Ceder
Ceder keek naar buiten en haar hart maakte een vreugdesprongetje. Het had gesneeuwd! Alles was wit! "Het heeft gesneeuwd!" riep ze, uitgelaten als een kind van vijf. Alaska keek slaperig op. Squirtle - ja, de grote Tauros sliep gewoon in de kamer - was in één sprong bij Ceder en keek rond om te zien of er iets gevaarlijks was waardoor ze geroepen had. Toen hij besefte dat er helemaal niets aan de hand was, keek ook hij naar buiten. Hij werd iets minder enthousiast van de sneeuw dan zijn trainer, maar goed, waar werd Squirtle wél enthousiast van? Ceder keek intussen verrukt van de sneeuw naar haar pokémon en weer naar de sneeuw. Ze hield van sneeuw en ijs. Haar naam zei het al: ze was gemaakt voor de winter. "Kom, we gaan naar buiten!" zei ze. Ze trok haar bruine winterjas aan. Terwijl ze naar buiten stoof frommelde ze haar handschoenen aan haar handen en duwde ze haar muts op haar hoofd. Squirtle en Alaska volgden haar.

Buiten ging Ceder iets rustiger lopen, want ze had geen in om bij de eerste stap uit te glijden, een arm te breken en niet meer van de sneeuw te kunnen genieten. Ze besloot niet in de stad te blijven; hier was de sneeuw al vies en platgetrapt, op enkele witte, schitterende stukjes na. Ze klom op Squirtles rug. Zonder zadel, want ze had geen in om hem te halen. Als je ooit een Tauros hebt gezien, zul je wel begrijpen dat zo'n schuin afhellende rug niet echt heel handig is om op te zitten, maar Ceder had ervaring. Bovendien had Squirtle een rustige gang en kon ze zich goed vasthouden aan zijn manen, zonder dat hij daar last van had.
Zo reden ze in een rustig tempo de stad uit, de velden in. Op veel plaatsen hadden mensen gelopen, maar ook waren er grote stukken nog maagdelijk wit. De zon scheen en als Ceder naar de witte, schitterende sneeuw keek, zag ze zwarte stipjes dansen. Ze keek door haar wimpers om niet verblind te worden. "Stop eens", zei ze op een gegeven moment tegen Squirtle. De Tauros hield onmiddellijk stil. Ceder liet zich van zijn rug glijden. De sneeuw kraakte heerlijk toen ze landde. Ze hurkte neer. In de sneeuw was het verse voetspoor van een vogelpokémon te zien. Ceder bestudeerde het en zag de afdrukken van drie tenen: twee die naar voren wezen, één naar achteren gerichte, met kleine klauwtjes eraan. Pidgey, Pidgeotto of Spearow, dus. De afdrukken leken haar te klein voor een Pidgeotto, dus dan bleven de andere twee nog over. Welke van die twee het was kon ze niet zien. De pootjes van een Spearow waren over het algemeen iets knokiger dan die van een Pidgey, meende Ceder zich te herinneren van een bezoekje aan een oudoom die vogelpokémon fokte. Zoiets was echter onmogelijk te zien aan pootafdrukken in sneeuw. In klein was het misschien iets duidelijker geweest.

Ze wenkte Squirtle en Alaska en liep gebukt verder, haar blik voortduren gericht op het spoor. Ze hield haar gezicht heel serieus, maar vanbinnen grijnsde ze. Ze voelde zich een echte spoorzoeker, zo. Ze was echter nog niet ver gelopen, of het spoor stopte abrupt. Waarschijnlijk was de pokémon weggevlogen. In de sneeuw lag een klein, roodbruin veertje. Aha, een Spearow dus. Ceder pakte het veertje en richtte zich op, maar de Spearow was natuurlijk nergens meer te bekennen. Het kon wel uren geleden zijn dat hij hier was geweest. Ceder pakte een haarspeldje uit haar zak en bevestigde het veertje aan Squirtle's manen. Hij bromde, maar Ceder kon er niet uit opmaken of het goedkeurend of afkeurend was.

Ze stonden nu in een groot, wit stuk waar nog niemand gelopen had. Ceder vond het er prachtig uitzien. Lachend pakte ze een handvol sneeuw, maakte er een bal van en gooide die naar Alaska. De Squirtle zag de sneeuwbal niet aankomen en werd vol in haar gezicht geraakt. Ceder lachte. Alaska snoof en maakte ook een sneeuwbal, die ze naar Ceder wierp. Onmiddellijk sprong Squirtle tussen hen in om de sneeuwbal tegen te houden. Hij keek niet erg blij. Dat keek hij meestal niet, maar nu was er ook iets van afkeuring in zijn blik te lezen. "Het is maar sneeuw", zei Ceder lachend, maar Squirtle was niet gerustgesteld. Hij had beloofd Ceder te beschermen, en die taak nam hij uiterst serieus. Ceder rolde met haar ogen, maar ging niet tegen hem in. Ze had toch al een veel beter idee gekregen. Ze zette haar capuchon op, ging in de sneeuw liggen en zwaaide met haar armen en benen. Daarna stond ze heel voorzichtig weer op en keek keurend naar haar werk. In de sneeuw stond een prachtige sneeuwengel. "Maak er ook een!" zei ze vrolijk tegen haar pokémon. Alaska grijnsde. Het was zo'n grijns die zei: Hah, mijn sneeuwengel wordt duizend keer mooier dan de jouwe. De waterpokémon plofte neer en zwaaide met haar pootjes. Daarna stond ze weer op. Door haar grote schild en korte pootjes had het engeltje nogal een omvangrijk lijf en wel heel kleine vleugeltjes, maar Alaska keek er tevreden naar en Ceder zei er niks van.
De sneeuw vloog alle kanten op toen Squirtle zich in de sneeuw liet vallen en met zijn grote, stevige poten begon te zwaaien. Ceder lachte. Het lichaam van een Tauros was niet echt geschikt voor het maken van sneeuwengeltjes. Squirtle stond op. Zijn creatie was eerder een grote, vormeloze open plek in de sneeuw dan een engel, maar dat maakte niet uit.

Even later stonden er zeven sneeuwengeltjes in de sneeuw. Squirtle en Alaska hadden het beiden bij één gehouden, maar Ceder sneeuwengelde lustig voort. Uiteindelijk werd zij ook een beetje moe van al dat gezwaai. Ze bleef in de sneeuw liggen, en merkte dat dat eigenlijk heel lekker lag. Van de kou merkte ze eigenlijk niet zo veel, en de ondergrond was heerlijk zacht. Met haar ogen half gesloten bleef ze een beetje liggen doezelen. Sneeuw, heerlijk.