SISHURI
Al een paar dagen van tevoren had ze haar spullen gepakt, alles stond klaar. Een ongeduldige Squirtle staarde haar aan en sprong wat op en neer om aan te geven dat hij ook eens op pad wilde gaan. Goed dan. Sishuri pakte haar rugzak op en hield haar overige twee pokeballs in haar hand. De vorige keer dat ze deze gok had gewaagd was ze een wat sacherijnige Zubat tegen het lijf gekomen, laat staan het meisje dat geweigerd had haar te helpen. Het meisje schudde haar hoofd en hees de rugzak op haar rug. Het was nu echt tijd de volgende stap te maken. Mt Moon kon toch ook weer niet zo verschrikkelijk groot zijn? Wie weet was het een minuutje naar binnen en dan weer naar buiten. Sishuri nam een grote hap lucht, opende de deur die leidde naar de uitgang van het gebouw waar ze sliep en stapte er doorheen.

Achter haar liep Freeze die wat in de rondte keek en bijna elke boom wel interessant vond. Om het gezellig te houden had ze Honey en Crumble ook hun vrijheid gegeven en rende de Rattata voor haar uit, terwijl de Pidgey recht boven haar hoofd vloog. Het voelde weer wat veiliger op dit pad dat langzaamaan uitdunde qua bomen. Langzaam kropen de zenuwen naar boven en voelde ze haar handen steeds meer kracht op elkaar zetten totdat het gebalde vuisten waren. Freeze merkte dit en liep wat ongerust naar haar zijde. Sishuri stopte en Freeze greep plots met zijn armpjes haar been. Eerst dacht ze dat hij haar wilde tegenhouden, maar waarom had hij daar redenen voor? Maar nee, dat was het niet. Het was.. een knuffel. Sishuri zakte door haar knieën en gooide haar armen over Freeze's schild heen. Direct vloog Honey naar de grond en hupte op de groepsknuffel af. Crumble rende ook op de andere twee pokemon af. "Jullie zijn echt geweldig." Mompelde Sishuri en voelde tranen van vreugde in haar ogen prikken. Hoe kon ze ooit bang zijn voor deze grot? Ze had drie über loyale pokemon aan haar zijde die haar koste wat het kost zouden beschermen, en zij zou dit ook voor hen doen. De volgende stap was altijd ontzettend moeilijk, maar als ze het doel van haar reis wilde voltooien, moest ze het gewoon doen.

De gapende opening van de grot deed een rilling over haar rug lopen en ze moest even haar pokemon diep in de ogen aankijken voordat ze ook daadwerkelijk een stap in de richting van Mt Moon deed. Goed, een paar keer diep in en uit ademen en dan het gewoon doen! De Trainer sloot haar ogen en nam een keer diep adem en blies het vervolgens in een lange stoot uit. Goed. Nu was ze er echt klaar voor. Crumble besloot zijn afstand van haar wat te verminderen, Honey had haar plekje weer ingenomen op haar schouder en Freeze bleef bij haar benen. De vier gingen door de ingang en het licht verminderde snel. Algauw bevond Sishuri zich in totale duisternis en kan ze haar eigen handen niet eens zien. Alleen het getrippel van Crumble en haar voetstappen hadden iets wat haar verder leidden. Maar toen haar ogen toch nog een hint van iets zagen maakte haar hart een sprongetje van opluchting. Was dat het dan? Alleen dat? Meteen zette Sishuri een wat snellere pas in, maar toen ze bij het licht kwam, merkte ze op dat dit gewoon een gat boven haar was en waar het zonlicht naar beneden kon vallen. Maar dat was niet het enige waar haar aandacht op viel. Een heel vreemd geluid klonk achter haar en meteen draaide ze zich om. Het was alsof er een paar poten over de stenen grond klikten en het werd steeds luider. Honey vloog dreigend op, maar de pokemon kwam dichterbij. Sishuri trok zich meer terug in de duisternis, maar bleef nog wel in de poel van licht. De Pidgey hupte wat op haar plaats en Freeze en Crumble kropen ook wat dichterbij. Toen kwam de pokemon het licht binnen. Meteen pakte de Trainer haar Pokedex erbij, de oranje pokemon had twee paddenstoelen op zijn rug en stond bekend als 'Paras'. Maar nee, de pokemon zag er niet echt vriendelijk uit. De gras pokemon kroop naar voren en had een geïrriteerde blik in zijn ogen. "Honey, gebruik je Whirlwind om de Paras op zijn rug te krijgen, Freeze een Tackle om hem van ons weg te halen en Crumble, gebruik tegelijkertijd je Bite om hem schade op te leveren. Vervolgens moeten me maken dat we wegkomen, want ik denk niet dat hij alleen is." Honey was de eerste die in actie kwam en wild met haar vleugels begon te klappen, windvlagen stroomden langs het lichaam van de Paras en Freeze was degene die de klap toebracht die de Paras omgooide. Direct kwam Crumble in actie daar een beet te geven aan de Paras die een paar meter omver werd gehaald door de stevige rukwinden. Sishuri begon te rennen en achter haar hoorde ze nog meer gelik van insect-achtige pootjes op de grond. Honey kwam al snel aan haar zijde vliegen en Crumble rende voor haar uit. Freeze had een veel snellere manier gevonden om vooruit te komen. hij had zich in zijn schuld teruggetrokken en gebruikte zijn Water Gun om zichzelf vooruit te blazen. Het schild gleed voor haar uit en de duisternis werd geleidelijk minder. Was dit dan echt de uitgang? Achter haar werd het geluid van poten harder en Sishuri voerde de snelheid nog op. Honey waagde het een blik naar achteren te werpen en slaakte een geschrokken kreet uit. Langzaam begon Sishuri buiten adem te raken, maar nu kon ze de uitgang van Mt Moon echt zien. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze zichzelf ertoe zette om nog even door te zetten. En toen was ze vrij. Helaas bevond zich een steen op haar pad en struikelde ze erover. Sishuri belandde op de grond en rolde een paar keer voordat ze werkelijk tot stilstand kwam. Hijgend keek ze naar de lucht boven zich en als snel kwamen Freeze en Crumble erbij kijken. Direct kwam Sishuri weer bij zinnen en keek ze naar de grot. Nog net zag ze een paar oranje lichamen zich terugtrekken in de duisternis. Gelukkig. Sishuri kwam half overeind, maar bleef even zitten op de grond. Ze was er. Ze was voorbij Mt Moon gekomen!