Koning Winter had zijn gezicht eindelijk laten zien in het redelijk rustige Kanto. Nou ja, rustig was misschien niet het juiste woord om de regio te omschrijven, maar op het moment was het alles behalve druk. Veel pokémon hadden zich verscholen voor de enorme pak sneeuw die alles op z’n pad had bedekt en veel mensen hadden zich binnen verstopt voor de kou, genietend van een kop warme chocomelk en het knetterend vuur van de open haard. Degene die dat niet deden, vonden het juist een schitterend uitzicht om alles in het wit te zien gehuld en stonden dan nu ook te genieten van het vredige beeld.

“Cedro, nee, dat is niet eetbaar!” … Of ze hadden gewoon geen plek om te kunnen schuilen.

Chiaki snoof geërgerd en keek kwaad fronsend naar haar Seel, die het blijkbaar een goed idee vond om op een met sneeuw bedekte steen te zitten kauwen. Ze had daarnet met al haar macht geprobeerd de pokémon los te trekken, maar het mocht niet baten. Cedro moest en zou het zelf moeten ondergaan, voordat hij zijn trainer geloofde. “Zoek het maar uit dan,” gromde de brunette naar haar pokémon. Haar andere twee teamgenoten hadden ook hun best gedaan, maar ook dat had geen effect gehad. Nou ja, Alano had iets geprobeerd. Sarita had enkel op Chiaki’s hoofd gezeten en haar trainer niet echt aangemoedigd. Niet dat ze ook maar iets van de Pidgey had verwacht. “Als je ons zoekt, wij zijn niet onze tanden aan het breken.” Met die woorden draaide het meisje zich om en liet haar blik over het gebied glijden. Ze waren aangekomen bij het Viridian Forest en hoewel ze niet echt helemaal fan was van de sneeuw, moest ze toegeven dat dit er inderdaad mooi uitzag. De bomen die versierd waren met het witte spul, de grond die bezaaid was, de ijspegels die aan de takken hingen. Sommigen daarvan waren wel erg groot. Chiaki rende er lichtjes grijnzend op af, haar Charmeleon achter haar aan. Beiden keken gefascineerd naar het natuurlijk verschijnsel, totdat Alano besloot dat het een goed idee was het te likken. Zijn trainer waarschuwde hem nog, maar het was te laat. Zodra zijn tong in contact kwam met de ijspegel, zat hij vast. Was het niet voor het komische gezicht van de pokémon, dan had de brunette zich voor haar voorhoofd geslagen. Nu, echter, lag ze samen met haar Pidgey over de grond te rollen van het lachen.

Grommend probeerde de Charmeleon zich los te trekken van de ijspegel, maar het maakte niet uit hoeveel kracht hij zette, het werkte niet. Totdat hij slim werd en met zijn Flamethrower het ijs gewoonweg smolt. “Goed gedaan, genie. Dat koste je zeker vier minuten om uit te vogelen,” hikte de brunette nog na, maar het enige wat ze kreeg was een felle blik van Alano. Chiaki besteedde daar alleen geen aandacht aan, kwam recht en klopte de sneeuw van haar kleren af. De enige rede waarom ze het spul zo verachtte, was het feit dat ze er makkelijk op uit kon glijden. Dat, en vroeger had ze niet echt iemand gehad om een sneeuwballengevecht of iets dergelijks mee te houden. Dat betekende echter niet dat ze niet wist hoe je pret moest maken in de sneeuw. Nee, integendeel, ze was één van de slimste als het op plezier aankwam en het bedenken van ideeën ermee. Lichtjes grijnzend draaide ze zich naar degene die het erop had gewaagd met haar mee te reizen. Wat er verschilde aan vroeger en nu was dat ze niet alleen was. Nu had ze niet alleen haar pokémon, maar ook een vriendin om sneeuwpret mee te beleven. Die kans liet ze dus niet lopen. “Sylvia?” adresseerde ze het meisje, haar grijns alleen maar breder wordend met de seconde. “Do you wanna build a snowman?” zong ze, gebarend naar de met sneeuw bedekte grond. “Come on, let’s go and play!” Chiaki bukte zich, graaide wat sneeuw van de grond met beide handen en propte het bij elkaar, proberend er een kleine bal uit te persen. Toen ze eenmaal tevreden was met het resultaat, gooide ze het een paar keer nonchalant recht omhoog en ving de bal weer zodra het omlaag kwam. “Do you wanna build a snowman? It doesn’t have to be a snowman.”

Het was door het liedje en de tekst die ze net zong, dat een idee in haar opkwam. Niet beschaamd door haar eigen gedachten en de creaties die ze af en toe bedacht, liet ze natuurlijk meteen horen wat haar idee was. “Wedstrijdje? Wie de mooiste pokémon sneeuwpop kan maken,” grijnsde ze naar de blondine. Met haar duim wees ze naar haar drie pokémon, die zich inmiddels tot een groepje hadden gevormd. Cedro had het zo te zien opgegeven met zijn steen. “Pokémon mogen helpen, maar omdat je alleen Dodge hebt, zal ik er ook maar één gebruiken,” vervolgde ze. Pas toen ze instemmende feedback van het meisje had gekregen, keerde ze zich naar haar drie pokémon. Alano wilde natuurlijk al naar voren stappen om zichzelf op te geven voor de onofficiële wedstrijd, maar Chiaki hield een vlakke hand omhoog, waardoor ze hem midden in zijn actie liet stoppen. “Sorry Al, maar je zou de sneeuw alleen maar smelten… En die klauwen van je kunnen niet echt een fatsoenlijk hoopje sneeuw vormen.” Teleurgesteld liet de Charmeleon zijn hoofd hangen, maar hij keek al snel weer op toen zijn trainer een hand op zijn kleine schouder legde. “Je bent nog altijd mijn nummer één hoor,” vertelde ze hem, waardoor een brede grijns zijn lippen sierde. Hij knikte begrijpend, wetend welke pokémon zijn trainer eigenlijk wilde gebruiken. Normaal gesproken zou hij jaloers zijn, maar inmiddels wist hij wel beter. Het was dit keer gewoon niet anders en daar moest hij zich bij neerleggen. Chiaki wendde zich naar haar Seel, waarbij ze haar Pidgey oversloeg – wetend dat die niet van dit soort plezier hield, als ze al van plezier hield – en zich volledig richtte op Cedro. Ietwat lui keek de pokémon vragend omhoog, niet wetend wat het meisje nou precies van hem wilde. “Jij wordt mijn partner,” was echter genoeg voor hem om te snappen waar ze op uit was.

Dat betekende echter niet dat hij het ermee eens was. Natuurlijk liet hij niet merken dat hij geen zin had, maar ook niet dat hij er wel zin in had – hij was namelijk te moe om zijn mening te verwoorden. Chiaki zou hem toch niet verstaan, dus het was sowieso verspilde moeite. De brunette wist dat ze niet echt op de Seel kon rekenen, maar ze was zelf vrij snel met het fixen van dingen en ze gokte dat ook Dodger niet echt een goed hulpje was voor Sylvia. Terwijl Alano Sarita ging irriteren door hoopjes sneeuw naar haar te gooien, in een poging om een sneeuwballengevecht te houden, begon het meisje aan haar creatie. “Welke pokémon zullen we maken?” vroeg ze aan Cedro, die haar enkel droog aanstaarde met half gesloten ogen. “Vind ik ook,” reageerde ze op de stilte. Ze rolde al snel een hoopje sneeuw bij elkaar en begon aan haar creatie. Ze wist al welke pokémon ze wilde en ze zou niet opgeven voor ze die gemaakt had. Cedro keek bewegingsloos toe, hoewel ook hij af en toe zijn poot uitstak om een hoopje sneeuw bij elkaar te drukken of te schuiven voor Chiaki om op te pakken. Met een kleine glimlach aaide ze de Seel wanneer hij dit deed, wetend dat ook hij zijn steentje bij wilde dragen – al was het maar een kleine. Het was immers hoe hij in elkaar zat en ze had al geleerd hoe ze daarmee om moest gaan. Zich ergeren aan haar team deed ze nog altijd, dat zou echt niet zomaar stoppen, maar ze apprecieerde hen nu wel stuk voor stuk meer dan voorheen. Terwijl ze dacht aan dit soort dingen, bouwde ze nonchalant verder aan haar sneeuwpop, maakte hier en daar wat inkepingen met haar vinger en voegde overal wat meer details toe om het echter te laten lijken.

Neuriënd zette ze de puntjes op de i en keek toen tevreden naar haar werk. Het leek misschien niet helemaal overal en het was ook geen professioneel sculptuur, maar ze had lol gehad tijdens het maken ervan en daar ging het ook om. Toch? “Ik ben klaar!” deelde de brunette mee. Ze kwam recht, klopte haar knieën af en noteerde dat haar benen nu niet alleen ijskoud, maar ook nog eens stijf waren. Hm, dat was niet echt ideaal. Alano kwam naar haar toe gerend en bewonderde de sneeuwpop die ze gemaakt had. “Kijk,” grijnsde ze naar de Charmeleon. “Nu doe je toch nog mee aan de wedstrijd,” voegde ze eraan toe, starend naar de sneeuw Charmander. Niet veel later vormde de stem van de blondine haar gehoorgang, aangevend dat ook zij klaar was met haar werk. De brunette vestigde haar aandacht op de sneeuwpop die Sylvia gemaakt had en vervolgens op de hare. “Hmm…” mompelde ze. “Ik zou gelijkspel zeggen, wat jij?” Als ze heel eerlijk moest zijn, dan ging het haar helemaal niet om de winst. Nee, dit keer draaide het om het plezier en dat had ze gehad. Dit was dus een geslaagd idee geweest. Doordat ze met haar eigen gedachte bezig was geweest, had ze niet gezien dat de blondine naar haar toe was gekomen met een hoopje sneeuw in haar handen, die niet veel later contact maakte met haar huid. Sylvia smeerde zoveel van het witte spul in haar gezicht als mogelijk was. Chiaki schrok hiervan, deinsde achteruit en keek verbaasd naar haar vriendin. Lichtjes grijnzend bukte ze naar de grond, raapte een hoopje sneeuw bij elkaar en vormde het tot een kleine bal. “Oh,” mompelde ze. “Dus je wilt het zo spelen, huh?”

Drie seconde later en het was al een ware oorlog. Sneeuwballen en projectielen dat daar op moesten lijken suisden langs ieders oren, terwijl ze probeerden die te ontwijken en hun tegenstanders te raken. In tegenstelling tot net was het dit keer ieder voor zich en moest Chiaki ook ongenadig de sneeuwaanvallen van haar pokémon ontwijken. Niet dat ze het erg vond, want nu kon ze eindelijk zeggen dat ze een goed sneeuwbalgevecht had. Terwijl ze haar tong geconcentreerd uit haar mond stak, probeerde ze haar rondvliegende Pidgey te raken. Het was blijkbaar Sarita’s strategie om zichzelf als doelwit open te stellen en dan langs iedereen af te suizen, zodat niet zij maar hen juist geraakt werden door andermans sneeuwballen. Slim gespeeld, zeker voor een pokémon als zij. Tja, als je geen sneeuwballen kon maken, dan moest je het op een andere manier doen. De brunette wilde daar een eind aan maken, maar vlak voor ze haar sneeuwbal kon werpen, voelde ze iets tegen haar rug aanknallen. Het kwam met meer kracht en gewicht dan een gewone, kleine sneeuwbal zou doen en omdat het zo plots was, viel ze voorover in de sneeuw. Meteen draaide ze zich om zodra ze op haar buik lag en zag dat Sylvia zichzelf tegen haar aan had gegooid. Chiaki gaf zich echter niet zo gemakkelijk gewonnen en een worsteling ontstond. Ze probeerde met al haar macht haar tegenstander tegen de grond te werken en daar te houden, maar ze had al veel energie verspilt aan het sneeuwballengevecht, dus dat bleek nog een moeilijke opgave te zijn.

Chiaki wist niet hoe lang het duurde, maar ze liet zich uiteindelijk op haar rug vallen en bleef languit in de sneeuw liggen. Als ze nog energie over had gehad, dan had ze nu waarschijnlijk nog een sneeuwengel gemaakt, maar die had ze helaas niet meer. Gefixeerd op haar adem, die nog altijd in rookwolkjes de koude lucht tegemoet kwam, probeerde ze bij te komen van het speelse gevecht die ze daarnet had. In jaren had ze niet meer zo’n plezier gehad en zelfs toen Mamoru nog in Lavender was, had ze nooit een dag zo doorgebracht als deze. Het voelde goed om eindelijk weer eens helemaal los te gaan – om alles gewoon even te vergeten en je over te geven aan je instincten. Haar bruine ogen inmiddels gericht op de heldere lucht boven hen, hoewel het zicht belemmerd werd door een aantal verdwaalde takken, dacht ze terug aan haar dagen in Lavender Town. Geen enkele winter had toen leuk geklonken in haar oren, want winter betekende kou en kou betekende binnen blijven. Niemand die met haar naar buiten wilde om een sneeuwballengevecht te houden. Niemand die een sneeuwpop met haar wilde maken. Iedereen die ze kende had een hekel aan sneeuw en langzaam maar zeker groeide er ook een haat bij haar voor het goedje. Een haat die inmiddels al zodanig was gesmolten, dat het compleet verdwenen was en dat alleen maar door vandaag. “Hey, Syl?” sprak ze zacht, nog altijd hijgend van de inspanningen daarnet. Chiaki wachtte even en trok toen haar mondhoeken wat omhoog. “Ik heb dit nog nooit van mijn leven gedaan.”

Misschien had ze Sylvia wel ontmoet, niet omdat de blondine hulp nodig had. Misschien had ze Sylvia geen hulp aangeboden, omdat het jonge meisje iemand nodig had. Misschien had ze het juist gedaan omdat ze het zelf nodig had, want zelfs al was ze een rebels type… Veel vrienden had ze niet. Dus dat het meisje op haar pad was gekomen, was misschien wel het beste wat de brunette ooit was overkomen. Chiaki deed zich vaak wel sterk voor, maar van binnen wilde ze ook alleen maar gelukkig zijn. “Sneeuwpoppen maken… Sneeuwballengevechten… Ik deed vroeger nooit wat met sneeuw. Ik haatte het zelfs voor vandaag.” Na die woorden keek ze opzij, haar blik op het blonde meisje naast zich gericht – de persoon die haar een helpende hand had toegestoken, ook al had die dat zelf misschien niet in de gaten gehad. Met ontblootte tanden liet ze haar grijns breder worden en sloot ze haar ogen voor een paar tellen. “Bedankt.”

OOC: Godmode met toestemming. Nee, ik ben niet overijverig. En nee, die topictitel is heus niet van het bekende Frozen nummer. Wat is Frozen.