Een norse uitdrukking verscheen op Nates gezicht terwijl hij van Cerulean City naar Saffron City reisde. Dankzij zijn Pidgeot was het heel eenvoudig en geraakte hij daar in no time, maar een of ander raar iets in hem zei dat hij beter te voet kon gaan. Hij was normaal niet iemand die zijn instincten volgde en was eerder het persoon dat wel zou afwachten op wat hij zou uitkomen, maar hij besloot dat het deze keer wel verstandiger was om gewoon zijn instinct te volgen. De wandeling van Cerulean City naar Saffron City was vreselijk lang en saai. Hij had zijn Growlithe uit zijn Poké Ball gelaten, Pidgeot vloog boven hem en Raichu was naast hem aan het lopen. De Butterfree had een poging gedaan om uit haar Poké Ball te breken en tot Nates afschuw was dat ook nog gelukt. De Pokémon vloog echter een paar meter verder achter hun met een verdrietige uitdrukking en een paar verwondingen op haar lijfje die duidelijk door een elektrische Pokémon waren aangebracht. Raichu had het niet zo leuk gevonden toen Butterfree in Nates buurt vloog en een poging deed om hem te knuffelen. En Nate zelf vond dat ook niet leuk. Hij vond het vreselijk dat de Poké Ball juist weer in haar richting gevlogen was. Nu had hij een Pokémon om zich heen die constant haar liefde naar hem toe uitte. Hij vond het vreselijk, vre-se-lijk! Het was zo'n achterlijk, lelijk mormel. Het verdiende gewoon niet om in zijn team te zitten en zodra hij zijn Growlithe kon evolueren met een Fire Stone, zou hij wel eens willen zien hoe die Butterfree op een Flamethrower reageerde. Hij, een sadist? Misschien. Maar Butterfree moest leren dat ze hem met rust moest laten. Hij had al diverse keren geprobeerd om de Pokémon vrij te laten uit haar Poké Ball. Hij had haar echter nog nooit geslagen of geschopt. Hij had haar alleen weggeduwd. En misschien ook wat dingen tegen haar geschreeuwd. En misschien ook zijn Raichu diverse keren gevraagd om haar gewoon neer te donderen. Maar voor de rest was hij best lief tegen haar, hoor. Hij draaide zich om naar haar en keek naar haar betraande oogjes. 'Als je in mijn team wilt komen moet je toch één regel volgen: toon geen zwakte!' De Butterfree keek beschaamd en met betraande oogjes opzij en Nate zuchtte geïrriteerd. Ach, hij zou er op de een of andere manier wel vanaf raken. Hopelijk.

Nates oren werden gespitst toen hij iets hoorde piepen. Hij voelde dat Raichu ook alert werd. Zijn hand gleed naar zijn heup waar hij het ding opgeborgen had dat zou piepen als er zich een elektrische Pokémon in de buurt bevond. Hij pakte het apparaatje uit zijn riem waar zijn Poké Balls gevestigd waren en begon te rennen. 'Kop dicht!' riep hij naar zijn Growlithe toen deze enthousiast begon te blaffen. De Growlithe wist hoe laat het was en hield meteen op. In tegenstelling tot de Butterfree bleef zijn blik neutraal als Nate iets naar hem snauwde en Nate knikte tevreden. Nate wierp een blik over zijn schouder en keek geïrriteerd toe hoe de Butterfree onder haar verwondingen probeerde om dichter bij hem te komen, maar ze kon natuurlijk weer niet volgen. 'Het is dat je een paar fatsoenlijke aanvallen kent, anders had ik je allang...' Hij twijfelde even. Zijn Buttefree kende Sleep Powder en Confusion. Dat waren helemaal geen slechte aanvallen. Niet dat hij dat ooit tegen haar ging zeggen. Zijn Raichu zou geen effect hebben en zijn Pidgeot zou alleen maar in het nadeel zijn. Hij zou zijn Growlithe kunnen gebruiken, maar hij wist niet zeker hoe de hond-Pokémon het er van af zou brengen. Butterfree was ondertussen uitgeput op zijn schouder gaan zitten. Nate snoof even, maar hij voelde een warmte in hem opkomen toen hij naar de Butterfree keek. Kreeg hij nou echt medelijden met dat ding? Nee. Nooit. En hij zou ook nooit genegenheid voelen voor haar. Zo was hij niet. Misschien eens in de zoveel tijd tegen zijn Raichu als ze alleen waren, maar nooit in het openbaar tegen Butterfree. Zelfs als ze alleen waren al niet. Nate keek op toen hij de trainer zag en hoorde zijn apparaat steeds luider piepen. 'Dag, meisje,' zei hij onheilspellend. 'Jij hebt iets wat ik nodig heb. Is het toevallig zo dat je een elektrische Pokémon hebt? Zo ja, geef hem dan maar aan mij.' Zijn stem was poeslief, maar zijn grijze ogen keken haar kil aan en hij hield zijn hand al gebiedend naar Growlithe zodat de Pokémon wist dat er zo meteen een opdracht zou volgen en dat hij goed moest opletten, want had hij zo het gevoel dat het meisje minder lief kon zijn dan ze oogde in werkelijkheid.

OOC: Subtiliteit hier alom, vooral op het laatste (:

Nate trok verveeld een wenkbrauw op toen hij het meisje hem toe snauwde dat het hem niks aan ging. Mooi zo. Ze had dus inderdaad een elektrische Pokémon, anders zou ze echt niet zo reageren. Die piepers waren echt heel erg handig. Zijn blik werd iets meer geïnteresseerd toen het er op leek dat ze een Pokémon zou gaan gebruiken. Hij wist al welke Pokémon hij ging gebruiken. Hij pakte de Poké Balls van de Pokémon die hij niet nodig had en keerde hun terug. Zo bleef alleen zijn Raichu nog over, zijn pareltje. Niet dat hij dat ooit hardop ging zeggen of ook maar liet doorschijnen dat hij zoiets had gedacht, maar het was een mooie benaming voor haar. De elektrische Pokémon liet vol energie vonken van haar wangen komen. Hij was eigenlijk wel benieuwd wat hij meisje in haar mars zou hebben. Eerlijk gezegd was dit veel leuker dan iemand die zijn of haar Pokémon zonder slag of stoot aan hem zou gegeven hebben. Dan was je toch ook geen Trainer als je dat deed. Als iemand zijn Raichu zou proberen te stelen, zou hij zo ongeveer zijn leven geven. Hij hield veel te veel van zijn Pokémon om haar te laten stelen door een ander. Hij voelde zich fijn bij het idee dat hij de Pokémon van het meisje toch wel zou veroveren, ook al zou het op een gevecht uitdraaien. Hij voelde aan zijn rechterheup om er zeker van te zijn dat de speciale Poké Ball daar nog steeds gevestigd was. Het was een Dark Ball en het zou er voor zorgen dat de Pokémon van een andere Trainer die gevangen werd dan naar hem zou luisteren. Hij richtte zijn blik weer op het meisje. 'Ik ben benieuwd wat je...' Hij kon zijn zin niet afmaken, want het volgende moment vloog er al een Poké Ball door de lucht. Raichu liet zich uitdagend op haar voorpoten vallen en stak haar staart nijdig in de lucht. Nate sloot zijn ogen even voor het felle licht, maar de verbazing was voor een paar seconden duidelijk te zien toen hij de Arcanine zag. Niet slecht. Helemaal niet slecht. 'Wel wel, dat had ik niet zien aankomen,' mompelde hij. Het was de Pokémon waar hij zijn Growlithe naar wilde evolueren met een Fire Stone. Deze Pokémon leek echter een stuk sterker te zijn dan zijn eigen Growlithe, maar hij betwijfelde of hij het zou kunnen opnemen tegen zijn Raichu.

'Hmm... Eens even denken..' deed Nate gespeeld op de woorden van het meisje dat hij hun met rust moest laten. Hij legde zijn vinger nadenkend op zijn kin en wierp een dramatische blik naar de hemel toe. Zijn grijns werd vals en hij richtte zijn blik weer naar voren. 'Nee,' zei hij doodleuk. Zijn Raichu wierp een blik over haar schouder en Nate knikte naar haar ten teken dat de show mocht begonnen. De Raichu liet weer vonken van haar wangen komen en trok haar lippen op in een grauw. Mooi, dit was de Raichu die hij graag mocht. Niet het sentimentele ding dat zich soms aan hem uitte. Oké, dat ook wel, soms dan, maar hij vond haar nu beter. Hij verwierp de gedachte en concentreerde zich op de Arcanine. 'Laten we rustig beginnen!' riep hij vrolijk naar het meisje. 'Die Pokémon krijg ik toch wel, daar hoef ik niet bang voor te zijn. Maar we kunnen altijd een showtje opvoeren, niet dan?' Hij lachte gespeeld. Zijn lach was zo vals als iets. 'Raichu, begin maar eens met een simpele Thunderbolt,' zei Nate en hij moest moeite doen om zijn stem niet verveeld te laten klinken, maar in werkelijkheid was hij eigenlijk best benieuwd naar welke aanvallen deze sterk uitziende Pokémon tegenover hem had. Zou hij Flamethrower hebben? Vast wel. Dat zou wel cool zijn om te zien. Hij was ook benieuwd naar hoe het meisje omging met haar vechtstijl. Raichu sprong ondertussen al in de lucht, dook ineen en creëerde een Thunderbolt. Deze zendde ze vervolgens met alle kracht en woede die ze had naar de Arcanine toe en Nate sloeg zijn armen over elkaar heen om te zien hoe het meisje en de Arcanine het er van af gingen brengen.

OOC: Dat had ik ook niet verwacht hoor + ik heb m'n foutje in m'n vorige post aangepast! :3

Opnieuw haalde Nate een wenkbrauw op toen hij zag hoe de Arcanine de Thunderbolt van zijn Raichu wist te ontwijken. Zijn Raichu had zo te zien ook gedacht dat het makkelijker zou gaan, want ze keek verbaasd over haar schouder naar de reactie van haar baasje. Nate grinnikte toen de Arcanine de Agility niet helemaal perfect uitvoerde. Nate grijnsde. Dat kon twee dingen betekenen: Arcanine kende de aanval nog maar net en wist deze nog niet helemaal goed uit te voeren of was nog maar pas geëvolueerd. Hij zou eens blij zijn als zijn eigen Growlithe kon evolueren, maar hij had de Fire Stone nog steeds niet in zijn handen. De laatste tijd was hij alleen maar bezig met orders op te volgen van Destiny, kennis te maken met andere Grunts en het participeren aan missies. En hij gaf ook toe dat hij nog niet de hoeveelheid geld had. Oké, hij had het wel, maar hij moest zijn eigen huis in Saffron City natuurlijk ook nog onderhouden. Hij weigerde namelijk om volledig in het gebouw te gaan intrekken waar hun groep zich bevond. Als dat gebouw ooit opgeblazen zou worden, zou hij nergens meer zijn. Dan kon hij beter zijn huis in Saffron City behouden. De huur kon hij makkelijk betalen. Het geld haalde hij namelijk van... Zijn gedachten werden ruw onderbroken door het meisje dat weer een aanval riep. Hè, kon die tut haar mond even niet houden? Hij was juist in een belangrijk gesprek met zichzelf! Aangezien Raichu geen orders van hem hoorde, liet ze zich op haar voorpoten zakken en wachtte ze de Flamethrower op. Ze dacht namelijk dat ze gestraft werd omdat ze haar vorige aanval niet goed had afgevuurd, had totaal niet in de gaten gehad dat Nate diep in gedachten verzonken was geweest. 'Wat doe je nu?' snauwde Nate haar toe. 'Ontwijk dan!' Raichu's ogen werden groot terwijl ze naar de orders probeerde te handelen. Ze sprong weg, maar de Flamethrower was inmiddels al zo dichtbij dat het haar achterpoot en haar staart volledig brandde. De Raichu krijste van de pijn, maar dat werd overwonnen door Nates gebrul. 'Kijk uit, Raichu! Hij gaat Take Down doen. Zorg dat je deze volledig ontwijkt, of er zwaait wat!' De Raichu werd bleek toen ze de enorme gestalte van Arcanine dichterbij zag komen en kon niks anders doen dan zich op haar rug te laten vallen en opzij te rollen.

Een enorme klap weerklonk in Nate's gehoorgangen. Hij tuurde langs de enorme vacht van Arcanine om te zien of zijn Raichu de aanval had ontweken zoals hij had opgedragen. Hij zag een opgeluchte Raichu vlak naast de Arcanine liggen en besefte dat ze geluk had gehad. Hij trok zijn neus minachtend op. Als zij nu eerder begonnen was met ontwijken, had ze de pijn van de Flamethrower helemaal niet met zich mee moeten dragen. Diep vanbinnen wist hij ook wel dat het zijn eigen schuld was omdat hij niet op had staan letten en aan zijn huis had staan denken, maar dat wilde de jonge man niet toegeven aan zichzelf. Nate schatte de positie van zijn Raichu en de Arcanine in. Ja, wat hij in gedachten had kon nog best. 'Raichu, rol onder die Arcanine door zodra hij weer een beetje overeind komt, klamp je aan hem vast en doe dan je Thunder!' Het was de enige manier waarop zijn verzwakte Raichu nog een beetje van nut kon zijn. En zodra die stomme Arcanine was uitgeschakeld, zou hij proberen om die elektrische Pokémon te pakken te krijgen. En als zijn Raichu het wéér voor elkaar kreeg om niet te doen wat hij zei, dan zwaaide er wat voor haar. Hij wist wel een goeie straf. Ze kon één nacht gewoon buiten slapen, lekker in de kou. Dat zou haar leren om niet gehoorzaam te zijn aan hem en om niet te weten wat ze moest doen als hij even geen orders gaf. Hij kon de rest van het gevecht niet zien omdat Raichu haar Thunder laadde, iets wat er voor zorgde dat hij last kreeg van zijn ogen en zijn blik voor heel even moest afwenden.