Met een opgewonden en snel kloppend hart stond Alexis die morgen op. De afgelopen tijd had ze nerveus gewacht op het telefoontje van Kean en net toen ze dacht dat deze niet meer zou komen, belde hij. Ze hadden afgesproken in Saffron City, omdat dit voor hem makkelijker zou zijn en Alexis eigenlijk wel aan een lange wandeling toe was. Voor de zekerheid zou ze Zippo en Star ook meenemen, je wist maar nooit wie je tegenkwam. Ze pakte haar Poké Balls en borg die veilig op, waarna ze Thunder wenkte. Deze lag languit op de bank en strekte zich uit, waarna hij sierlijk van de bank sprong. Snel checkte Alexis haar outfit. Omdat haar benen wel weer eens wat kleur mochten hebben, had ze één van haar favoriete blauwe cocktailjurken aangetrokken. Deze sloot om haar borstkas en had geen bandjes, zodat haar schouders ook kleur zouden krijgen. Het eindigde tot vlak boven haar knieën, dus de jurk zou nog wel netjes zijn natuurlijk. Alexis had wel minirokjes liggen, maar vond dit niet zo gepast voor een afspraakje. Bovendien wilde ze zeker niet de verkeerde bedoelingen opwekken. De minirokjes waren meer voor gewoon thuis aan te doen, ze deed ze vaak met een legging aan als ze naar buiten ging, maar binnen zag toch niemand haar. Het zou haar nogal doen blozen als Kean opeens voor haar neus zou staan als ze zo’n rokje aanhad. Ze grinnikte even om het belachelijke idee. Ze had het gevoel alsof ze de laatste tijd veel vrolijker was en sneller geamuseerd kon raken van kleine dingen. Had dat te maken met Kean? Ze wist het niet, maar wat ze wel wist was dat ze niet op tijd zou zijn als ze nu niet vertrok. Ze keek op haar klokje. Om twee uur hadden ze afgesproken, dus ze zou nu zeker moeten vertrekken! Na een korte check of ze alles had, liep ze naar buiten en voelde meteen al de zon genadeloos op zich schijnen. Ze had haar haren zorgvuldig gewassen en verzorgd, waardoor het nu mooi golfde en perfect rond haar gezicht lag. Ze was trots op haar lange blauwe haar, niet iedereen kon van zichzelf zeggen dat ze mooi lang blauw haar hadden. Ze glimlachte even en begon uiteindelijk haar lange wandeling. Trouw liep de Jolteon naast haar. Hij spitste zijn oren zo nu en dan op verschillende geluiden in de buurt, maar niets trok echt zijn aandacht.

Het had een poosje geduurd, maar Alexis bereikte eindelijk wel Saffron City. Eenmaal daar aangekomen werd ze wel een beetje gedesoriënteerd van al die gebouwen, dus begon ze maar zomaar een kant op te lopen. Zolang zou het toch niet duren tot ze Kean zou vinden? Ze liep naar het centrum van de winkelstraat en zag algauw de afgesproken plek. Voor de tijd van het jaar liepen er opvallend weinig mensen rond. Verderop zag ze een man met een Raichu, maar dat was dan ook de enige persoon die zijn Pokémon vrij naast zich had lopen, buiten zij natuurlijk. Ze was rond zich heen aan het kijken, waardoor het haar niet echt opviel dat de man haar doelbewust naderde. Pas toen ze het in de gaten had, stond hij vlakbij haar. Ze draaide zich om en keek hem aan. Ze voelde zich erg benauwd worden onder zijn blik, maar wist niet waarom. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg ze ietwat onwennig. De plotselinge schreeuw van de Raichu liet haar schrikken, evenals de donderstraal die afkomstig kwam van de Pokémon. Ze sprong geschrokken achteruit, waardoor de straal haar nog maar net miste. Ze keek geschrokken naar de man. Merkte ze daar nu een geamuseerd glimlachje op? Het leek net alsof hij haar doelbewust pijn wilde doen. Een angstscheut ging door haar heen. Was het weer iemand van Team Rocket en belandde ze in dezelfde situatie als eerst? En hoe laat was het eigenlijk? ‘Wel hallo, dame,’ begon de man met een toon dat Alexis totaal niet aanstond. ‘Zullen wij twee eens een gezellige wandeling maken?’ vroeg hij. Alexis schudde haar hoofd. ‘Vergeet het,’ mompelde ze. De Raichu keek haar arrogant aan, maar Alexis richtte haar blik van de Pokémon af, waardoor ze niet in de gaten had hoe woedend dat de Raichu maakte. Het volgende moment keek ze weer naar de Raichu en zag hoe hij zich klaarmaakte voor een harde donderaanval. Nog voor ze echter iets kon doen, werd ze hard geëlektrocuteerd door de Pokémon. Alexis balde haar vuisten dankzij de kracht van de aanval en voelde hoe heel haar lichaam schokte en pijn deed. ‘Jolteon!’ riep Thunder geschrokken uit, waarna hij een donderstraal op de Raichu afvuurde. Daardoor hield de Raichu op met zijn aanval en zakte Alexis zwak in elkaar. De man had zijn geamuseerd lachje verplaatst voor een bulderende lach. Wacht.. Was hij haar nu aan het uitlachen omdat ze zoveel pijn had? Alexis keek hem ongelovig aan. Daarna verspreidde zich weer een scheut van angst door zich heen, want ze was verlamd door de donderaanval en kon zich nauwelijks bewegen. Ja, fijn. Wat nu?

Nate kon er niets aan doen dat hij zo moest lachen. Het was dan ook zo leuk om te zien hoe een volwassen vrouw al in elkaar zakte na één aanval van zijn Raichu. En dat was nog niet eens de sterkste aanval. Nee, als de Pokémon haar sterkste aanval op haar af zou vuren, zouden ze haar net zo goed meteen naar de eerste hulp kunnen afvoeren. Toch vond hij het best amuserend en tegelijkertijd ook vervelend dat de vrouw al zo snel op gaf. Hij had liever een spectaculaire show gehad waarbij de vrouw op was gaan staan en hem terug aangevallen had, een echte show had opgevoerd zodat zij dom leek en hij niet. Want eigenlijk wisten ze het alle twee al: Nate was de beste. Hij zou haar zo kunnen verslaan als hij wilde. Hij zou haar zelfs meteen naar het ziekenhuis in kunnen schoppen als hij wilde. Maar hij wilde liever eerst zijn Pokémon het werk laten doen. Hij snapte niet waarom hij opeens zo veel genot had terwijl hij overduidelijk best sadistisch was. Hij was nooit echt fan geweest van sadisme, maar had er ook nooit vies naar omgekeken. Sommige mensen verdienden gewoon een ferme donderstraal. En omdat dit meisje zijn aanbod had genegeerd om een gezellige wandeling met hem te maken, zou ze daarvoor boeten. Raichu was dan ook juist diegene die op dat soort momenten aantoonde hoe het wél moest. Nate wist zeker dat als de vrouw haar straf van te voren al had geweten, ze een andere keuze had gemaakt. Hij hoefde haar drama niet aan te horen waarom ze hier op deze plek was en op wie ze aan het wachten was, hij wilde gewoon een gezellige wandeling met haar maken en zelfs dàt gunde ze hem niet. Bovendien had de vrouw ook iets heel doms gedaan. Ze had haar blik van de Raichu gewonden toen deze haar arrogant had aangekeken. En als zijn Raichu iets niet kon verkroppen, dan was het wel dat mensen zich van haar wonden. Als Raichu iemand aankeek, verwachtte ze dat diegene ook terug keek, ongeacht of het nu wel geschikt was of niet. Ze duldde geen tegenspraak. En de vrouw had overduidelijk haar bevelen genegeerd. En niemand negeerde haar bevelen zomaar. Nate sloeg zijn armen over elkaar heen en keek naar de in elkaar gezakte vrouw. ‘Zielig zeg,’ zei hij minachtend tegen haar, waarna hij grinnikte.

Een stem achter hem deed hem opschrikken. Hij kon echter niet snel genoeg reageerde. Het volgende moment voelde hij een pijnscheut door zijn rug gaan en dankzij de kracht van de aanval, vloog hij naar voren. Hij belandde hard op zijn knieën. Zijn rug overstemde echter de pijn in zijn knieën. Zijn geamuseerde glimlach verdween en maakte plaats voor een geïrriteerde, haast onheilspellende glimlach. Hij drukte zich met zijn handpalmen weer omhoog en veegde droog het zwarte haar dat in zijn gezicht gevallen was weg. Zijn lichtgrijze ogen keken zijn belager kil aan. Zijn blik gleed naar de arm die hij om de vrouw had geslagen en in zijn hoofd maakte hij gauw een opsomming van wat dit kon betekenen. Of hij was een goede vriend van haar, of hij had te kampen met een verliefde man. En als het dat laatste was, kon het nog best amuserend voor Nate worden. De man zelf zou echter niet zoveel plezier hebben aan Nates bezoek, evenals de vrouw zelf. Nee, voor de vrouw zou het zelfs nog erger kunnen worden. Zij had hem dit immers aangericht. Zou ze met de man afgesproken hebben? Zou ze hem gewenkt hebben achter Nates rug om? Of hadden ze hier afgesproken, kwam hij op het ongelukkige moment langs en was de man hier dus om een gezellige middag met zijn vriendin te hebben? Wat het ook was en wie de man ook mocht zijn, wat voor band hij ook mocht hebben met de vrouw, Nate kon er al uit opmaken dat hij het best amuserend ging vinden. Hij had hier te kampen met iemand die overduidelijk veel om de vrouw gaf, dat zag Nate wel uit de houding die hij uitstraalde. Hij vroeg echter alleen af of de bescherming van de man ook genoeg zou zijn voor de vrouw. Als het aan Nate lag, was dit niet het geval. Zowel de vrouw als de man zouden boeten. En aan zijn Raichu te zien, was deze het volledig mee eens. Nate keek naar de twee Pokémon. Een Jolteon en een Raichu. Niet echt eerlijk, twee tegen een, wel dan? Ook al kon zijn Raichu het makkelijk aan, Nate besloot toch om zijn Pidgeot op te roepen. Deze moest maar naar hem luisteren, ook al zou hij misschien geen zin hebben om mensen pijn te doen. Het lag normaal ook niet in Nates aard, maar hij voelde een soort gevoel van macht opkomen nu hij de vrouw zo op de grond zag liggen. Hij had haar waar hij haar hebben wilde. Zwak en zielig op de grond.

De woorden die de man naar Nate schreeuwen, deden Nate bitter weinig. Hij vond het eigenlijk best wel amuserend. Een glimlachje verscheen rond zijn lippen. ‘Wat lief,’ zei hij kil. ‘Een jochie die zijn vriendinnetje komt beschermen. Oh, wat vreselijk schattig. Ik smelt hier haast, het doet dan ook zoveel deugd aan mijn hart om jullie zo samen te zien. Je vriendinnetje zwak en zielig op de grond en jij naast haar.’ Al de woorden waren kil uitgesproken, maar bij de laatste woorden kreeg hij een grijns, waarna hij zijn Raichu wenkte. ‘Maak dat je wegkomt,’ siste hij. ‘Je krijgt eigenlijk geen kansen meer omdat je mij al hebt aangevallen. Jammer dat je zo dom bent geweest. Iedereen in Saffron City weet inmiddels wel dat ze niet met Nate Johnson moeten sollen.’ Hij grijnsde breed naar de man, waarna hij een Poké Ball tevoorschijn haalde. Zonder een bemoedigende kreet te roepen – wat de meeste sukkeltjes meestal deden – gooide hij de Poké Ball omhoog. Wit licht verblindde hem even voor een seconde, waarna een majestueuze Pidgeot tevoorschijn kwam. Nate ving de Poké Ball weer met één hand op en met een glimlach keek hij de man aan. Hij had al besloten om geen nieuwe kansen meer te geven, jammer genoeg voor de man. Hij merkte dat zijn Pidgeot naast hem kwam zitten, eerst met gespreide vleugels, maar deze trok hij weer in, waardoor hij iets minder majestueus leek. Goedkeurend knikte Nate naar de vogel, waarna hij zijn blik minachtend op de op de grond zittende vrouw richtte. ‘Zielig hoor,’ zei hij snauwend. ‘Zelfs een tiener van vijftien jaar zou het nog beter doen dan jij. Maar om meteen zo zielig naar de grond te zakken en verlamd te zijn, slaat toch echt alles.’ Hij snoof nog een keertje extra om zijn afkeuring te laten merken, waarna hij zijn blik weer richtte op de man. ‘En jij,’ begon hij zijn dreigende woorden. ‘Doe dat nooit meer. Ik waarschuw je maar één keer.’ Hij deed net alsof hij weer poeslief was door liefdevol met zijn hand over de gevleugelde flank van Pidgeot te wrijven. De Pokémon keek ietwat onwennig om zich heen en daarna naar Raichu, die elektriciteit oplaadde via zijn wangen, klaar zijnd voor een nieuwe aanval.

Nate maande zijn Raichu nog heel even tot stilte. De Pokémon zou dadelijk mogen aanvallen als wraak op de man, maar eerst wilde hij nog even zijn hart luchten. Haha, wat sarcatisch. ‘Ik wil toch even zeggen dat het niet zo bedoeld was, hoor,’ zei hij, terwijl hij een pruillipje produceerde en zo zielig mogelijk probeerde te kijken, dit natuurlijk helemaal niet gemeend. Nee, niks van deze show die hij nu opvoerde in zijn eentje was gemeend. Hij negeerde de ongelovige blik van de vrouw. Hé, ze kon dan toch nog gezichten trekken ondanks haar verlamming! Dat was verbazingwekkend. Hij wilde haar dan ook even gauw complimenteren voor dit. 'Je kunt toch nog iets!' zei hij verbaasd. 'Het verbaast me eigenlijk wel, ik zou eerder zeggen dat je niks kunt..' Hij liet even een stilte vallen, waarbij een valse grijns rond zijn lippen speelde. 'Zelfs al zou je niet verlamd zijn.' Hij wist dat het best gemeen was, maar ach, de wereld was soms gemeen en soms moest hij de wereld gewoon een handje helpen. Alleen maar goedzakken zou het immers niet spannend maken, het leven. Bovendien vond hij het best amuserend dat de vrouw iets leek te willen zeggen, maar iets - de verlamming hoogstwaarschijnlijk - haar ervan weerhield. Het gaf hem het vreemde gevoel alsof hij macht over haar had. Hij kon het gevoel niet uitleggen, maar het gevoel was goed naar hem toe en daar draaide het om. Hoe anderen zich voelden kon hem bitter weinig schelen. Hij draaide zich naar de man toe. 'Raichu, doe je Thunder. En zorg dat het pijn doet,' zei hij kortaf. Hij zag hoe de Raichu zijn best deed om zijn krachtigste aanval op te laden en grijnsde geamuseerd naar de vrouw. Deze was paniekerig naar hem aan het kijken en probeerde overduidelijk om haar hoofd te draaien, maar Raichu's verlamming was krachtig. 'En Pidgeot, doe je Wing Attack op die vervelende Hypno. Ik word geïrriteerd van dat ding.' Hij zei het kortaf. Pidgeot twijfelde even, maar vloog daarna hoog op om naar zijn trainer te luisteren en begon wild met zijn vleugels heen en weer te slaan, waardoor hij krachtige windvlagen creëerde die naar de Hypno gingen. Nate sloeg zijn armen geamuseerd over elkaar heen en keek toe hoe de donder volledig opgeladen werd en zich uiteindelijk een weg baande naar zowel de man, als de vrouw. Want tja, de aanval was krachtig en groot, er kon er niet één onder lijden, maar wel twee. En dat was precies goed, wat Nate betrof. Een glimlachje speelde rond zijn lippen.

Het ging allemaal heel snel langs Alexis heen. De woorden die de man, die later als Nate genoemd bleek te zijn, tegen haar sprak, de woorden die hij tegen Kean sprak, de woorden die Kean terug tegen Nate sprak en daarna het gevecht. Ze had geen tijd gehad om na te denken over een betere oplossing in deze situatie dan vechten. Er was gewoon geen andere mogelijkheid. Deze man leek onvermurwbaar. Zijn woorden hadden haar wel gekwetst, ook al had Kean haar proberen gerust te stellen. Het voelde vreselijk goed dat Kean hier was, dichtbij haar. Ook al was het niet het middagje die ze beiden verwacht hadden – ze nam tenminste toch aan dat Kean niet verwacht zou hebben dat ze zouden moeten vechten tegen een onbekende, haast psychopathische man – het was fijn om hem bij haar te hebben. En dat was alles waaraan ze kon denken terwijl ze gekleineerd werd door de man. Ze had de kracht niet om iets terug te zeggen, de verlamming maakte het haar haast onmogelijk om een gezichtsuitdrukking te hebben, hoewel een paniekerig gevoel haar verlamming haast overstemde omdat de man duidelijk in staat was om hun vreselijk veel pijn te doen. Dat bleek maar weer uit de opdrachten die hij zijn Raichu gaf. Alexis liet haar blik, zover dat dit mogelijk was, glijden naar de Raichu. Het was een machtige, nors uitziende Pokémon. Eentje die niet tegengesproken wilde worden en die wraak zou nemen als je haar pijn zou doen. Ze had een klein postuur, maar zag er toch naast die Nate zo majestueus uit, evenals de Pidgeot die naast hem vloog. Ze merkte op dat Kean hun probeerde te beschermen. Ze voelde zoveel ontzag voor de man. Haar eigen gevoelens werden extra versterkt door het gezag wat ze voelde door de man. Ze had ondertussen al wel uitgevogeld dat die gevoelens die ze voor hem had niet zomaar gevoelens waren, maar dat ze echt verliefd op hem was. Haar liefde voor hem werd echter wel zwaar op de proef gesteld. Steeds als ze naar Saffron City kwam, gebeurde er iets vreselijks of maakte ze weer wat mee, bijvoorbeeld haar beangstigende gevoelens. Deze had ze nu ook, maar dan nog tien keer erger. Al zeker toen ze opmerkte dat de Raichu tegenover hun een Thunder aan het laden was. Ze wilde schreeuwen, maar geen geluid verliet haar mond. De verlamming was te sterk. En deze klap zou ze waarschijnlijk niet overleven.

Net toen Alexis in haar hoofd afscheid van alle mensen in haar leven wilde nemen - ook al was dit best ironisch omdat ze enkel Kean en Kane kende, de rest was overleden – merkte ze op dat de aanval geblokkeerd werd. Ondanks de verlamming had ze haar ogen toch nog kunnen dichtknijpen, maar Alexis dwong zichzelf om ze te openen. Een gevoel alsof ze een hoop schrikdraad aanraakte met maar één vinger ging door haar heen, meer niet. Ze wilde schreeuwen, roepen dat ze hier weg wilde. Ze wilde dat ze ’s morgens nooit vertrokken was thuis, dat ze Kean naar Lavender Town had laten komen. Ze smeekte op dit moment dan ook aan Thunder, haar Jolteon, om nooit meer uitstapjes te hoeven maken naar Saffron City. Thunder! Hoe was het daar eigenlijk mee? Alexis zuchtte gefrustreerd omdat ze haar hoofd niet kon draaien, de verlamming maakte haar spieren gewoon gevoelloos, alsof zij ze niet meer had. Ze probeerde haar ogen zoveel mogelijk naar haar ooghoek te dwingen en zag hem. Hij lag zwak op de grond. Alexis wilde een schreeuw produceren, maar ze kon het niet. Ze wilde huilen, maar ook dit stond ze zichzelf niet toe. Ze snapte het niet. Had de Jolteon de klap van de Thunder, ondanks de Protect van Keans Hypno, toch opgevangen? Alexis ging er toch vanuit dat het Hypno was die hun had proberen te beschermen met een Protect, aangezien hij zijn Starmie nu pas inzette. Ondanks dat ze verlamd was, kon ze toch nog alles volgen. In haar gedachten dwong Alexis om Thunder op te laten staan, om het tekenen van leven te laten vertonen, maar de Jolteon bleef zwakjes liggen. Alexis voelde haar gevoel van paniek en machteloosheid groter worden, maar er was ook een ander gevoel dat langzaam de overhand begon te nemen. Woede. Alexis was woedend dat dit gebeurde. Het zou juist een perfecte dag moeten zijn, maar in plaats daarvan lag ze zwak op de grond, niks kunnen uithalend tegen de man. Alexis voelde hoe één beweging haar weer hoop opbracht. Ze merkte dat ze haar hand tot een vuist gebald had, iets wat ze eerder nog niet had. Was er dan toch nog hoop dat ze op tijd uit deze verlamming kon raken? En zo ja, wat moest ze dan doen? Ze kon Kean toch niet zomaar aan zijn lot overlaten?

Ze zag één beweging. Het was snel geweest, maar haar ogen hadden de beweging opgevangen. Thunder had met zijn oren bewogen. Een gevoel van opluchting ging door Alexis heen. Het gevoel van opluchting verspreidde zich echter nog meer toen ze zag hoe Kean aanvallen afvuurde met zijn Pokémon. De situatie waarin ze verkeerden was dus nog niet helemaal hopeloos. En het feit dat Thunder toch tekenen van leven vertoonde, gaf haar kracht. Kracht om zelf ook het beste beentje voor te zetten. Ze vond het eigenlijk best wel ironisch dat Kean tegen niemand in het bijzonder zei dat ze uit de weg moesten, aangezien zij geen kant op kon. Ze probeerde er echter niet te veel aandacht aan te besteden, er waren nu belangrijkere dingen die gedaan moesten worden. Alexis keek naar de Pokémon, die langzaam meer en meer tekenen van leven begon te vertonen, zoals het bewegen met zijn oren en het schudden van zijn vacht, ook al ging dit nogal moeizaam omdat hij op de grond lag. Ze besefte zich echter dat ze een volledig beeld op de Pokémon had en niet vanuit haar ooghoeken naar hem keek. Hé, ze kon haar hoofd weer bewegen! Ze voelde hoe een glimlach zich rond haar lippen verspreidde. Niemand merkte het echter op, omdat ze te veel bezig waren met hun gevecht. Kean was bezig om zijn Starmie en Hypno te commanderen en Alexis merkte aan Nate op dat hij dat niet leuk vond. Ze merkte op hoe zijn valse grijns langzaam wat afnam, wat de grijns bij haar juist verbreedde. Ze merkte ook op dat Raichu zo stom was om de Poison Gas in te ademen en de Ice Beam van Hypno een voltreffer was. Beide Pokémon waren blijkbaar te verbaasd om te reageren, ook al had ze dat niet verwacht van de Pokémon en al helemaal niet van de Raichu. Alexis merkte een beweging naast zich op. Het volgende moment stond Thunder naast haar, fris en fruitig. Hij had zijn kop hoog in de lucht opgestoken en Alexis glimlachte. Ze schrok echter toen ze hoorde dat Nate zijn Raichu dwong om te ontwijken, ook al was dit vrij onmogelijk. Ze zag dat de Raichu vol geraakt was dankzij de Poison Gas. Dit gaf haar tijd om iets te bedenken, ook al zou de tijd die ze nu had vrij weinig zijn. Ze moest zich echter toch concentreren. Er was toch wel iets wat ze kon doen om Kean te helpen?

‘Thun…’ Haar lippen probeerden de woorden te produceren die nodig waren om een aanval op te leggen voor haar Pokémon, maar spreken was bijna onmogelijk. Ze kreeg de woorden haast niet door haar keel naar boven. Ze kon, buiten haar gezicht bewegen en haar vuist een beetje ballen, haast nog niets. Toch zette ze koppig door. De Pokémon had, ondanks het lawaai dat de Raichu maakte omdat deze getroffen was door de Poison Gas, toch wel door dat Alexis tegen hem praatte. ‘Pin…’ De woorden waren haast niet uit te spreken, maar toch probeerde ze het opnieuw. ‘Missile.’ Het was een zachte fluistering, maar wonder boven wonder had de Jolteon haar toch verstaan. Hij schoot onmiddellijk naar voren, bolde zichzelf op en schoot uit zijn vacht stekels naar Raichu die vast wel pijn zouden doen. Alexis probeerde ondertussen om haar hand wat losser te maken door haar vuist telkens te ballen en te ontspannen. Ze merkte dat ze meer en meer vat begon te krijgen op haar hand. Ze probeerde haar arm naar achteren te trekken en klemde haar kaken op elkaar. Ze had het gevoel alsof ze geen beweging veroorzaakte en voelde zich weer even machteloos als daarnet. Plotseling voelde ze iets langs haar vingers strijken, heel vederlicht,alsof ze het niet goed gevoeld had. Alexis boog haar hoofd met lichte schokken naar beneden en zag dat haar vingers streken langs de Poké Ball. Zippo. Alexis voelde een idee opkomen. Wat als ze haar Charmander de aanval Smokecreen liet uitvoeren? Dan hadden ze misschien nog wel een kans om weg te komen! Het was riskant, maar toch.. Alexis probeerde druk te zetten op haar vingers om de aan haar riem gevestigde Poké Ball wat losser te krijgen. Omdat ze het geluk had dat Zippo op een losser stukje gevestigd was dan de andere Poké Balls, zag ze dat de Poké Ball centimeter voor centimeter meegaf. ‘Nee, hè!’ hoorde ze Nate snauwen. ‘Raichu, ontwijk die Jolteon en doe toch eens wat nuttigs!’ Ze merkte opgelucht op dat hij niet doorhad dat ze uit haar verlamming begon te raken. De Poké Ball was inmiddels al half uit haar riem gezakt. Met op elkaar geklemde kaken en een gefrustreerde grauw, die wonder boven wonder geproduceerd werd door haar en oprees uit haar keel, probeerde ze kracht met haar vingers te maken. Dat was het moment waarop de Poké Ball losraakte uit haar riem en op de grond viel. Wit licht verscheen en vervolgens verscheen een vrolijke Charmander uit de Poké Ball. Alexis smeekte de Pokémon in gedachten om zich naar haar te keren. Het eerste wat de Pokémon inderdaad deed, was zich naar zijn trainer keren. Met al haar kracht probeerde Alexis de aanval te zeggen die genoodzaakt was voor haar plan. En uiteindelijk, met veel moeite en kracht, werd de aanval als een zachte fluistering overgebracht naar Zippo: ‘Smokescreen.’

Alexis merkte niet veel op van het gedoe rond zich heen, ze was nog veel te erg bezig met haar eigen conditie. Ze probeerde om op te staan, om minstens weer vat op haar spieren te krijgen, maar het mocht niet baten. De verlamming was dan wel voor een klein deel uitgewerkt, het was nog niet wat het moest zijn. Dit frustreerde Alexis wel een beetje. Ze wilde opstaan, wilde weer iets kunnen presteren. Als Kean zou kiezen om te blijven staan, zou ze toch mee kunnen doen, ook al zou ze daar misschien geen toestemming voor hebben van hem. Aan de andere kant, hij kon toch ook niet verwachten dat zij hem zichzelf liet opofferen voor haar? Nee, dat wilde ze niet. Ze wilde schreeuwen, boos zijn op de man die haar aangevallen had en wilde hem terugpakken, maar ze kon niet. Trouwens, als ze hem nog eens zou tegenkomen, zou ze niet vechten, maar zou ze wegrennen. Ze had het gevoel alsof haar vertrouwen in de mensen weer gezakt was, alsof haar hoop op het hebben van een goed, sociaal leven weer doorboord was, allemaal dankzij die ene man. Hij had ervoor gezorgd dat nu haar vertrouwen kwijt was in het goede van mensen. Ook al was het misschien iets dramatisch, voor Alexis betekende het veel. Ze wilde gerust sociaal zijn, met mensen communiceren en hun toelaten in haar leven, maar dit ging niet als ze haar telkens weer teleurstelden, haar pijn deden. Kean en Kane waren dan de enige uitzonderingen die ze was tegengekomen. En Yume, Yume natuurlijk ook. Maar toch, ook zij was weer weggaan uit Alexis’ leven. De enige die echt een blijvende aanwezigheid bleken te hebben, waren Kean en Kane. En dan voornamelijk Kean. Alexis opende één oog en zag dat het rookgordijn vat had op Nate en de Pokémon. Een klein glimlachje verspreidde zich rond haar lippen. Ze merkte ook op dat Kean besloot om de situatie wijselijk aan te pakken door één van zijn Pokémon terug te keren. Ze kreunde zachtjes toen ze niet al te zacht overeind getrokken werd. Ze moest haar arm wel rond Keans nek slaan, anders kon ze onmogelijk ondersteund worden en hem volgen. Ze probeerde haar voeten in werking te zetten, maar ze blokkeerden. Haar benen voelden slap aan, alsof ze helemaal niet aan haar lijf zaten. Alexis zuchtte. Dit werd een heuse opgave voor hun, dacht ze zo.

Uiteindelijk lukte het hun wel, maar het gevoel in haar benen bleef weg. Ze kon haar armen, haar hoofd en een deel van haar onderlijf echter wel weer bewegen, maar haar benen bleven een probleem. Ze voelde dat ze moe werd van de steegjes die ze doorkruisten en voelde zich dan ook opgelucht toen ze uiteindelijk het huis bereikten. Ze knikte naar Kean op zijn vraag of ze al trappen kon betreden en probeerde haar benen te bewegen. Ze moest echter wel een eind meegeholpen worden. Ze had wel weer het gevoel dat ze haar benen kon bewegen, ook al gaven haar tenen nog niet echt mee. Uiteindelijk was ze de trap opgeklommen. Ze herinnerde zich Keans opmerking weer over hun woning en grinnikte even, als late reactie. Ze liet zich met een kreun op de bank vallen en keek met gefronste wenkbrauwen naar haar benen. Ze probeerde haar spieren aan te spannen, wat deels lukte. Een gefrustreerde zucht verliet haar mond toen ze opmerkte dat het nog niet wilde lukken zoals ze zou willen. Ze keek opzij naar Kean. Ze probeerde haar arm te bewegen. Deze gaf echter makkelijk mee. Na een korte twijfeling of ze het wel zou moeten doen, legde Alexis haar hand op zijn been. ‘Bedankt, maar ik hoef niks. En naar de dokter wil ik al helemaal niet gaan, het zal wel zo overgaan,’ zei ze, een tikkeltje koppig. Ze vond dokters niet leuk. Dadelijk kwam zo’n dokter met een of andere spuit aanzetten, dat moest ze niet hebben. Ze werd al week bij het idee dat ze een spuit in haar arm zouden zetten. Ze kon er niet tegen als iemand een spuit zette in de binnenkant van haar arm. En dan haalden ze het spuitje weg en begonnen ze nog eens met hun duim extra op het wondje te drukken, waardoor een pijnlijk, zwak gevoel door je heenging. Nee, Alexis hield daar echt niet van, voelde zich nu al misselijk worden bij het idee. Ze voelde een warm gevoel door zich heengaan toen ze haar hand op zijn been zag liggen en trok deze weg. Misschien zou hij de aanraking niet fijn vinden. Of dadelijk zou ze rood worden en dan zou hij dat zien. Kean kennende durfde wel eens een bijdehante opmerking te maken, al zeker als het over zoiets ging. En ergens vond ze dat wel een leuk karakteristiek trekje van hem.

Alexis dwaalde even weg toen ze naar zijn ogen keek. Prachtig lichtgroen. Eerst had ze altijd gedacht dat ze grijs waren, maar als ze hem van dichtbij observeerde, merkte ze toch dat ze lichtgroen waren. Ze liet haar ogen naar zijn haren glijden en beet op haar onderlip. Ze wilde haar hand zo graag door die zachte haren laten glijden. Kleine schokjes vervulden haar vanbinnen, ze wist zeker dat het niet afkomstig was van de verlamming. Nee, deze begon langzaam weg te trekken. Het waren haar gevoelens die weer terug opspeelden. ‘Jammer dat het toch niet echt het middagje geworden is die we in gedachten hadden.’ Ze hoorde zichzelf de woorden zeggen, maar was er zelf niet echt bij. Ze focuste zich veel te erg op het gezicht van Kean en alle mooie delen daaraan. Ze probeerde zich echter weer te herstellen en probeerde zich op hem te focussen als een normaal, niet verliefd zijnde persoon. Ze kon hem echter niet op de normale manier zien. Had ze dat eigenlijk ooit wel gekund? In de Pokémon Tower, had ze hem toen op deze manier gezien? Ze wist het niet, het leek dan ook al zo lang geleden. Ze keek naar haar benen, probeerde er eentje van op te tillen. Het ging al veel beter. ‘Ik begin eindelijk terug gevoel in mijn benen te krijgen, dat werd tijd,’ mompelde ze. Ze keek weer naar Kean, herinnerde zich die dag dat ze bij elkaar geweest waren, nadat ze in angst was weggevlucht voor een zogenaamde Team Rocket-lid. Toen had hij zijn arm rond haar heengeslagen. Alexis wilde die arm weer opnieuw voelen, wilde zich tegen zijn borstkas nestelen. Ze voelde haar eigen wangen naar rood verschieten bij die gedachten en keek van hem weg, observeerde hun huis even. Ja hoor, alsof ze daar werkelijk in geïnteresseerd was. Het zag er best jongensachtig uit trouwens. Typisch een huis die ze van de broers had kunnen verwachten. ‘Mooi huis,’ zei ze zachtjes. Ze draaide haar hoofd weer naar Kean, keek hem haast onzeker aan. ‘Wil je nu nog iets doen of voel je daar niet veel meer voor?’ vroeg ze, waarna ze haar hoofd lichtelijk kantelde. Ze kreeg het koud bij het idee dat Nate hun op zou zoeken als ze zich weer in de stad zouden wagen. Ze durfde zichzelf ook niet echt buiten het huis van Kean te wagen, bang om Nate weer tegen te komen en deze keer geen dekking te hebben. Nee, ze wilde het liefst hier blijven. Op de een of andere manier voelde ze zich wel veilig bij Kean, alsof hij haar van alles zou kunnen beschermen. Feitelijk gezien was dit wel altijd het geval geweest, aangezien er nu al een paar keren voorbij waren gegaan dat ze zijn hulp had gekregen. Ze voelde een lichte rilling over haar rug glijden toen ze merkte hoe dicht ze wel niet bij hem zat en probeerde toen haar gedachten ergens anders op te focussen, maar het idee dat ze hem bijna aanraakte, bleef blijvend door haar hoofd zweven.

Een genietende rilling trok door Alexis heen toen ze de warme arm van Kean om zich heen voelde. Ze had zich dichter tegen hem aan genesteld en hoorde zijn hart kloppen. Die van haar zou ook wel hard kloppen op dit moment, toch? Ze concentreerde zich op haar hartslag. Ze zou natuurlijk haar twee vingers tegen haar hals kunnen leggen, maar misschien zou dat voor Kean nogal raar overkomen. Alexis besloot dus om haar hand gewoon stil te houden en wachtte af. Ze voelde haar hart inderdaad bonken als ze zich concentreerde, maar ze zou het vast beter voelen als ze haar hand op die plek legde of haar twee vingers langs haar halsslagader af. Ze wilde het dan ook net doen toen ze opeens Kean hoorde praten. Ze grijnsde lichtelijk om de sarcastische opmerking die hij maakte. Het klonk echt zo Kean. Heel de tijd had het gewoon niet geleken alsof ze met Kean had gepraat, had het bijna vreemd geklonken in haar oren om juist deze woorden van hem te horen, maar als er dan toch een spottende of sarcastische opmerking uit zijn mond kwam, wist Alexis gewoon dat het Kean wel was. Ze had alleen nooit verwacht dat hij zo lief en zo zorgzaam kon zijn. Dit kantje had ze nooit achter Kean gezocht. Ze kon er niks aan doen dat ze er lichtelijk om glimlachte en gerustgesteld trok ze haar benen naar zich toe, zodat ze iets comfortabeler lag op de bank. Natuurlijk wilde ze er wel voor zorgen dat de bank niet bevuild zou raken van haar schoenen. Aan de andere kant... Ze twijfelde even kort, maar voordat ze de handeling wilde uitvoeren die ze van plan was, voelde ze een rilling door zich heengaan toen Keans zachte mannelijke stem haar gehoorgangen vervulde met de woorden die ze zo graag uit zijn mond wilde horen voor gelijk een paar maanden: ik ook voor jou. Het was net een roze wolk waarop ze zweefde. Eentje die verpulverd zou worden als dit alles maar gewoon een mooie droom bleek te zijn. Maar dat was het niet. Nee, dit was echt. Een soort gevoel van veiligheid nam vat op haar. Kean voelde ook wat voor haar, Kean zou haar beschermen. Natuurlijk zou ze haar eigen boontjes nog wel doppen, maar het idee dat ze iemand in haar omgeving had die toch een gevoel van veiligheid bij haar veroorzaakte, was gewoon zalig.

Een ongemerkte glimlach was rond Alexis' lippen verschenen. Ze trok zonder na te denken haar voeten in, nadat ze met haar tenen haar voeten had bevrijd van haar ballerina's. Deze vielen met een zacht geluidje op de grond neer en Alexis bracht haar hoofd van Keans schouder naar zijn schoot. 'Wat een grote bank,' was haar eerste opmerking na zijn toch wel romantische opmerking. Ze voelde zichzelf rood worden. Oh, wat was ze toch weer romantisch! Misschien had ze het mooie moment nu wel verpest. Ze moest zachtjes lachen om haar eigen onhandigheid en draaide haar hoofd een beetje in Keans schoot, zodat ze hem kon aankijken. Ze legde haar hand voorzichtig, alsof hij van porselein was, op zijn wang en aaide daar zachtjes. Daarna slikte ze zachtjes. 'Kean,' begon ze zachtjes. 'Denk je dat Kane al een vermoeden had van mijn gevoelens? Of die van jou?' Ze keek hem onzeker aan met haar zeeblauwe ogen. Zou Kane er moeite mee hebben als zijn tweelingbroer met haar samen zou zijn? Ergens had Alexis het gevoel van niet. Nooit was echt gebleken dat Kane haar zou haten. Hij was altijd best wel vriendelijk tegen haar geweest, voor zover Kane dat kon zijn met zijn subtiele, eerlijke opmerkingen. Hij zei gewoon wat hij dacht. Plotseling besefte ze zich dat ze altijd al als de twee broers bij elkaar waren opzoek was gegaan naar één van de broers. En altijd was dat dezelfde geweest: Kean. Ze beet op haar onderlip en keek even afgeleid naar de grote klok. Ze kon de tijd niet echt goed lezen, was daar te ver voor in gedachten. 'En hebben wij nu het soort ding dat kleffe mensen een eh..' Ze twijfelde even en schoot in de lach. '.. relatie noemen?' Ze keek hem aan. Ze was bang dat ze het moment had verpest door een vraag over Kane te stellen. Het kon ook goed zijn dat Kean er niet eens over had nagedacht. Aan de andere kant.. Had Kean ooit wel een vriendin gehad? Hadden beide mannen hier wel ervaring mee? Zou Kane ooit een vriendin gehad hebben? En hoe zou dat dan gegaan zijn? Soms moest het toch maar lastig zijn om een tweeling te zijn, dacht ze zo. En voor haar zou het ook niet makkelijk worden als ze naast elkaar zouden staan en ze niet wist wie wie was, vooral als ze dezelfde kleren aan zouden hebben. Ze schudde haar gedachten weg en keek naar Kean, wachtend op een antwoord.