Met een brede grijns bekeek Nate zichzelf in de spiegel. Hij fatsoeneerde zijn haar, keek naar zichzelf met zijn ijskoude grijze ogen en richtte daarna zijn blik op de deur. Hij dacht even dat hij een klopje hoorde op de deur, maar dit was dan toch niet het geval. Nou ja, of er nu iemand aan de deur had gestaan of niet, hij moest er toch uit. Hij ging eens rondkijken vlakbij Pewter City of er van die kleine ettertjes waren onderweg die dachten dat ze hét waren. En dan zou hij ze verslaan met zijn Raichu. Haha. Die gezichten. Hij zou zich kapot lachen. Niet letterlijk natuurlijk. Hij grinnikte even, een raar geluid dat uit zijn keel kwam, om die gedachte. Hij hield er echt ontzettend veel van om Pokémon en kindertjes het stuipen op het lijf te jagen. Hij balde zijn vuist toen hij dacht aan de gymleider van Cerulean City. Dat mens dacht dat ze hét was met haar Vaporeon. Hij vergat niet snel meer hoe zij hem kwam lastigvallen, net toen hij zo gezellig met die Arya aan het praten was. Het verbaasde hem nog dat hij beide hun namen nog herinnerde: Arya en Cynthia. En die laatste was hooguit irritant. Hij grijnsde. Die zou hij binnenkort eens een bezoekje brengen om haar de les voor te spellen, maar niet nu. Nu ging hij naar Viridian Forest. Niet om een of andere stomme Pokémon daar te vangen, maar eerder om te kijken of er werkelijk kindertjes waren die daar nu rondhingen. En deze keer zou er geen gymleider komen die hem kwam vervelen, anders zou hij hun eens gaan vervelen. Hij haatte het als iemand zijn plannen dwarsboomde en daar nog succes in bleek te krijgen ook. Want hij wist dat Cynthia, gymleider van Cerulean City, veel aanzien had van de mensen in haar stad. Hij zou haar verpulveren, verpletteren met Raichu's Thunder, zorgen dat ze nooit meer iets tegen hem had. Hij zou zijn ware identiteit onthullen bij haar, laten zien van welk hout hij gesneden was, ook al zou Destiny daar misschien niet mee kunnen lachen. Hmm. Over dat laatste moest hij toch nog eens nadenken. Misschien was het niet zo'n heel goed idee als hij ging laten blijken dat hij een Grunt was, dadelijk werd hij alsnog gegrepen, ook al was de kans natuurlijk zeer klein. Hij schudde zijn hoofd. Hij had andere dingen te doen dan over dit soort zaken na te denken.

Op de rug van Pidgeot werd Nate naar zijn bestemming gebracht. Gelukkig lag Vermillion City, zeker vergeleken lopend en vliegen naar de bestemming gaan, niet ver van het Viridian Forest. Het zou maar heel even vliegen zijn. Nate had zijn Raichu onder zijn arm beschermend tegen zich aangeklemd, zodat de Pokémon zeker niet zou vallen. De Pokémon vond dit een lief gebaar van haar trainer en drukte zo nu en dan haar snoetje tegen zijn zij aan, maar meer liefde liet de Pokémon tegenover Nate niet blijken. Dat had ze van Nate geleerd. Als je niet te veel liefde naar iemand liet blijken, werd je ook niet gekwetst. Liefde was sowieso al iets stoms. Waarom zou je in godsnaam als man je leven willen spenderen met een vrouw die alleen maar moeilijk kan doen? Nee, hij wilde zich aan niemand binden. Er zou sowieso niemand in heel deze regio zijn die zijn hart zou kunnen stelen, in geen enkele regio trouwens. Hij zou tot zijn dood lekker vrijgezel blijven en heel de wereld veroveren, met of zonder Destiny. En waarom dacht hij nu weer aan Destiny? De vrouw was merkwaardig weliswaar, maar ze was en bleef een vrouw. Een opmerkelijke vrouw, zijn commandant. Zij was één van de mensen van Team Rocket die het echt zou kunnen maken, die groots zou worden. Daar was ze nu trouwens al mee bezig. En hij zou met haar meedoen. Hij grijnsde heel even. Toen merkte hij het beboste gebied op. Vervolgens daalde zijn Pidgeot. Hij sprong van de rug van de Pokémon en landde netjes op de grond. Zijn blik scande de omgeving, maar zover hij nu keek zag hij nog geen kindertjes rondlopen. Jammer. Dan ging hij zelf maar wat rondlopen hier, misschien kwam hij er nog wel eentje tegen. En zo gezegd zo gedaan begon Nate dus op zijn volle gemak rond te lopen. Zijn blik scande zo nu en dan de omgeving. Plotseling stond hij stil bij een bewegend bosje. Hij trok zijn wenkbrauw op en liep dichterbij. Met één hand probeerde hij de takjes uit zijn gezicht te houden die steeds opnieuw pogingen deden om in zijn gezicht te springen, met de andere maakte hij ruimte vrij. Hij wilde zich net voorover buigen, toen opeens een paarse Pokémon recht in zijn gezicht knalde, waardoor hij achterover viel.

Versuft lag Nate op de grond. Op zijn gezicht zat een Pokémon. Hij hoorde hoe zijn Raichu vijandig aan het roepen was en kreunde toen hij zijn rug voelde kraken. Hij duwde de Pokémon die in zijn gezicht beland was van zich af. Toen pas zag hij wat het was. Het was een Butterfree. 'Useless,' snauwde hij, waarna hij de Pokémon wegduwde. De vrouwtjes-Butterfree kwam echter gewoon weer terug en ging aan zijn lijf hangen. Wacht.. Was die Pokémon hem nu aan het knuffelen? Nates wenkbrauwen schoten allebei de lucht in. Daarna begon hij uit alle macht met zijn handen tegen de Butterfree te drukken. Deze bleef echter gewoon op haar plaats. 'Nee!' riep hij gebiedend naar zijn Raichu, die haar donder al wilde gebruiken. 'Wil je mij ook elektrocuteren of wat?' Zijn stem klonk bars en de Raichu keek ontevreden naar de grond, haar oortjes hangend. Nate snoof. Soms was zijn Raichu echt een beetje getikt. Hij duwde de Butterfree geïrriteerd van zich af, maar de Pokémon leek wel als superlijm aan zijn middel vast te blijven plakken. 'Ben je helemaal gek geworden,' snauwde hij tegen de Pokémon. 'Wegwezen!' Hij duwde de Butterfree met al zijn kracht van zich af. De Pokémon liet eindelijk los en viel op de grond. Met tranen in haar ogen keek de Pokémon naar Nate, die zich daar niks van aantrok. 'Als je nog dichterbij komt, schop ik je!' riep hij nijdig. De Pokémon deed aanstalten om dichterbij te komen en Nate week achteruit. 'Raichu, Thunder!' riep hij gebiedend naar zijn Pokémon. Deze sprong omhoog, richtte zich naar de Buttefree en deed een krachtige Thunder. De Butterfree werd volop geraakt en viel verzwakt naar op de grond. Nate snoof en keek minachtend naar het spartelende ding, dat ondanks alles nog steeds aanstalten maakte om naar hem toe te komen. 'Raichu, Thunderbolt,' zei hij kortaf. De Pokémon grijnsde en elektrocuteerde de arme Butterfree opnieuw. Deze lag nu stil op de grond. Nate grijnsde en wilde zich omdraaien, maar voelde iets uit zijn zak vallen. In slowmotion keek hij toe hoe de Poké Ball uit zijn zak rolde, naar Butterfree rolde en tegen de Butterfree bleef liggen. Voordat Nate kon roepen 'Haal die Poké Ball weg!', werd de Butterfree al opgeslokt in de Poké Ball. Nate keek voor één moment verbaasd naar de Poké Ball. Daarna begon hij heel hard te hopen dat de Poké Ball open zou klappen en hij verlost zou zijn van dit afschuwelijke wezen.