar liep. Toch gingen ze vandaag niet naar de Gym, nee, daar was ze bijna nooit. Uitdagers had ze nog niet gezien, niet eentje was langsgekomen in die korte tijd dat zij de Gym had overgenomen. Daarom had ze ook geen zin om een hele dag in een Gym vast te zitten om vervolgens in de avond naar huis te gaan zonder echt iets gedaan te hebben. Dus kwam ze af en toe in haar Gym en als iedereen dan meldde dat het rustig was, ging ze weer. Voor vandaag besloot ze naar haar favoriete plekje in Celadon City te gaan, het Rainbow Park. Met een glimlach kwam ze het park binnen en rook meteen de verse geuren van de planten die hier groeiden. Maar pas toen Soraya haar aandacht begon te trekken merkte ze dat er iemand op hun plekje zat, een volwassen man die waarschijnlijk wel een paar jaar ouder was dan zij, zat eigenlijk op het bankje waar zij en Soraya meestal zaten. Met een beleefde glimlach liep ze op de jongeman af. "Uhm, excuseert u me," Zei ze zo beleefd als ze kon en keek de man gewoon nog vriendelijk aan. "Dit is eigenlijk onze vaste plek, zou u het erg vinden om ergens anders te gaan zitten?" Het was niet dat ze heel erg gehecht aan de plek, nee, maar hier had je gewoonweg het beste uitzicht op het hele park. Op de wilde pokemon die hier leefden en de vegetatie.

MIKI
De scheve grijns op zijn gezicht maakte haar humeur niet beter, nee er begon zelfs een klein deukje in te ontstaan. ‘Staat jouw naamplaatje hier soms ergens?’ Een beetje beledigd haalde ze haar wenkbrauw op, maar zei nog even niet. Dus dat was wel een soort etterbak, maar dan in een volwassen versie. ‘Nee, ik denk van niet!’ Miki bleef een beetje verbaasd naar hem kijken, maar hield haar blik elke seconden op de jongeman gericht. Dus hij wilde zo gaan doen? Goed. Kon zij ook bot gaan doen. ‘Sorry, ik zat hier dus eerst, hè,’ Soraya deed een paar pasjes vanachter haar benen en keek de vreemdeling wat meelijwekkend aan. Miki schudde haar hoofd echter toen de Bulbasaur ermee begon. Deze man zou zeker zijn bedoelingen niet veranderen omdat er een kleine pokemon met grote ogen naar hem keek. Nee. Dit moest dan maar op een wat harde manier opgelost worden. ‘Maar je kunt ook op een van de andere banken gaan zitten, toch?’ Miki versmalde haar blik en haalde haar hand een keer door haar blonde haar. Moeilijk doen of nogmaals to the point? "Als jij dat zo'n goede optie vindt, kan jij dat toch ook doen?" Zei Miki met een strak gezicht en hief haar hoofd wat op zodat ze wat hoger stond. Nee, ze had hier helemaal geen plezier in. Als hij nou een goede reden had gehad om niet weg te gaan, oké, maar dit was totale onzin. Kinderachtig spelletje, wie het eerst komt wie het eerst maalt. "Ik neem aan dat je nooit beleefd hebt leren zijn? Of ging dat bij jouw thuis ook allemaal zo.. egoïstisch." Soraya kroop wat achter het bankje en begon in de planten te snuffelen. Zij had blijkbaar ook geen zin in geruzie, maar Miki had momenteel geen andere opties meer. "Want ik neem aan dat je niet eens weet wat voor een plek je nu in beslag hebt genomen?" Mompelde ze vervolgens en richtte een wat scherpere blik op de jongeman, wiens naam ze niet eens wist. Hoefde ze ook niet te weten, dan zou ze alleen maar meer weten over deze.. arrogante vent.

OOC; Flutjes x'D En is niet erg, Miki kan wel even wat geïrriteerd zijn >:3

‘Nee, meisje, je moet luisteren,’ Haar wenkbrauwen schoten nog wat meer omhoog, omdat ze gewoonweg zo'n arrogant iemand nog nooit tegen was gekomen. Ha! Nou Miki gaf niet zo makkelijk op, laat staan dat ze zich snel gewonnen zou geven. ‘Ik zat hier het eerst, dus ik ben niet van plan om weg te gaan.’ Toch had ze even het gevoel dat ze een gevoelige snaar had geraakt bij hem, want plots wilde hij geen informatie vrij geven. ‘Dat gaat je niks aan,’ En vervolgens wilde hij haar duidelijk maken dat hij zeker niet van plan was om weg te gaan, maar Miki, die de hint wel had opgevangen, weigerde dit teken aan te nemen. Dus bleef ze gewoon staan, daar, vlak voor de jongen die blijkbaar plezier erin had. ‘Nee, eigenlijk boeit het me ook helemaal niets,’ Miki haalde wat haar schouders op, dan niet. Het was al een wonder dat hij naar haar verhaal had geluisterd, anders had hij wel helemaal niet op haar gereageerd. ‘Maar ik denk dat je het me vast wel wilt gaan vertellen, ondanks dat ik er geen behoefte aan heb om het van je te horen,’ Soraya begon zelf wat geïrriteerd te raken en maakte wat boze geluidjes, alleen bleef het daar wel bij. De Bulbasaur stond er niet echt om bekend zomaar dingen aan te vallen, laat staan mensen, maar zo kon ze haar irritaties ten minste kwijt. Miki deed dit echter niet. ‘Gaan we hier nog lang over bezig zijn of kan iedereen zijn dag weer vorderen zoals het moet en ga je weg?’ Miki lachte met een sarcastische toon en schudde haar hoofd. "Ik ga mijn woorden niet verspillen aan iemand die er niet eens naar luistert," Zei ze en keek de jongeman wat geïrriteerd aan. "Ik denk dat ik je alleen maar een plezier zou doen als ik weg zou gaan en dat zou ik zeker niet willen doen. Zeker niet bij iemand die nooit heeft weten te lachen, toch?" De jongen moest blij zijn dat ze haar woede uitte in woorden en niet in fysieke daden, niet dat ze zo sterk was, maar wel een doorzetter. "Of had je gewoon aandachtstekorten toen je klein was en wil je het nu allemaal terug?" Met een grommende toon sloot ze haar zinnen af.

Ze keek hem nog wat pissiger aan toen hij wat ging spelen. Och wat was hij toch stoer terwijl hij zijn hand over zijn borst liet gaan, maar had hij dan ook het lef haar weg te sleuren van 'zijn' plek? Nee. Met woorden zou hij er zeker niet komen, dus op daden zou het aankomen. Maar alsnog, hij had nog niets gedaan dan een beetje arrogant te praten. Of was hij iemand die zich groot voordeed en dan uiteindelijk gewoon een watje bleek te zijn? Miki keek afwachten naar de jongeman.'Ik moet zeggen,' Miki keek even weg, geen zin om deze arrogante kwal nog langer aan te kijken. Wat wilde hij nu weer gaan zeggen? 'dat je wel echt kunt doordrammen. Misschien kun je zelfs een award krijgen als je zo dramatisch blijft doen over dit bankje. En wat leuk dat je over aandachtstekort begint, heb jij er soms ervaring mee gehad, dame?' Direct knakte haar hoofd weer naar zijn richting en geïrriteerd tuitte ze haar lippen. Dus hij wilde alles omdraaien? Mooi niet dat ze dat over haar kant zou laten gaan. En toen de gast ook nog eens naar haar pokemon keek alsof het een stuk afval was, was Miki er zeker van dat als hij nog één ding verkeerd zou zeggen ze hem met beide handen aan zou pakken. En toen verscheen er plots een pokemon, die blijkbaar bij hem hoorde. Natuurlijk. Zou deze ook het gedrag van zijn Trainer geërfd hebben? De Raichu kwam wat agressief ten tonele en Soraya schuifelde wat naar achteren. Toch maakte ze niet haar gewoonlijke bange geluidjes. Nee, de Bulbasaur had ook in de gaten dat Miki deze persoon en zijn pokemon maar niets vond. 'Schattige Bulbasaur,' Zijn pokemon was weer wat gekalmeerd en nam een soort zelfde blik als die van zijn Trainer. Miki keek alsnog de man geïrriteerd aan. 'Heb je hem pas gevangen of heb je hem al langer?' Miki begon wat sarcastisch te lachen en Soraya merkte op dat ze beledigd was. De Bulbasaur deed een pas naar voren, niet bang voor de Raichu. "Oh wat zijn we toch weer grappig. Je vraagt dit zeker omdat ze nog geen Ivysaur of Venusaur is? Nou ik houd ervan om mijn pokemon niet meteen te laten evolueren, of is deze Raichu zelf eerst ook getraind voordat je hem een Thunderstone aanbood." Gromde Miki naar de jongeman wiens naam ze niet eens meer wilde weten. Hij kon oprotten van dit bankje, deze stad en zelfs de hele regio.

OOC; Laat en je krijgt er een gratis geïrriteerde Miki bij :'D

‘Ik heb mijn Raichu als een Pikachu vastgebonden en gewond aan een container gevonden en daarna heb ik hem inderdaad getraind en laten evolueren,’ Miki hief een van haar wenkbrauwen nog wat hoger op, terwijl Soraya haar blik strak op de muispokemon gericht hield. Nee. De Bulbasaur zou geen gevecht aangaan, niet zomaar. Ze wist wel dat een gevecht er alleen van zou komen als de twee Trainer elkaar echt te lijf zouden gaan. Het was gewoon kijken of Miki zich koel wist te houden. Ondertussen was de Raichu van het bankje gesprongen en was deze Soraya genaderd, de Bulbasaur zakte wat door haar korte pootjes en keek de pokemon door een versmalde blik aan. Eén verkeerde stap in de richting van Miki en de Bulbasaur zou met haar waarschijnlijk kleinere kracht aanvallen. Het maakte niet uit wat er met háár zou gebeuren, als Miki maar veilig bleef. Met een schuin oog zag Miki de wat vijandigere houding van haar pokemon, maar bleef de jongeman in de gaten houden. Hij was ook niet te vertrouwen, dus zijn pokemon zeker niet. Soraya kreeg een wat ijzige blik toegeworpen, die ze kalm teruggaf. Geen woede, alleen maar behoedzaamheid. Die Raichu kon sissen wat ze wilde, een echte aanval kon toch ook weer niet te verwachten zijn. Het enige dreigende waren de vonkjes die van haar wangen afsprongen, meer niet toch? ‘Heb je ook een naam?’ Kwam de vraag naar Miki wiens ogen weer naar hem sprongen. Was hij nu echt niet geïnteresseerd naar wat zijn pokemon deed? Met een wat lichte zucht keek ze hem weer met haar volle aandacht aan, even vergetende dat haar pokemon scherp in de gaten werd gehouden. ‘En heb je ook nog andere Pokémon?’ Ze versmalde haar blik nog iets, waarom wilde hij dat weten, nadat hij duidelijk had gemaakt haar alleen maar weg te willen hebben. Ze sloot haar ogen even en probeerde het grootste gedeelte van haar woede te laten verdwijnen, er bleef natuurlijk nog altijd wat achter. "Ik ben Miki en ja, ik heb nog andere pokemon, ja." Zei ze op een wat kalmere toon, maar haar ogen hadden hun vriendelijke glans verloren. Die kwam waarschijnlijk ook niet meer terug. "En hoe heet jij? Ik neem aan dat je dan je eigen naam niet schuil houdt voor mij?"