Elektrische pokémon. Dat was zijn opdracht. Hij moest elektrische pokémon vinden en die meenemen. Niet zomaar elektrische pokémon, oh nee. Het moesten getrainde pokémon zijn. Oftewel; Eren moest stelen. Hoewel de jongeman wel vaker de neiging had om gewoon iets mee te nemen dat niet van hem was, vond hij stelen nog altijd verkeerd. Zelf was hij namelijk erg op zijn spullen gericht en hij zou het iemand nooit zomaar kunnen vergeven als ze dat van hem af namen. Laat staan als het iets belangrijks was zoals een pokémon. Eren wist niet waarom hij de pokémon moest stelen noch wat voor een nut het voor hem had, maar hij had – na een lang debat met zichzelf te hebben gevoerd – toch ervoor gekozen om ermee door te gaan. Hij was immers lid van een organisatie en als die iets van hem vroegen, werd er natuurlijk van hem verwacht dat hij het uitvoerde. Nou ja, dat en hij moest toegeven dat hij toch best wel een beetje bang was voor Destiny’s reactie. Die zou hem waarschijnlijk levend villen als hij niet gehoorzaamde. Niet dat hij zich daadwerkelijk beneden haar voelde, want hij stond wel klaar om zichzelf te verdedigen en voor zichzelf op te komen, maar met een rede als dat kon hij niet anders dan het begrijpen.

Hij had uiteraard uitrusting gekregen voor zijn missie, zoals een of ander apparaat wat voor hem kon uitzoeken of iemand een elektrische pokémon met zich mee had. Hij had ook een aangepaste pokéball bij zich, die als het goed was elke pokémon kon vangen, zelfs al was die pokémon al van iemand anders. Eren snoof en keek geïrriteerd voor zich uit, terwijl zijn Flareon voor hem uitliep en zelf zijn twijfels had over deze zogenaamde missie. Kasai begreep sowieso zijn trainers beslissing niet, maar hij besloot er maar niet naar te vragen, bang dat hij de situatie alleen maar zou verergeren. Bovendien was hij Erens partner; zijn steun en toeverlaat. Natuurlijk ging hij akkoord met wat de jongeman dan ook van plan was, zelfs al was hij het er niet helemaal mee eens. Niet dat Eren het ermee eens was, want dat kon hij wel aanvoelen. Daar kende hij zijn trainer lang genoeg voor. De twee bevonden zich momenteel in de buurt van Mount Moon, met het idee dat veel jonge trainers hier verdwaald raakten. Een paar van hen hadden vast wel een elektrische pokémon. Kasai en Eren liepen een uur door het gebied rond, toen plots het apparaatje om Erens middel begon te piepen. Elektriciteit was geregistreerd, wat betekende dat in de buurt een trainer was met zijn doelwit. “Kasai, kun je de trainer vinden door z’n geur op te sporen?” vroeg de jongeman aan zijn pokémon. Deze knikte en duwde zijn neus in de lucht, terwijl Eren het apparaat in zijn handen pakte en ernaar staarde. Het duurde niet lang of de Flareon liep er vandoor, gevolgd door zijn trainer. Achter een paar hoge rotsen kwamen ze tot stilstand en keek Eren ervan achter vandaan, zoekend naar zijn potentieel doelwit. Zijn bruine ogen vielen uiteindelijk op een jongen met blauw haar, die, zo te zien, een Jolteon bij zich had.

De blonde man verdween weer achter zijn schuilplaats en keek naar zijn Flareon. “Ik zie daar inderdaad een knul met een elektrische pokémon. ‘k Heb alleen geen zin in vechten. Denk je dat je de pokémon ergens anders heen kan lokken? Ergens dat meer beschut is, zoals…” sprak hij tegen Kasai, die zijn zoekende blik uiteindelijk volgde en eindigde bij een grotingang. “Ik verstop me daar wel ergens. Zoek mij in die grot zodra de Jolteon achter je aan gaat, goed? Oh, en zorg dat die jongen geen roet in het eten kan gooien,” legde Eren toen zijn plan uit. De vuurpokémon knikte begrijpend en keek toen toe hoe zijn trainer de grot in verdween. Vervolgens wachtte hij nog een paar tellen, waarop ook hij aan het werk ging. Zijn plan van aanpak gebeurde net zoals Eren het waarschijnlijk had gewild; er kwam geen geweld aan te pas, hij liet zich gewoon aan de Jolteon en de jongen zien. Zodra hij de aandacht van de gele pokémon had, zette hij het op een lopen richting de grot.

OOC: & Kenji

Kenji was behoorlijk afgedwaald van zijn eigenlijke trainingsplan en wandelroute. Zonder dat hij het door had gehad, was hij terug gezworven naar Cerulean City, alsof iemand (zijn moeder?) hem deze kant op had gelokt. Het was helemaal niet zijn plan geweest om hierheen te komen, hij had juist verder naar het zuiden gewild, op zoek naar een Rhyhorn, maar nu stond hij opeens aan de voet van Mount Moon. Toegegeven, hier zou hij wellicht ook wel een Rhyhorn kunnen vinden, maar toch was dit niet helemaal het plan geweest. 'We zijn behoorlijk afgedwaald Céline,' sprak de jongen, waarop hij naar zijn Jolteon keek. 'Jol!' reageerde deze enthousiast. De Pokémon leek te voelen dat ze in de buurt van thuis waren, want ze was erg vrolijk. 'We gaan níet naar huis hoor,' reageerde de jongen met duidelijke stem, waarop de Jolteon haar oren ietsje liet hangen. Ze spitste ze echter gelijk weer toen ze opeens iets leek te zien. Kenji draaide zich om toen zijn Jolteon al een paar meter voor hem uit was gewandeld. Even verderop liep een Flareon, welke Céline duidelijk aan het volgen was. 'Hé wacht even!' riep de jongen zijn Pokémon na, welke al in de grotopening van Mount Moon stond. 'Jol!' riep de gele Pokémon hem toe, waarna ze de grot in trippelde. Geërgerd rende de jongen zijn Pokémon achterna. Waar had zij opeens last van? Normaal gesproken deed ze dit soort dingen nooit! Daarbij had hij geen zin om Mount Moon in te gaan. Hij was daar niet iets té vaak verdwaald, waarna er altijd wel iet ellendigs gebeurde. Dat het ook vandaag weer zo ver was, had hij ergens wel kunnen verwachten, maar toch kwam het iedere keer weer als een (onaangename) verrassing.

Kasai keek om de paar seconden achterom om te zien of hij nog wel gevolgd werd. Zo te zien kwam de Jolteon hem inderdaad achterna, dus dat deel van het plan ging nog wel goed. Wat echter niet goed ging, was het feit dat de blauwharige knul ook mee rende. De Flareon besloot om even wat nauwe gangetjes in de grot te doorkruisen, op hoop van zegen dat het niet doodliep, en liet toen zijn neus het werk doen. Erens geur kwam hem al snel tegemoet en hoewel het in begin flauwtjes was, kon hij met gemak zijn eigen trainer opsporen. Hij had immers al jaren kunnen oefenen met het vinden van de blonde man. Kasai keek voor een laatste keer achterom en keek pas weer naar voren zodra hij het gele beest in zicht kreeg. Gelukkig kon hij prima zien in het donker met zijn ogen, maar mensen konden dat niet altijd. Even vroeg hij zich af of Eren wel kon zien en of hij niet de verkeerde eeveelutie zou vangen, maar hij had alle vertrouwen erin dat dit niet zou gebeuren.
De man in kwestie stond geduldig te wachten achter een rotsblok, afgeschermd van de gewone gangen die door de grot liepen. Hij had een plek gekozen die simpel gevonden kon worden door zijn pokémon, maar alleen als deze de weg had gevolgd. Sowieso wist hij dat Kasai hem uiteindelijk wel zou vinden, want die had namelijk een speurneus als het om zijn geur ging. Het had hen wel tijd gekost, maar dat was het zeker waard geweest. "Kom op Kasai, waar blijf je?" mompelde hij tegen zichzelf, terwijl hij met de zwarte pokéball in zijn handen zat te spelen. Hem werd verteld dat hij hiermee elke pokémon kon vangen; zelfs de pokémon die al gevangen waren. Vooral de pokémon die gevangen waren. Eren stopte met bewegen toen hij getrippel zijn kant op hoorde komen. Hij keek op en luisterde aandachtig naar het geluid, waarna hij doorhad dat dit Kasai moest zijn. Met een kleine glimlach die rond zijn lippen speelde, draaide hij zich om en kwam achter de rots tevoorschijn, zodat hij oog in oog met zijn eigen Flareon stond.

Mopperend en zachtjes vloekend volgde Kenji zijn Jolteon Mount Moon binnen. Wat had dat beest nou weer gezien dat ze er per se achteraan moest lopen? Het was in ieder geval iets dat een heel irritante weg nam, want in plaats van over de hoofdweg te lopen, kwam hij in allemaal kleine, smalle gangetjes terecht, waar hij soms nog maar net doorheen kon. 'Céline, kap met die spelletjes en kom hier!' brulde Kenji toen hij even klem kwam te zitten in een smalle gang. 'Céline!' brulde hij nog eens toen de Jolteon niet reageerde. De gele Pokémon kwam terug getrippeld en hielp haar trainer uit zijn benarde positie te komen, waarna ze weer voor hem uit rende achter wat ze dan ook gezien had aan. 'Ik zweer je, op een dag doe ik je een halsband en riem om en laat ik je nooit meer los lopen!' riep de jongen zijn Pokémon na. Ze was echt veel te nieuwsgierig. Bovendien had hij hier geen tijd voor! Hij moest trainen en doorgaan met het verzamelen van badges! Hoewel hij toch al voor liep op Karin wilde hij ervoor zorgen dat hij ook voor bleef, het liefst met een zo groot mogelijke voorsprong.

Céline trippelde vrolijk achter de Flareon aan. Ze wilde dolgraag met hem (of haar) praten. Het was altijd leuk om een mede Eeveelution te ontmoeten. Ze wilde de Pokémon zoveel dingen vragen! Zoals of hij (of zij) vrijwillig als Eevee in een Flareon was veranderd, of dat ie daar zelf voor had gekozen. Had hij als Eevee liever een andere Pokémon willen worden, of was hij tevreden als Flareon? Doordat Kenji klem kwam te zitten verloor ze de Flareon even uit het oog, maar ze had hem al snel weer opgespoord. Daar, even verderop, was de Flareon, samen met nog iemand (waarschijnlijk zijn trainer). 'Jol!' riep de Jolteon naar de Flareon, waarna ze vrolijk naar voren rende. Yay, nieuwe vriendjes!